Os polinomios de Chebyshev do primeiro tipo están definidos por:
Os polinomios de Chebyshev do segundo tipo están definidos por:
Que estas expresións definen polinomios en pode non ser obvio a primeira vista, mais conséguese escribindo e coa fórmula de de Moivre ou mediante as fórmulas de suma de ángulos para e repetidamente. Por exemplo, coas fórmulas de ángulo duplo, obtemos e , que son respectivamente un polinomio en e un polinomio en multiplicado por . De aí e .
Unha propiedade importante e conveniente dos Tn(x) é que son ortogonais con respecto ao produto interno:
e os Un(x) son ortogonais con respecto a outro produto interno análogo, que se indica máis abaixo.
Os polinomios de Chebyshev Tn son polinomios co maior coeficiente posible cuxo valor absoluto no intervalo [−1, 1] está limitado por 1. Tamén son os polinomios "extremos" de moitas outras propiedades.[1]
Estes polinomios recibiron o nome de Pafnuty Chebyshev[3] A letra T úsase polas transliteracións alternativas do nome Chebyshev como Tchebycheff, Tchebyshev(francés) ou Tschebyschow (alemán).
(O núcleo de Dirichlet, de feito, coincide co que agora se coñece como o polinomio de Chebyshev do cuarto tipo).
Unha forma equivalente de ver isto é mediante a exponenciación dun número complexo, dado un número complexo z = a + bi con valor absoluto de 1:
Que cos nx é un polinomio de grao n en cos x pódese ver observando que cos nx é a parte real do lado dereito da fórmula de Moivre:
A parte real é un polinomio en cos x e sin x, no que todas as potencias de sin x son pares e así substituíbles mediante a identidade cos2x + sin2x = 1. Polo mesmo razoamento, sin nx é a parte imaxinaria do polinomio, na que todas as potencias de sin x son impares e, polo tanto, se se factoriza un factor de sin x, os restantes factores pódense substituír para crear un polinomio de grao (n−1) en cos x.
Podemos definir os polinomios de Chebyshev como as solucións da ecuación de Pell :
nun anelR[x][5]. Así, pódense xerar mediante a técnica estándar para as ecuacións de Pell de toma de potencias dunha solución fundamental:
Relacións entre os dous tipos de polinomios de Chebyshev[editar | editar a fonte]
Os polinomios de Chebyshev do primeiro e do segundo tipo corresponden a un par complementario de secuencias de LucasṼn(P, Q) e Ũn(P, Q) cos parámetros P = 2x e Q = 1:
Así conseguimos tamén un par de ecuacións de recorrencia mutua: [6]
Podemos reorganizar o segundo usando a definición de recorrencia para os polinomios de Chebyshev do segundo tipo para dar:
Usando iterativamente esta ecuación dá a fórmula da suma:
aquí substituímos e utilizando a fórmula da derivada para dá a relación de recorrencia para a derivada de :
Diferentes enfoques para definir os polinomios de Chebyshev conducen a diferentes expresións explícitas. A definición trigonométrica dá unha fórmula explícita como segue:
A partir desta forma trigonométrica, podemos calcular a recorrencias con condicións iniciais:
e tendo en conta que a identidade trigonométrica de produto a suma cumpre:
Usando a definición de exponenciación de números complexos dos polinomios de Chebyshev, pódese obter as seguintes expresións equivalentes:
As dúas son equivalentes porque .
Tamén temos unha expresión con monomios xk que se obtén da fórmula de Moivre:
onde Re denota a parte real. Se expandimos a fórmula, obtemos:
A parte real obtense cos sumandos dos índices pares. Decatándonos de que e , obtemos a fórmula explícita:
Un polinomio de Chebyshev de calquera tipo con grao n ten nraíces simples diferentes, chamadas raíces de Chebyshev, no intervalo [ −1, 1]. Usando a definición trigonométrica e o feito de que:
Unha propiedade única dos polinomios de Chebyshev do primeiro tipo é que no intervalo −1 ≤ x ≤ 1 todos os extremos teñen valores que son −1 ou 1. Tanto o primeiro como o segundo tipo de polinomio de Chebyshev teñen extremos nos puntos finais, dados por:
Os extremos de no intervalo están situados en valores de . Son , ou onde , , e , é dicir, e son números coprimos.[11][12]
As definicións trigonométricas de Tn e Un implican a composición ou propiedades de aniñamento:
Para Tmn a orde de composición pódese inverter, e conseguimos que as funcións polinómicas Tn sexan un semigrupo conmutativo baixo composición.
Dado que Tm(x) é divisible por x se m é impar, deducimos que Tmn(x) é divisible por Tn(x) se m é impar. Alén diso, Umn−1(x) é divisible por Un−1(x), e para o caso de que m sexa par, é divisible por Tn(x)Un−1(x).
No espazo de Sobolev apropiado, o conxunto de polinomios de Chebyshev forma unha base ortonormal, de xeito que unha función no mesmo espazo pode, en −1 ≤ x ≤ 1, expresarse mediante a expansión:[13]
Os polinomios de Chebyshev forman unha base ortogonal que implica que os coeficientes an poden determinarse facilmente mediante a aplicación dun produto interno. Esta suma chámase unha serie de Chebyshev ou unha expansión de Chebyshev .
Unha serie de Chebyshev está relacionada cunha serie coseno de Fourier mediante un cambio de variables. Así todos os teoremas, identidades, etc. que se aplican ás series de Fourier teñen unha contraparte de Chebyshev. [13] Estes atributos inclúen:
A abundancia de teoremas e identidades herdados das series de Fourier fan que os polinomios de Chebyshev sexan ferramentas importantes na análise numérica; por exemplo, son as funcións básicas de propósito xeral máis populares utilizadas no método espectral,[13] moitas veces máis favorables que as series trigonométricas debido á converxencia xeralmente máis rápida para funcións continuas (o fenómeno de Gibbs segue sendo un problema).
Podemos atopar os coeficientes an mediante a aplicación dun produto interno ou pola condición de ortogonalidade discreta. Para o produto interno:
que dá:
Como alternativa, cando non se pode avaliar o produto interno da función que se está a aproximar, a condición de ortogonalidade discreta dá un resultado frecuentemente útil para obter os coeficientes aproximados:
onde o δij é a función delta de Kronecker e os xk son os N ceros de Gauss–Chebyshev de TN(x) :
Como interpolante, os N coeficientes das (N − 1) primeiras sumas parciales adoitan obterse nos puntos Chebyshev–Gauss–Lobatto[14] (ou retícula de Lobatto), o que resulta nun erro mínimo e evita o fenómeno de Runge asociado a unha retícula uniforme.
Esta colección de puntos ven dada por:
Familias de polinomios relacionados cos polinomios de Chebyshev[editar | editar a fonte]
Moitas veces son usados os polinomios denotados como e relacionados cos de Chebyshev do seguinte modo:
AF Horadam chamou aos polinomios Polinomios de Vieta–Lucas con nomenclatura e chamou aos Polinomios de Vieta–Fibonacci con nomenclatura . As listas dos dous conxuntos de polinomios aparecen na Opera Mathematicade Viète, capítulo IX, teoremas VI e VII.[15] Os polinomios de Vieta–Lucas e Vieta–Fibonacci do argumento real son, ata unha potencia de e un desprazamento de índice no caso deste último, igual aos polinomios de Lucas e Fibonacci Ln e Fn de argumento imaxinario.
↑Rivlin, Theodore J. (1974). "Chapter 2, Extremal properties". The Chebyshev Polynomials. Pure and Applied Mathematics (1st ed.). New York-London-Sydney: Wiley-Interscience [John Wiley & Sons]. pp. 56–123. ISBN978-047172470-4.
↑Lanczos, C. (1952). Solution of systems of linear equations by minimized iterations. Journal of Research of the National Bureau of Standards49. p. 33. doi:10.6028/jres.049.006.
↑Chebyshev polynomials were first presented in Chebyshev, P. L. (1854). Théorie des mécanismes connus sous le nom de parallélogrammes. Mémoires des Savants étrangers présentés à l'Académie de Saint-Pétersbourg(en francés)7. pp. 539–586.
↑Beckenbach, E. F.; Seidel, W.; Szász, Otto (1951). Recurrent determinants of Legendre and of ultraspherical polynomials. Duke Math. J.18. pp. 1–10. MR0040487. doi:10.1215/S0012-7094-51-01801-7.
↑Gürtaş, Y. Z. (2017). Chebyshev Polynomials and the minimal polynomial of \cos (2 \pi/n). American Mathematical Monthly124. pp. 74–78. doi:10.4169/amer.math.monthly.124.1.74.
↑Wolfram, D. A. (2022). Factoring Chebyshev polynomials of the first and second kinds with minimal polynomials of \cos (2 \pi /d ). American Mathematical Monthly129. pp. 172–176. doi:10.1080/00029890.2022.2005391.
Dette, Holger (1995). A note on some peculiar nonlinear extremal phenomena of the Chebyshev polynomials. Proceedings of the Edinburgh Mathematical Society38. pp. 343–355. arXiv:math/9406222. doi:10.1017/S001309150001912X.
Elliott, David (1964). The evaluation and estimation of the coefficients in the Chebyshev Series expansion of a function. Math. Comp.18. pp. 274–284. MR0166903. doi:10.1090/S0025-5718-1964-0166903-7.
Hernandez, M. A. (2001). Chebyshev's approximation algorithms and applications. Computers & Mathematics with Applications41. pp. 433–445. doi:10.1016/s0898-1221(00)00286-8.
Mason, J. C. (1984). "Some properties and applications of Chebyshev polynomial and rational approximation". Rational Approximation and Interpolation. Lecture Notes in Mathematics 1105. pp. 27–48. ISBN978-3-540-13899-0. doi:10.1007/BFb0072398.
Salzer, Herbert E. (1976). Converting interpolation series into Chebyshev series by recurrence formulas. Mathematics of Computation30. pp. 295–302. MR0395159. doi:10.1090/S0025-5718-1976-0395159-3.
Mathews, John H. (2003). "Module for Chebyshev polynomials". Department of Mathematics. Course notes for Math 340 Numerical Analysis & Math 440 Advanced Numerical Analysis. Fullerton, CA: California State University. Arquivado dende o orixinal o 2007-05-29.