Jaume Vicens Vives

Jaume Vicens Vives

Biografía
Nacemento	6 de xuño de 1910 Xirona, España
Morte	28 de xuño de 1960 (50 anos) 6th arrondissement of Lyon, Francia (en)
Causa da morte	Cancro de pulmón
Catedrático de universidade
Datos persoais
País de nacionalidade	España
Educación	Universidade de Barcelona
Director de tese	Antonio de la Torre y del Cerro (en)
Actividade
Campo de traballo	History of Catalonia in the Middles Ages (en)
Ocupación	historiador , profesor universitario , escritor
Empregador	Institut Ramon Muntaner (en) Universidade de Zaragoza Universidade de Barcelona
Membro de	Secció Històrico-Arqueològica de l’Institut d’Estudis Catalans (en) (membre numerari de l'IEC (en) ) (1958–) Real Academia das Boas Letras de Barcelona
Alumnos	Josep Fontana
Lingua	Lingua catalá e lingua castelá
Participou en
1933	Q5824539
Obra
Doutorando	Jordi Nadal i Oller
Familia
Cónxuxe	Roser Rahola d'Espona (en)
Fillos	Pere Vicens i Rahola (en)

Jaume Vicens i Vives, nado en Xirona o 6 de xuño de 1910, e finado en Lión o 28 de xuño de 1960, foi un historiador, escritor, catedrático e editor catalán. Vicens Vives foi un intelectual inquedo e viaxeiro con contactos co catalanismo interior e exterior, con Josep Pla e con Josep Tarradellas. Sen ser afín ó Opus Dei, tiña amizade con algúns dos principais intelectuais que o integraban, e o seu nome chegou a soar para ocupar algún cargo de responsabilidade en Madrid. «Era un home importante», sentenza o membro do IEC, Antoni Simon. Grazas a isto, Vives conseguiu levar cara a adiante a historiografía contemporánea. A súa obra de investigación sobre a historia do século XV na Coroa de Aragón e sobre a figura de Fernando II de Aragón está considerada de referencia obrigada.

Chegou á política a través da historia, onde atopou a explicación do seu presente. Segundo Pla, era "se cadra o intelectual que se fixo unha idea máis completa e directa". En verbas do expresidente da Generalitat, Jordi Pujol, "Vicens tiña a idea dunha España aberta, moderna, esponxosa, quen de sumar vontades e de aceptar un intervencionismo de Cataluña en España. Coa vontade de que España fose cara a adiante e se evitasen novos episodios traumáticos".

O seu forte pragmatismo e unha visión integradora permitíronlle acceder a figuras de diferentes ideoloxías e ser un "home-ponte" entre sensibilidades catalanistas e o réxime franquista. Esta ollada integradora explica as mensaxes de dó de personaxes tan diversos como Juan de Borbón y Battenberg, Josep Tarradellas ou o comité de Barcelona do prohibido PSUC.

A súa morte puxo fin de súpeto a unha traxectoria política que podería ter xogado un rol transcendental na transición democrática española, optando mesmo a ser presidente da Generalitat.

Recollín centares de milleiros de feitos concretos e por está razón estou tranquilo. Certamente, podería facer isto toda a miña vida.

Jaume Vicens i Vives. Carta a Josep Fontana en 1957

Véxase tamén

Bibliografía

• Muñoz i Lloret, Josep Maria. «Jaume Vicens, historiador i polític». Miscel·lània d'homenatge a Josep Benet Barcelona: Abadía de Montserrat, 1991. ISBN 9788478262687.