Ronald Syme

Ronald Syme
Nacemento	11 de marzo de 1903
Lugar de nacemento	Eltham
Falecemento	4 de setembro de 1989
Lugar de falecemento	Oxford
Nacionalidade	Reino Unido e Nova Zelandia
Alma máter	Universidade de Auckland, Oriel College e Universidade Vitoria de Wellington
Ocupación	historiador, profesor universitario, erudito clásico e tradutor
Premios	Orde do Mérito das Ciencias e as Artes, Ordem Maximiliana da Baviera para Ciência e Arte, Ordem de Mérito, Kenyon Medal, honorary doctorate of the University of Graz, Membro da Academia Britânica e Knight Bachelor
[ editar datos en Wikidata ]

Ronald Syme, nado en Eltham, Nova Zelandia, o 11 de marzo de 1903 e finado o 4 de setembro de 1989, foi un historiador da Roma antiga, un dos máis eminentes do século XX.

Traxectoria

Syme estudou francés e literatura nas Universidades de Auckland e Wellington. En 1925 partiu para Inglaterra, estudou no Oriel College de Oxford entre 1925 e 1927. En 1929 convértese en titor do Trinity College, ata 1949. Publicou The Roman Revolution, centrado no ascenso de Octaviano e a instauración como Augusto, en 1939, que o converteu nunha autoridade mundial recoñecida. Durante a segunda guerra mundial, Syme foi catedrático de filoloxía clásica en Istambul, entre 1942 e 1945. En 1949 foi nomeado profesor de Historia Antiga no Brasenose College, de Oxford, cargo que ocupou ata 1970. Desde 1976 ata 1989 foi catedrático de Historia Antiga na Royal Academy of Arts.

Obras

Unha das súas primeiras obras foi The Spanish War of Augustus (26-25 B. C.) publicada en 1934 en The American Journal of Philology sobre a campaña de Augusto no noroeste da Península Ibérica. A obra pola que se lle recorda, The Roman Revolution (1939), foi unha análise, maxistral e controvertida ao tempo, da vida política romana no período que seguiu ao asasinato de Xulio César. Inspirado no ascenso dos réximes fascista e nazi en Italia e Alemaña e seguindo o estilo e o pesimismo de Tácito, Syme devolvía a historia ás fontes antigas, mostrándonos un Augusto feroz, astuto, demagogo e hábil que restaurou a orde pública restaurando a República como pretexto para compoñer unha monarquía baseada nas relacións persoais e na ambición das familias políticas romanas, todo isto por medio dunha historia narrativa baseada nun fondo coñecemento das fontes antigas.

En 1958 saíu do prelo a súa biografía sobre Tácito, Tacitus, en dous volumes, constituíu un fito historiográfico, aínda o máis completo estudo desta figura, cun exhaustivo tratamento do contexto histórico e político. En 1964 seguiulle a biografía de Salustio, Sallust. Dedicou catro libros á Historia Augusta, unha colección de biografías dos emperadores desde Adrián ata Carino.