Giovanni Papini

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Giovanni Papini
Picture of Giovanni Papini.jpg
Nacemento9 de xaneiro de 1881
Lugar de nacementoFlorencia
Falecemento8 de xullo de 1956
Lugar de falecementoFlorencia
CausaEsclerose lateral amiotrófica
SoterradoCimitero delle Porte Sante
NacionalidadeItalia e Reino de Italia
RelixiónIgrexa católica
Ocupaciónpoeta, xornalista, escritor, crítico literario, biógrafo, escritor de ciencia ficción e filósofo
PremiosMarzotto Prize
Na rede
Dialnet: 184158 Find a Grave: 182832592 Editar o valor em Wikidata
Signature of Giovanni Papini.gif
editar datos en Wikidata ]

Giovanni Papini, nado en Florencia o 9 de xaneiro de 1881 e finado íbídem o 8 de xullo de 1956, foi un escritor, poeta, xornalista e crítico literario italiano. Inicialmente ateo e escéptico, posteriormente pasou a ser un fervoroso católico.

Biografía[editar | editar a fonte]

Nacido en Florencia en 1881 e finado en 1956, é un dos escritores máis importantes que deu a Italia do século XX. Fillo de Luigi Papini, republicano, ateo e anticlerical, e Emilia Cardini que decide bautizalo sen coñecemento do seu pai. Viviu unha infancia solitaria e de privacións atopando nos libros e as bibliotecas unha fonte de inesgotable consolo e pracer. Diplomouse de mestre en 1899 e ensinou por algúns anos para posteriormente traballar como bibliotecario.

A comezos de século, en 1903, funda en Florencia xunto a Giuseppe Prezzolini e outros máis a revista "Leonardo" utilizando como sede o Palacio Davanzati.

Ao redor de 1920, un ano antes de publicar a súa Historia de Cristo, produciuse o seu conversión ao catolicismo, non sen escándalo e sorpresa de todos.

En 1935 obtivo a Cátedra de Literatura Italiana na Universidade de Bolonia (a pesar de que os seus estudos só habilitábano para ensino primario) pero que non exerceu debido a problemas na súa vista (en 1938 rexeitou a mesma cátedra pero da Universidade de Florencia); as autoridades confirmaron a "impecable reputación" de Papini a través dese nomeamento. En 1937, Papini publicou o primeiro e único volume da súa Historia da literatura italiana, dedicada "A Benito Mussolini, amigo da poesía e dos poetas", que foi de gran consideración para a academia, especialmente no estudo do Renacemento italiano.

Tamén ese mesmo ano foi nomeado membro da Real Academia de Italia, a maior institución cultural do país, e en 1939 Presidente do Centro de Estudos Nacionais sobre o Renacemento. Así mesmo, foi vicepresidente da Federación Europea de Escritores desde marzo de 1942. A mediados de 1944, refuxiándose da postrimería da Segunda Guerra Mundial, Papini abandonou a súa casa de Bulciano (destruída logo polos bombardeos ingleses) e ingresou no convento franciscano de Verna. Morreu en 1956 no seu natal Florencia, cego, mudo e paralítico.

Algunhas obras destacadas[editar | editar a fonte]

En 1906 publica O Crepúsculo dos Filósofos, no que critica os sistemas filosóficos de Kant, Hegel, Schopenhauer, Comte etc. Ao ano seguinte publica O tráxico cotián e O piloto cego, unha "novela metafísica" e innovadora.

A crítica europea considera que a súa mellor obra é Gog, unha colección de relatos filosóficos, escritos nun estilo brillante e satírico, e até o propio Papini confesou amala sobre todas as outras. A ela seguiulle, moitos anos despois, como continuación, O libro negro, con igual estilo brillante e satírico. Con todo, Un home acabado (autobiografía) é considerada por moitos outros como a súa obra mestra.

Por outra banda, a súa obra O Diaño, unha das últimas, foi obxecto de grandes discusións e controversias. Nela explica como o amor de Deus ao ser tan grande e magnífico, ao chegar o Xuízo Final, se compadecerá de todos os sufrientes, pechará o inferno e redimirá a todos os pecadores, o cal é incompatible coa doutrina da Igrexa católica. Ademais, entre as súas obras relixiosas están Historia de Cristo, San Agustín, A escala de Jacob, Cartas do Papa Celestino VI aos homes e Xuízo Universal (póstuma).

En palabras de Jorge Luís Borges: "Se alguén neste século é equiparable ao exipcio Proteo, ese alguén é Giovanni Papini, que algunha vez asinase Gian Falco, historiador da literatura e poeta, pragmatista e romántico, ateo e despois teólogo".[1] O propio Borges di que "hai estilos que non permiten ao autor falar en voz baixa. Papini, na polémica, adoitaba ser sonoro e enfático".

Obras[editar | editar a fonte]

  • Il crepuscolo dei filosofi, Firenze, Tipografia della Biblioteca di cultura liberale, 1905; Firenze, Lacerba, 1914; Firenze, Vallecchi, 1919.
  • Il tragico quotidiano, Firenze, Lumachi, 1906; Firenze, Libreria della Voce, 1913.
  • La coltura italiana, con Giuseppe Prezzolini, Firenze, Lumachi, 1906; Firenze, Libreria della Voce, 1913.
  • Il pilota cieco, Napoli, Ricciardi, 1907.
  • Le memorie d'Iddio, Firenze, La rinascita del libro, 1911.
  • L'altra metà. Saggio di filosofia mefistofelica, Ancona, G. Puccini, 1911; Milán, Studio Editoriale Lombardo, 1916; Milán, Facchi, 1919; Firenze, Vallecchi, 1922.
  • La vita di Nessuno, 1912
  • Parole e sangue, 1912
  • Un uomo finito, 1913
  • Ventiquattro cervelli, 1913
  • Sul Pragmatismo (saggi e ricerche) 1903-1911, 1913
  • Almanacco Purgativo 1914 (con Ardengo Soffici e altri), 1913
  • Buffonate, 1914
  • Vecchio e nuovo nazionalismo (con Giuseppe Prezzolini), 1914
  • Cento pagine di poesia, 1915
  • Maschilità, 1915
  • La paga del sabato, 1915
  • Stroncature, 1916
  • Opera prima, 1917
  • Polemiche religiose, 1917
  • Testimonianze, 1918
  • L'uomo Carducci, 1918
  • L'Europa Occidentale contro la Mittel-Europa, 1918
  • Chiudiamo le scuole, 1918
  • Giorni di festa, 1918
  • L'esperienza futurista, 1919
  • Poeti d'oggi (con Pietro Pancrazi), 1920
  • Storia di Cristo, 1921
  • Antologia della poesia religiosa italiana, 1923
  • Dizionario dell'Omo Salvatico (con Domenico Giuliotti), 1923
  • L'anno santo e le quattro paci, 1925
  • Pane e vino, 1926
  • Gli operai della vigna, 1929
  • Sant'Agostino, 1931
  • Gog, 1931
  • La scala di Giacobbe, 1932
  • Firenze, 1932
  • Il sacco dell'orco, 1933
  • Dante vivo, 1933
  • Ardengo Soffici, 1933
  • La pietra infernale, 1934
  • Grandezze di Carducci, 1935
  • La loggia dei busti. Pensieri sopra uomini di genio, d'ingegno, di cuore, Firenze, Vallecchi, 1936.
  • I testimoni della Passione, 1937
  • Italia mia, 1939
  • Figure umane, 1940
  • Medardo Rosso, 1940
  • La corona d'argento, 1941
  • Mostra personale, 1941
  • Prose di cattolici italiani d'ogni secolo (con Giuseppe De Luca), 1941
  • L'imitazione del Padre. Saggi sul Rinascimento, 1942
  • Racconti di gioventù, 1943
  • Cielo e Terra, 1943
  • Foglie della foresta, 1946
  • Lettere agli uomini del Papa Celestino VI, 1946.
  • Primo Conti, 1947.
  • Santi e Poeti, 1948.
  • Passato remoto, 1948.
  • Vita di Michelangiolo, 1949.
  • Il diavolo tentato (radiodramma in tre tempi), 1950.
  • Le pazzie del poeta. Fantasie, capricci, ritratti e moralità, Firenze, Vallecchi, 1950.
  • Firenze. Fiore del mondo, con Ardengo Soffici, Piero Bargellini e Giovanni Spadolini, Firenze, L'arco, 1950.
  • Il libro nero - Nuovo diario di Gog, Firenze, Vallecchi, 1951.
  • Il diavolo. Appunti per una futura diabologia, Firenze, Vallecchi, 1953.
  • Il bel viaggio. Antologia per la scuola Media, con Enzo Palmieri, Palermo, Palumbo, 1954.
  • Concerto fantastico. 110 racconti, capricci, divertimenti, ritratti, Firenze, Vallecchi, 1954.
  • Strane storie, Firenze, Vallecchi, 1954.
  • Dichiarazione al tipografo, Firenze, Vallecchi, 1954.
  • L'aurora della letteratura italiana, Firenze, Vallecchi, 1954.
  • La spia del mondo. Schegge di Poesia e di esperienza, Firenze, Vallecchi, 1955.
  • Le felicità dell'infelice. Le ultime schegge, Firenze, Vallecchi, 1956.

Póstumas:

  • Il muro dei gelsomini. Ricordi di fanciullezza, Torino, SEI, 1957.
  • Giudizio universale, Firenze, Vallecchi, 1957.
  • La seconda nascita, Firenze, Vallecchi, 1958.
  • Città felicità. Firenze, Firenze, Vallecchi, 1960.
  • Diario, Firenze, Vallecchi, 1962.
  • Schegge, Firenze, Vallecchi, 1971. [raccolta degli articoli pubblicati sul Corriere della Sera]
  • Rapporto sugli uomini, Milán, Rusconi, 1977
Giovanni Papini's grave in Cimitero delle Porte Sante (Florence).jpg

Notas[editar | editar a fonte]

  1. Borges, Jorge Luis. "Prólogo a Ya no quiero ser lo que soy" (PDF). Arquivado dende o orixinal (PDF) o 23 de setembro de 2015. Consultado o 24 de xuño de 2018. 

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Bibliografía[editar | editar a fonte]