Giovanni Papini

Giovanni Papini
	;
Biografía
Nacemento	9 de xaneiro de 1881 ; Florencia, Italia
Morte	8 de xullo de 1956 (75 anos); Florencia, Italia
Causa da morte	esclerose lateral amiotrófica
Lugar de sepultura	Cimitero delle Porte Sante (en)
Relixión	Igrexa católica
Actividade
Ocupación	poeta, biógrafo, escritor de ciencia ficción, crítico literario, xornalista, escritor, filósofo
Membro de	Accademia delle Arti del Disegno
Xénero artístico	Poema en prosa
Pseudónimo literario	Gianfalco ; Taigete ; Tempestini ; Versiere ; Climaco ; Cartouche ; Gentiluomo (Il) Malato ; The Florence Pragmatist Club
Orde relixiosa	Ordes franciscanas
Obra
	Obras destacables (1913) A Man — Finished (en) ;
Premios
	Premio Marzotto ;
	Sinatura
Descrito pola fonte	Grande Enciclopedia Soviética 1969-1978, (sec:Папини Джованни); Obálky knih, ; Dizionario degli scrittori italiani contemporanei pseudonimi: 1900-1975 (en) , (p.141-143) >>>:Gianfalco (Giovanni Papini)

Giovanni Papini, nado en Florencia o 9 de xaneiro de 1881 e finado ibídem o 8 de xullo de 1956, foi un escritor, poeta, xornalista e crítico literario italiano. Inicialmente ateo e escéptico, posteriormente pasou a ser un fervoroso católico.

Traxectoria

Nado en Florencia en 1881, fillo de Luigi Papini, republicano, ateo e anticlerical, e Emilia Cardini, quen decide bautizalo sen coñecemento do seu pai. Viviu unha infancia solitaria e de privacións atopando nos libros e as bibliotecas unha fonte de inesgotable consolo e pracer. Diplomouse de mestre en 1899 e ensinou por algúns anos para posteriormente traballar como bibliotecario.

A comezos de século, en 1903, funda en Florencia xunto a Giuseppe Prezzolini e outros máis a revista Leonardo utilizando como sede o Palacio Davanzati. Ao redor de 1920, un ano antes de publicar a súa Historia de Cristo, produciuse o seu conversión ao catolicismo, non sen escándalo e sorpresa de todos.

En 1935 obtivo a cátedra de Literatura Italiana na Universidade de Boloña (a pesar de que os seus estudos só o habilitaban para ensino primario) pero que non exerceu debido a problemas na súa vista (en 1938 rexeitou a mesma cátedra pero da Universidade de Florencia); as autoridades confirmaron a "impecable reputación" de Papini a través dese nomeamento. En 1937, Papini publicou o primeiro e único volume da súa Historia da literatura italiana, dedicada "A Benito Mussolini, amigo da poesía e dos poetas", que foi de gran consideración para a academia, especialmente no estudo do Renacemento italiano.

Tamén ese mesmo ano foi nomeado membro da Real Academia de Italia, a maior institución cultural do país, e en 1939 Presidente do Centro de Estudos Nacionais sobre o Renacemento. Así mesmo, foi vicepresidente da Federación Europea de Escritores desde marzo de 1942. A mediados de 1944, refuxiándose da postrimería da segunda guerra mundial, Papini abandonou a súa casa de Bulciano (destruída logo polos bombardeos ingleses) e ingresou no convento franciscano de Verna. Morreu en 1956 no seu natal Florencia, cego, mudo e paralítico.

Algunhas obras destacadas

En 1906 publica O Crepúsculo dos Filósofos, no que critica os sistemas filosóficos de Kant, Hegel, Schopenhauer, Comte etc. Ao ano seguinte publica O tráxico cotián e O piloto cego, unha "novela metafísica" e innovadora.

A crítica europea considera que a súa mellor obra é Gog, unha colección de relatos filosóficos, escritos nun estilo brillante e satírico, e até o propio Papini confesou amala sobre todas as outras. A ela seguiulle, moitos anos despois, como continuación, O libro negro, con igual estilo brillante e satírico. Con todo, Un home acabado (autobiografía) é considerada por moitos outros como a súa obra mestra.

Por outra banda, a súa obra O Diaño, unha das últimas, foi obxecto de grandes discusións e controversias. Nela explica como o amor de Deus ao ser tan grande e magnífico, ao chegar o Xuízo Final, se compadecerá de todos os sufrientes, pechará o inferno e redimirá a todos os pecadores, o cal é incompatible coa doutrina da Igrexa católica. Ademais, entre as súas obras relixiosas están Historia de Cristo, San Agustín, A escala de Jacob, Cartas do Papa Celestino VI aos homes e Xuízo Universal (póstuma).

En palabras de Jorge Luis Borges: "Se alguén neste século é equiparable ao exipcio Proteo, ese alguén é Giovanni Papini, que algunha vez asinase Gian Falco, historiador da literatura e poeta, pragmatista e romántico, ateo e despois teólogo".^[1] O propio Borges di que "hai estilos que non permiten ao autor falar en voz baixa. Papini, na polémica, adoitaba ser sonoro e enfático".

Obras

Il crepuscolo dei filosofi, Firenze, Tipografia della Biblioteca di cultura liberale, 1905; Firenze, Lacerba, 1914; Firenze, Vallecchi, 1919.
Il tragico quotidiano, Firenze, Lumachi, 1906; Firenze, Libreria della Voce, 1913.
La coltura italiana, con Giuseppe Prezzolini, Firenze, Lumachi, 1906; Firenze, Libreria della Voce, 1913.
Il pilota cieco, Napoli, Ricciardi, 1907.
Le memorie d'Iddio, Firenze, La rinascita del libro, 1911.
L'altra metà. Saggio di filosofia mefistofelica, Ancona, G. Puccini, 1911; Milán, Studio Editoriale Lombardo, 1916; Milán, Facchi, 1919; Firenze, Vallecchi, 1922.
La vita di Nessuno, 1912
Parole e sangue, 1912
Un uomo finito, 1913
Ventiquattro cervelli, 1913
Sul Pragmatismo (saggi e ricerche) 1903-1911, 1913
Almanacco Purgativo 1914 (con Ardengo Soffici e altri), 1913
Buffonate, 1914
Vecchio e nuovo nazionalismo (con Giuseppe Prezzolini), 1914
Cento pagine di poesia, 1915
Maschilità, 1915
La paga del sabato, 1915
Stroncature, 1916
Opera prima, 1917
Polemiche religiose, 1917
Testimonianze, 1918
L'uomo Carducci, 1918
L'Europa Occidentale contro la Mittel-Europa, 1918
Chiudiamo le scuole, 1918
Giorni di festa, 1918
L'esperienza futurista, 1919
Poeti d'oggi (con Pietro Pancrazi), 1920
Storia di Cristo, 1921
Antologia della poesia religiosa italiana, 1923
Dizionario dell'Omo Salvatico (con Domenico Giuliotti), 1923
L'anno santo e le quattro paci, 1925
Pane e vino, 1926
Gli operai della vigna, 1929
Sant'Agostino, 1931
Gog, 1931
La scala di Giacobbe, 1932
Firenze, 1932
Il sacco dell'orco, 1933
Dante vivo, 1933
Ardengo Soffici, 1933
La pietra infernale, 1934
Grandezze di Carducci, 1935
La loggia dei busti. Pensieri sopra uomini di genio, d'ingegno, di cuore, Firenze, Vallecchi, 1936.
I testimoni della Passione, 1937
Italia mia, 1939
Figure umane, 1940
Medardo Rosso, 1940
La corona d'argento, 1941
Mostra personale, 1941
Prose di cattolici italiani d'ogni secolo (con Giuseppe De Luca), 1941
L'imitazione del Padre. Saggi sul Rinascimento, 1942
Racconti di gioventù, 1943
Cielo e Terra, 1943
Foglie della foresta, 1946
Lettere agli uomini del Papa Celestino VI, 1946.
Primo Conti, 1947.
Santi e Poeti, 1948.
Passato remoto, 1948.
Vita di Michelangiolo, 1949.
Il diavolo tentato (radiodramma in tre tempi), 1950.
Le pazzie del poeta. Fantasie, capricci, ritratti e moralità, Firenze, Vallecchi, 1950.
Firenze. Fiore del mondo, con Ardengo Soffici, Piero Bargellini e Giovanni Spadolini, Firenze, L'arco, 1950.
Il libro nero - Nuovo diario di Gog, Firenze, Vallecchi, 1951.
Il diavolo. Appunti per una futura diabologia, Firenze, Vallecchi, 1953.
Il bel viaggio. Antologia per la scuola Media, con Enzo Palmieri, Palermo, Palumbo, 1954.
Concerto fantastico. 110 racconti, capricci, divertimenti, ritratti, Firenze, Vallecchi, 1954.
Strane storie, Firenze, Vallecchi, 1954.
Dichiarazione al tipografo, Firenze, Vallecchi, 1954.
L'aurora della letteratura italiana, Firenze, Vallecchi, 1954.
La spia del mondo. Schegge di Poesia e di esperienza, Firenze, Vallecchi, 1955.
Le felicità dell'infelice. Le ultime schegge, Firenze, Vallecchi, 1956.

Póstumas:

Il muro dei gelsomini. Ricordi di fanciullezza, Torino, SEI, 1957.
Giudizio universale, Firenze, Vallecchi, 1957.
La seconda nascita, Firenze, Vallecchi, 1958.
Città felicità. Firenze, Firenze, Vallecchi, 1960.
Diario, Firenze, Vallecchi, 1962.
Schegge, Firenze, Vallecchi, 1971. [raccolta degli articoli pubblicati sul Corriere della Sera]
Rapporto sugli uomini, Milán, Rusconi, 1977

Notas

↑ Borges, Jorge Luis. "Prólogo a Ya no quiero ser lo que soy" (PDF). Arquivado dende o orixinal (PDF) o 23 de setembro de 2015. Consultado o 24 de xuño de 2018.

Véxase tamén

Bibliografía

Castelli, Eugenio - Chiappini, Julio O.: Dez ensaios sobre Giovanni Papini, Colmegna, Santa Fe, 1971.
Castelli, Fernando: Non esquezamos a Papini, Revista Humanitas 43, 2004.
Cervera Salinas, Vicente: O rostro agudo e nihilista de Papini: Gog, Revista Cartaphilus 1, 2007.
Colombo, Stella Maris (2010). "Giovanni Papini : Un antecedente desprestigiado". El Cuento en red: Estudios sobre la Ficción Breve 21. ISSN 1527-2958.
Fuente, Javier de la (1970). Una vida en busca de la verdad (en castelán). Madrid: Epesa.
Franchini, Victorio: Papini íntimo, Nova, Buenos Aires, 1959.
Gallud Jardiel, Enrique (2013). "Giovanni Papini y la literatura imposible" (en castelán). Arquivado dende o orixinal o 24 de outubro de 2018.
Horia, Vintila: Giovanni Papini, Escelicer, Madrid, 1965.
Lattanzi, Lamberto: Introdución en Papini, Giovanni, Historia de Cristo, Mundo Moderno, Buenos Aires, 1923.
Ridofi, Roberto: Vida de Giovanni Papini, Cid, Madrid, 1958.
Valencia, María Dolores - Pena, Victoriano (2006). Las inquietudes filosóficas de Giovanni Papini en "Un uomo finito" (en castelán).

[Borges-1] Borges, Jorge Luis. "Prólogo a Ya no quiero ser lo que soy" (PDF). Arquivado dende o orixinal (PDF) o 23 de setembro de 2015. Consultado o 24 de xuño de 2018.

[1]