Alí continuaron desenvolvendo a súa actividade habitual ata que en 2014 recibiron o Premio Nacional de Teatro do Ministerio de Cultura. Como resposta ao galardón crearon A Berberecheira, un espazo de creación e experimentación teatral de xestión colectiva, co obxectivo de apoiar proxectos externos á compañía, ofrecendo aos seus colaboradores a estrutura, os medios e a experiencia da compañía.[5] Os primeiros resultados deste laboratorio de creación foron as pezas Goldi Libre (2016) de César Goldi, Salvador (2017) de Borja Fernández e Anatomía dunha serea (2018) de Iria Pinheiro.[6] .Todos eles teñen en común o seu carácter autobiográfico ou o uso de materiais e experiencias propias, así como a experimentación nos rexistros e nas narrativas escénicas.[5]
Como produtores teatrais destacaron pola posta en marcha das denominadas Ultranoites, espectáculos teatrais de variedades e cabaret con grande importancia da participación do público, onde se deron a coñecer moitos artistas noveis como Luís Tosar ou Fran Narf[7], motivo polo que terminaron sendo "un catálogo vivo das xentes do teatro galego"[8]. A primeira Ultranoite tivo lugar o 30 de xaneiro de 1993, contando cunha actuación dos actores Miguel de Lira e Manuel Cortés cunha "homenaxe ás traballadoras do sexo" do compostelán barrio do Pombal[9]. Co tempo foron incorporándose ao grupo novos artistas multidisciplinares como Patricia de Lorenzo, Mónica García, Arantza Villar ou César Goldi, actuais integrantes e protagonistas das últimas producións. Tras a mudanza a Teo, as Ultranoites celebradas neste concello cambiaron o nome para Ultranoiteo durante o ano 2012, recuperando posteriormente a denominación orixinal[10].
O 12 de novembro de 2014 estreouse no Salón Teatro de Santiago de Compostela o seu documental A viaxe dos Chévere do director compostelán Alfonso Zarauza, que narra e analiza o nacemento e percorrido da compañía nesta cidade e o seu éxodo cara Teo[11]. A finais do mesmo ano editouse o disco-libro-DVD Máis alá da Ultranoite, onde se recolle a historia das dúas décadas de Ultranoites na Sala Nasa[12]. Outra das súas obras audiovisuais foi a curtametraxe En Plan Galicia (2005), incluída no filme-documental colectivo Hai que botalos[13].
No ano 2016 estrea Eroski Paraíso, espectáculo cuxa adaptación cinematográfica levan á pantalla grande [14] no 2019 da man da produtora OlloVivo. Tamén en 2016 dirixiu o espectáculo da edición dos Premios María Casares, mentres que en 2017 celebrou o seu 30 aniversario recuperando as súas obras mestras Río Bravo, Annus Horríbilis e Ultranoite no País dos Ananos, esta última representada nunha ateigada Praza da Quintana de Santiago de Compostela[15][16]. Tamén nese ano publicou xunto coa editora Kalandraka a colección Biblioteca de Teatro, cos textos das obras máis representativas da compañía[17]. En 2018 estrea a súa primeira coprodución co CDGDivinas Palabras Revolution, unha adaptación da obra de Valle-Inclán[18].
En 2022Kalandraka editou Chévere (1987 – 2022), trinta e cinco anos de axitación cultural.[19]
↑"Chévere: trinta anos de teatro e contrarrelato no país dos ananos". Consultado o 18/03/2018. Chévere publicará da man de Kalandraka ao longo deste 2017 unha serie de volumes nos que se recollen os textos máis destacados da formación ao longo destes 30 anos de traxectoria
↑Orde ECD/2387/2014, de 4 de decembro, "pola que se conceden os Premios Nacionais convocados polo Instituto Nacional das Artes Escénicas e da Música, correspondentes ao ano 2014".
Máis alá da Ultranoite. Crónica canalla do cambio de milenio (1993-2013), de Chévere. Edición de Xesús Ron, colección Ultratextos Documents; Santiago de Compostela, 2014. ISBN 978-84-617-3060-5. 1 DVD e 1 disco compacto.
