Gens Quincia
| Gens Quincia | |
|---|---|
| Tipo | gens |
| País | Roma Antiga |
| [ editar datos en Wikidata ] | |
A gens Quincia[a] foi un conxunto de familias da Antiga Roma de orixe patricia[2] que compartían o nomen Quincio. A finais do período republicano, apareceron as primeiras familias de orixe plebea. Segundo Plinio o Vello, os membros da gens Quincia, incluídas as mulleres, non levaban adornos de ouro.[3][4]
Historia[editar | editar a fonte]
A gens Quincia foi unha das casas orixinarias de Alba Longa levadas a Roma por Tulio Hostilio e incluídas por el no patriciado.[2] Foi por tanto, unha das gentes minores.[2] O nomen Quincio era un patronímico baseado no praenomen Quintus, que debe pertencer a algún antepasado da gens. A ortografía Quintius foi común en tempos posteriores, pero Quinctius era a forma máis antiga e correcta, que figura nas moedas e nos Fasti Capitolini.[5]
Ao longo da historia da República, os seus membros obtiveron a miúdo os máis altos cargos no estado e produciron algúns homes importantes durante o período imperial. Durante os corenta anos posteriores á expulsión dos reis non se mencionan os Quinctius; O primeiro en obter o consulado foi Tito Quincio Capitolino Barbato no 471 a.C., pero dende este ano, o seu nome aparece constantemente nos Fasti.[6][7][8]
Como outras familias patricias, en tempos posteriores, tamén houbo Quincios plebeos. Algúns destes puideron ser descendentes de libertos da gens, ou de patricios Quincio que voluntariamente se achegaron á plebe. Tamén poderían ser persoas alleas que chegaron a compartir o mesmo nomen.[4]
Praenomina usados pola gens[editar | editar a fonte]
Os principais praenomina usados polos Quincios eran Lucio e Tito. A familia tamén usou os nomes Caio, Cesón, Cneo e Quinto. Outros praenomina poden ser usados polos Quincios plebeos.
Ramas e cognomina da gens[editar | editar a fonte]
As tres grandes familias patricias da gens Quincia levaban os cognomina Capitolino, Cincinato e Flaminino.[4] Xunto a estes, atopamos a Quincio con Ata, Claudo, Crispino, Scapula, Hirpino e Trogo.[4] Algúns membros da gens non levaban o cognomen. O único cognomen que aparece nas moedas é Crispino Sulpiciano, durante a época de Augusto.[4][9]
- As pólas máis antigas da gens, que levaban os cognomina Capitolino e Cincinato, puideron xurdir de dous irmáns, Tito Quincio Capitolino Barbato, seis veces cónsul, e Lucio Quincio Cincinato, dúas veces ditador, dúas das máis grandes figuras da súa época.
- O cognomen Capitolino deriva do outeiro Capitolino, un dos famosos sete outeiros de Roma.[10]
- O agnomen Barbato desta familia significa barbudo.[11]
- Cincinato refírese a alguén con cabelo fino e rizado, como o agnomen Crispino, que pertenceu aos posteriores Capitolinos.[11]
- Flaminino probablemente derive do flamen, que tamén deu orixe á gens Flaminia. Pode significar que un antepasado era un flamen, ou quizais un servo de flamen.[12] Esta familia aparece por primeira vez na historia durante a Segunda guerra púnica e seguiu sendo unha familia destacada durante o século seguinte.[13]
Algúns dos Quinctius levaron varios cognomina, Cincinato e Capitolino; os homes de ámbalas dúas familias tamén levaban o cognomina Peno. Segundo Isidoro, isto tiña o significado de forte: pennum antiqui acutum dicebant.[14] Alternativamente, o nome puido estar relacionado con penna (co significado de pluma ou ala).[15]
Membros destacados da gens[editar | editar a fonte]
Quincios Capitolinos[editar | editar a fonte]
- Tito Quincio Capitolino Barbato, cónsul no 471,[16] 468,[17] 465,[18] 446,[19] 443[20] e 439 a.C.[21]
- Tito Quincio Capitolino Barbato, cónsul no 421 a.C.[22][23]
- Tito Quincio Capitolino Barbato, tribuno consular no 405 a.C.[24][25][26]
- Tito Quincio Capitolino, tribuno consular no 385 a.C.[27] e magister equitum no mesmo ano co ditador Aulo Cornelio Coso.[27][28]
- Tito Quincio Peno Capitolino Crispino, ditador no 361 a.C.[29] e cónsul no 354[30] e 351 a.C.[31]
- Cneo Quincio Capitolino, ditador clavi figendi causa no 331 a.C.[b][32][33][34]
- Tito Quincio Peno Capitolino Crispino, cónsul no 208 a.C., con Marco Claudio Marcelo, durante a Segunda guerra púnica; ferido preto de Taranto, morreu cara final do ano.[35]
- Lucio Quincio Crispino, pretor no 186 a.C., estvo na Hispania Citerior.[36][37]
- Tito Quincio (Peno Capitolino) Crispino Sulpiciano, cónsul no 9 a.C.[38]
Quincios Cincinatos[editar | editar a fonte]
- Lucio Quincio Cincinato, cónsul no 460 a.C.[39] e ditador no 458[40] e 439 a.C.[41]
- Cesón Quincio Cincinato, fillo do ditador, morreu no exílio.
- Lucio Quincio Cincinato, tribuno consular no 438,[42] 425[43] e 420 a.C.[44] e magister equitum no 437 a.C.[45][46][47]
- Tito Quincio Cincinato Peno, cónsul no 431[48] e 428 a.C.[49] e tribuno consular no 426 a.C.[50]
- Quinto Quincio Cincinato, tribuno consular no 415[51] e 405 a.C.[52][53]
- Tito Quincio Cincinato Capitolino, tribuno consular no 388[54] e 384 a.C.[55] e ditador no 380 a.C.
- Lucio Quincio Cincinato, tribuno consular no 386,[56] 385[57] e 377 a.C.[58][59]
- Caio Quincio Cincinato, tribuno consular no 377 a.C.[60]
- Quinto Quincio Cincinato, tribuno consular no 369 a.C.[61]
- Tito Quincio Peno Cincinato Capitolino, tribuno consular no 368 a.C. e magister equitum no 367 a.C.[62][63]
Quincios Claudos[editar | editar a fonte]
- Cesón Quincio Claudo, cónsul no 271 a.C.[64][65][66]
Quincios Flamininos[editar | editar a fonte]
- Cesón Quincio Flaminino, un dos duúnviros responsables da construción do Templo da Concordia no 216 a.C.[67][68]
- Lucio Quincio Flaminino, elixido augur no 212 a.C.[68][69]
- Lucio Quincio Flaminino, xeneral que estivo baixo o mando do seu irmán, Tito, na Segunda guerra macedónica contra Filipo V de Macedonia e cónsul no 192 a.C.[70]
- Tito Quincio Flaminino, cónsul no 198 a.C.[71] e censor no 189 a.C.;[72] derrotou Filipo V de Macedonia na batalla de Cinoscéfalos.
- Caio Quincio Flaminino, pretor peregrino no 177 a.C.[73]
- Tito Quincio Flaminino, embaixador na corte de Cótis, rei de Tracia, no 167 a.C.; elixigo augur no mesmo ano.[74]
- Tito Quincio Flaminino, cónsul no 150 a.C.[75][76]
- Tito Quincio Flaminino, cónsul no 123 a.C.
Outros[editar | editar a fonte]
- Décimo Quincio, de nacemento obscuro, gañara unha gran reputación militar e comandou a mariña romana en Tarento no 210 a.C. durante a Segunda Guerra Púnica e morreu na Batalla de Sapriporte no mesmo ano.[77]
- Tito Quincio Trogo, acusado polo cuestor Marco Serxio.[78]
- Tito Quincio Ata, poeta cómico romano († 77 a. C.).
- Publio Quincio, defendido por Cicerón na súa primeira grande oración, Pro Quinctio, no 81 a.C.[79]
- Lucio Quincio, pretor no 67 a.C., adversario da constitución de Sila e rival de Lúculo.
- Tito Quincio Escápula, aliado de Pompeio durante a Guerra Civil de César.
- Quincio Hirpino, amigo do poeta Horacio.[80]
- Tito Quincio Crispino Sulpiciano, cónsul no 9 a.C.[81]
- Publio Quincio Escápula, mencionado por Plínio, o Vello, como alguén que falecera dun mal súbito.[82]
- Caio Quincio Ático, cónsul sufecto no 69.
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ En latín, gens Quinctia ou Quinctii. A escritura orixinal variaba entre Quinctia e Quintia.[1]
- ↑ O seu nome aparece como "Quintílio" en Tito Livio, aparentemente un erro, pois "Cneu" non era un prenome utilizado polos Quintílios.
- Referencias
- ↑ Gundel, H. G. (1963). «Quinctius», RE vol. XXIV.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 Smith (1870) vol. III, p. 633
- ↑ Plinio o Vello, Naturalis Historia, XXXIII. 1. s. 6.
- ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 4,4 Smith (1870) vol. III, p. 634
- ↑ George Davis Chase, "The Origin of Roman Praenomina", in Harvard Studies in Classical Philology, vol. VIII (1897).
- ↑ Smith (1870) vol. III, pp. 633-634
- ↑ Tito Livio, Ab Urbe Condita, i. 30.
- ↑ Barthold Georg Niebuhr, History of Rome, ii. 291, 292.
- ↑ Joseph Hilarius Eckhel, Doctrina Numorum Veterum, v. 291.
- ↑ Smith (1870), Vol. I, p. 603 ("Capitolinus")
- ↑ 11,0 11,1 Chase (1897), p. 110
- ↑ Chase (1898), p. 112
- ↑ Dictionary of Greek and Roman Biography and Mythology, William Smith, Editor.
- ↑ Isidoro de Sevilla, Etimoloxías, XIX. 19.
- ↑ D.P. Simpson, Cassell's Latin & English Dictionary (1963).
- ↑ Broughton (1951), vol. I, p. 30.
- ↑ Broughton (1951), vol. I, p. 32.
- ↑ Broughton (1951), vol. I, p. 33.
- ↑ Broughton (1951), vol. I, p. 51.
- ↑ Broughton (1951), vol. I, p. 53.
- ↑ Broughton (1951), vol. I, p. 56.
- ↑ Livio, Ab Urbe Condita, IV. 43.
- ↑ Broughton (1951), vol. I, p. 69.
- ↑ Livio, Ab Urbe Condita, IV. 61.
- ↑ Zonaras, Epitome Historiarum, vii. 20.
- ↑ Broughton (1951), vol. I, p. 80.
- ↑ 27,0 27,1 Broughton (1951), vol. I, p. 101.
- ↑ Livio, Ab Urbe Condita, VI. 11.
- ↑ Broughton (1951), vol. I, p. 119.
- ↑ Broughton (1951), vol. I, p.124.
- ↑ Broughton (1951), vol. I, p. 127.
- ↑ Fasti Capitolini
- ↑ Livio, Ab Urbe Condita, VII. 18.
- ↑ Broughton (1951), vol. I, p. 143.
- ↑ Broughton (1951), vol. I, pp. 289-290
- ↑ Münzer, Römische Adelsparteien und Adelsfamilien, p. 117
- ↑ Broughton (1951), vol. I, p. 371.
- ↑ Fasti Capitolini.
- ↑ Broughton (1951), vol. I, p. 37
- ↑ Broughton (1951), vol. I, p. 39
- ↑ Broughton (1951), vol. I, p. 56
- ↑ Broughton (1951), vol. I, p. 57
- ↑ Broughton (1951), vol. I, p. 67
- ↑ Broughton (1951), vol. I, p. 70
- ↑ Livio, Ab Urbe Condita, IV. 16, 17, 35, 44.
- ↑ Diodoro Sículo, Bibliotheca Historica, xii. 38, xii. 81.
- ↑ Broughton (1951), vol. I, p. 59
- ↑ Broughton (1951), vol. I, p. 63
- ↑ Broughton (1951), vol. I, p. 65
- ↑ Broughton (1951), vol. I, p. 66
- ↑ Broughton (1951), vol. I, p. 74
- ↑ Livio, Ab Urbe Condita, IV. 49, 61.
- ↑ Diodoro Sículo, Bibliotheca Historica, xiii. 34, xiv. 17.
- ↑ Broughton (1951), vol. I, p. 98
- ↑ Broughton (1951), vol. I, p. 102
- ↑ Broughton (1951), vol. I, p. 100
- ↑ Broughton (1951), vol. I, p. 101
- ↑ Livio, Ab Urbe Condita, VI. 6, 32, 33.
- ↑ Diodoro Sículo, Bibliotheca Historica, xv. 25, 28, 61.
- ↑ Livio, Ab Urbe Condita, VI. 32.
- ↑ Livio, Ab Urbe Condita, VI. 36.
- ↑ Livio, Ab Urbe Condita, VI. 38, 42.
- ↑ Diodoro Sículo, Bibliotheca Historica, xv. 78.
- ↑ Fasti Capitolini.
- ↑ Cassiodoro, Chronica, 354.
- ↑ Broughton (1951), vol. I, p. 198
- ↑ Livio, Ab Urbe Condita, XXII. 33.
- ↑ 68,0 68,1 Smith (1870) vol. III, p.161
- ↑ Livio, Ab Urbe Condita, XXV. 2.
- ↑ Broughton (1951), vol. I, p. 350
- ↑ Broughton (1951), vol. I, p. 330
- ↑ Broughton (1951), vol. I, p. 360
- ↑ Livio, Ab Urbe Condita, XLI. 12.
- ↑ Livio, Ab Urbe Condita, XLI. 43, XLV. 42, 44.
- ↑ Cícero, Cato Maior de Senectute, 5, Epistulae ad Atticum, xii. 5.
- ↑ Plinio, Historia Natural VII. 36.
- ↑ Livio, Ab Urbe Condita, XXVI. 39.
- ↑ Marco Terencio Varrón, De Lingua Latina libri XXV, VI. 90-92, ed. Müller.
- ↑ Cícero, Pro Quinctio.
- ↑ Horacio, Carmina II. 11, Epistulae, I. 16.
- ↑ Syme (1989), p. 57
- ↑ Plinio, o Vello, Naturalis Historia, VII. 53, s. 54.
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
 |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Gens Quincia  |
Bibliografía[editar | editar a fonte]
- Broughton, T. Robert S. (1951). The Magistrates of the Roman Republic, vol. I (en inglés). Nova York: American Philological Association.
- Chase, George Davis (1897). Department of the Classics, Harvard University, ed. "The Origin of the Roman Praenomina". Harvard Studies in Classical Philology (en inglés) 8: 103–184. ISSN 0073-0688. JSTOR 10.2307/310491. doi:10.2307/310491.
- Dessau, Hermann; Rohden, Paul von, eds. (1898). Prosopographia Imperii Romani, saec. I. II. III, vol. III (P-Z) (en latín). Berlín: Academiae Scientiarum Regiae Borussicae.
- Smith, William, ed. (1870). "Quintia Gens". Dictionary of Greek and Roman Biography and Mythology. Vol. III (en inglés). Boston: Little, Brown and Company. pp. 633–634.
- Smith, William, ed. (1867). "Capitolino". Dictionary of Greek and Roman Biography and Mythology. Vol. I (en inglés). Boston: Little, Brown and Company. p. 603.
- Syme, Ronald (1989). The Augustan Aristocracy (en inglés). Oxford: Clarendon Press. ISBN 9780198147312.