Jaime Valle-Inclán Blanco

Jaime Valle-Inclán Blanco
Biografía
Nacemento	29 de xaneiro de 1922 ; A Mercé, España
Morte	17 de outubro de 1985 (63 anos); Barcelona, España
Datos persoais
País de nacionalidade	España
Actividade
Ocupación	pintor
Familia
Pais	Ramón María del Valle-Inclán e Josefina Blanco

Jaime Baltasar Clemente Valle-Inclán Blanco, nado na Mercé (Posmarcos, A Pobra do Caramiñal) o 29 de xaneiro de 1922 e finado en Barcelona o 17 de outubro de 1985, foi un pintor e político galego.

Traxectoria[editar | editar a fonte]

Fillo de Ramón María del Valle-Inclán e Josefina Blanco Tejerina. Con pouco máis de dous anos a familia marchou a Madrid, onde viviron ata 1933. Nese ano acompañou ao seu pai a Roma, onde fora nomeado director da Academia Española de Bellas Artes. En 1936 estuda un curso nun colexio de El Escorial que pertencía á Institución Libre de Enseñanza. Trala morte do pai en xaneiro de 1936 trasladouse a vivir a Barcelona, ingresou no Colexio Ausías March no que recibiu clases de historia de Vicens-Vives. Logo do golpe de Estado do 18 de xullo de 1936 e contra os desexos maternos, incorporouse voluntariamente ao Exército Republicano sendo destinado ao Batallón de Milicias Populares Gallegas, baixo o mando de Enrique Líster. Ao rematar a guerra pasou a Francia e foi internado no campo de concentración de Saint Cyprien. Saíu do campo grazas á axuda de Clara Candiani e trasladado a París tomando contacto con Pablo Neruda, conseguindo ser acollido en Chile coa súa irmá María Beatriz (Mariquiña).

Embarcou no barco "Reina del Pacífico" en La Rochelle o 19 de xuño de 1939. En Chile iniciou a súa actividade pictórica presentando a súa primeira exposición no Instituto Chileno-Norteamericano de Cultura de Santiago de Chile. Entre outubro de 1946 e maio de 1947 está na Arxentina, posteriormente expón tamén en Venezuela e o Brasil. En Venezuela foi profesor de Debuxo e Historia da Arte en San Cristóbal de Táchira. En 1948 viaxou por Colombia, Panamá, México e Cuba e ao ano seguinte foi como correspondente da revista Elite de Caracas ao Perú. En 1950 regresou a Europa instalándose primeiro en París, alternando con viaxes a Galicia ata 1958 cando xa se instalou en Madrid. Retornou novamente a París e a España en 1958. Nese tempo caeu gravemente enfermo e paralizouse a súa actividade pictórica. Trala recuperación a comezos dos anos sesenta volveu viaxar a París e comezou a súa colaboración na empresa de enxeñería do seu amigo José Torán Peláez para dirixir o proxecto encargado pola Administración, El Libro del Ebro, deixando de pintar. En 1970 volveu pintar nun estudio cedido polo seu amigo Juan Alfonso Díaz-Aguado de Arteaga en El Escorial onde se recluiu varios meses. En 1972 instálase xunto coa familia en Barcelona e dedícase exclusivamente á pintura, participando en moitas de exposicións como a colectiva "Plástica Gallega" na Galería Fauna´s de Madrid en 1980, "El intimismo de la Pintura Española en los siglos XIX y XX" en Quito en maio-xuño de 1980, "Los efectos de la luz en la Pintura Española en los siglos XIX y XX" en Antuerpen en maio de 1981, unha exposición colectiva do Concello de Pontevedra en 1982 e a exposición da sala Dalmau de Barcelona con José Díaz e Guillermo Delgado en 1983.