Ouro Preto

Cidade histórica de Ouro Preto
	Vista da cidade.
Patrimonio da Humanidade - UNESCO
País	Brasil
Tipo	Cultural
Criterios	I, III
Inscrición	1980 (4ª sesión)
Rexión da UNESCO	Latino América e o Caribe
Identificador	124
	v; c; e;

Ouro Preto
Localización
	20°23′07″S 43°30′13″O / -20.385277777778, -43.503611111111Coordenadas: 20°23′07″S 43°30′13″O / -20.385277777778, -43.503611111111
Estado	Brasil
Unidades da federación	Minas Xerais
Capital de	Província de Minas Gerais (pt)
Poboación
Poboación	74.558 (2020) (59,84 hab./km²)
Xeografía
Superficie	1.245,865 km²
Altitude	1.179 m-1.216 m
Comparte fronteira con	Belo Vale (pt) ; Mariana (pt) ; Moeda (pt) ; Ouro Branco (pt) ; Piranga (pt) ; Itaverava (pt) ; Congonhas (pt) ; Itabirito (pt) ; Catas Altas da Noruega (pt) ; Santa Bárbara (pt)
Creación	8 de xullo de 1711
Identificador descritivo
Código postal	35400-000 a 35419-999
Prefixo telefónico	31
Código de concello do Brasil	3146107
Outro
Irmandado con	Tordesillas ; São Bernardo do Campo
Páxina web	ouropreto.mg.gov.br

Ouro Preto, anteriormente Vila Rica, é un concello brasileiro situado no estado de Minas Xerais. A cidade, unha antiga cidade mineira colonial situada nas montañas da Serra do Espinhaço, designouse como Patrimonio da Humanidade pola UNESCO debido á súa arquitectura colonial barroca. Ouro Preto foi a capital de Minas Xerais desde 1720 ata a fundación de Belo Horizonte en 1897.

O municipio converteuse na cidade máis poboada de América Latina, contando cunhas 40.000 persoas en 1730 e, décadas despois, 80.000. Daquela, a poboación de Nova York era menos da metade dese número de habitantes e a de São Paulo non superaba os 8.000.^[1] Oficialmente, 800 toneladas de ouro foron enviadas a Portugal no século XVIII, sen esquecer o que circulaba de xeito ilegal, nin o que quedaba na colonia, como o ouro empregado na ornamentación das igrexas.^[2]

Outras cidades históricas de Minas Gerais son São João del-Rei, Diamantina, Mariana, Tiradentes, Congonhas e Sabará.

Historia[editar | editar a fonte]

Fundada a finais do século XVII despois da descuberta de ouro na rexión, Ouro Preto (que significa Ouro Negro) chamábase orixinalmente Vila Rica, o punto focal da febre do ouro e da época dourada do Brasil no século XVIII baixo o dominio portugués. Entre 1695 e 1696 descubriuse en Itacolomi un regueiro aurífero que pasaría a chamarse Gualacho do Sul. En 1711 uníronse varios pequenos asentamentos formando un concello chamado Vila Rica, que máis tarde pasaría a chamarse Ouro Preto. Este nome adoptouse o 20 de maio de 1823, cando a antiga Vila Rica foi elevada de aldea en cidade. "Ouro Negro" provén do ouro cuberto cunha capa de óxido de ferro que se atopa na cidade.^[3]

O centro da cidade contén arquitectura colonial portuguesa ben conservada, con poucos signos de desenvolvemento urbano moderno. A nova construción debe manterse coa estética histórica da cidade. As igrexas dos séculos XVIII e XIX decoradas con ouro e as obras esculpidas de Aleijadinho fan de Ouro Preto un destino turístico.

A enorme riqueza da minería de ouro no século XVIII creou unha cidade que atraeu á intelectualidade de Europa. A filosofía e a arte floreceron, e a evidencia dun renacemento barroco chamado "Barroco Mineiro" está ilustrada na arquitectura, así como por escultores como Aleijadinho, pintores como Manoel da Costa Ataíde, compositores como Lobo de Mesquita, e poetas como Tomás António Gonzaga. Daquela, Vila Rica era a cidade máis grande do Brasil, con 100.000 habitantes.^[4]

En 1789, Ouro Preto converteuse no berce da Inconfidência Mineira, un intento marrado de conseguir a independencia de Portugal. A figura principal, Joaquim José da Silva Xavier, coñecido como Tiradentes, foi aforcado como unha ameaza para os futuros revolucionarios.

En 1876 créase a Escola de Minas. Esta escola estableceu a base tecnolóxica de varios dos descubrimentos minerais no Brasil.

Ouro Preto foi a capital de Minas Xerais desde 1720 ata 1897, cando as necesidades do goberno superaron esta vila do val. O goberno do estado trasladouse á nova cidade planificada de Belo Horizonte a 99 km..

A actividade mineira foi o sector máis importante da súa economía no período colonial brasileiro, pero hoxe as antigas minas de ouro xa se esgotaron. Non obstante, a riqueza do pasado mineiro aínda hoxe axuda a economía local, ó atraer turistas que buscan coñecer as súas construcións do rico período colonial. Ouro Preto ten o máis extenso conxunto preservado de construcións coloniais do século XVIII nas Américas, e foi declarada Patrimonio Cultural da Humanidade pola UNESCO.

Economía[editar | editar a fonte]

Aínda que Ouro Preto depende agora moito da industria do turismo para parte da súa economía, na cidade hai importantes industrias metalúrxicas e mineiras, como Novelis, antigamente Alcan, a máis importante fábrica de aluminio do país, Vale S.A., e outras. As principais actividades económicas son o turismo, as industrias de transformación e as riquezas minerais como xacementos de ferro, bauxita, manganeso, talco e mármore.

Os minerais destacados son: ouro, hematita, dolomita, turmalina, pirita, moscovita, topacio e topacio imperial. O topacio imperial é unha pedra que só se atopa en Ouro Preto.

Os artigos de artesanía en esteatita son un recordo común entre os turistas e pódense atopar en moitas tendas do centro da cidade e en feiras de rúa.^{[Cómpre referencia]} Xoias feitas con pedras preciosas e semipreciosas locais (como a hematita) tamén se poden atopar á venda.^{[Cómpre referencia]}

Atraccións turísticas[editar | editar a fonte]

Ouro Preto é un importante destino turístico, polo seu aspecto colonial ben conservado con arquitectura barroca e rúas empedradas.

Igrexas[editar | editar a fonte]

A cidade contén numerosas igrexas, moitas coñecidas pola súa arte relixiosa e arquitectura barroca. Algunhas das máis coñecidas son:

Nossa Senhora do Carmo (Nosa Señora do Carme) - xusto á beira da Praza de Tiradentes, xunto ao Museo da Inconfidência.
São Francisco de Assis (San Francisco de Asís)
Nosa Señora da Concepción (Inmaculada Concepción)
Capela do Padre Faria
Nosa Señora da Mercé
Nosa Señora do Pilar (Nosa Señora do Pilar)
Nosa Señora do Rosario

Museos[editar | editar a fonte]

Museu da Inconfidência - No antigo pazo municipal da Praza Tiradentes, traza o movemento independentista Inconfidencia.
Museu do Oratório - xunto á igrexa de Nossa Senhora do Carmo, exhibe arte relixiosa.
Museo de Ciencia e Tecnoloxía - no edificio da Escola de Minas de Ouro Preto na Praza Tiradentes. O museo destaca pola súa colección de exemplares minerais.
Casa Dos Contos - Museo histórico.
Capela Padre Fabio de Mello
Museu do Aleijadinho - Na praza de Antônio Dias, museo histórico coñecido pola colección de pezas de Aleijadinho.

Minas[editar | editar a fonte]

Unha serie de antigas minas de ouro da cidade ofrecen visitas guiadas aos turistas. Unha das máis coñecidas é a Mina do Chico Rei, preto do santuario de Nosa Señora da Conceição. Outra mina infame é a Mina Passage. A principios do século XIX, Portugal deulle ao Reino Unido o uso exclusivo desta mina durante 100 anos para pagar as débedas soberanas de Portugal. Esta é a mina máis grande do mundo aberta ao público.^[5] O concello contén preto do 10% da 31270 ha Serra do Gandarela Parque Nacional, creado en 2014.^[6]

Entroido[editar | editar a fonte]

O entroido na rúa de Ouro Preto atrae cada ano a miles de persoas. Os bloques de Entroido son o tipo de desfile máis tradicional, onde as bandas tocan pola cidade, seguidas de rabaños de desfiles disfrazados. O bloque Zé Pereira dos Lacaios, fundado en 1867, é o bloque máis antigo que aínda está activo no Brasil.^[7]^[8] Tamén ocorren desfiles con escola de sambas.

A festa na rúa tamén se celebra en localidades veciñas como Mariana.

Ademais do turismo histórico, o municipio ten locais para o turismo ecolóxico nas paisaxes naturais ó redor da cidade. Posúe tamén unha universidade pública, a Universidade Federal de Ouro Preto (UFOP), con máis de 5 mil estudantes.