Clorofila b

Clorofila b
	Estrutura da β-clorofila
	Nome IUPAC Clorofila b
	Nome sistemático Magnesio [metil (3S,4S,21R)-14-etil-13-formil-4,8,18-trimetil-20-oxo-3-(3-oxo-3-{[(2E,7R,11R)-3,7,11,15-tetrametil-2-hexadecen-1-il]oxi}propil)-9-vinil-21-forbinecarboxilatato(2-)-κ2N,N']
	Outros nomes β-Clorofila
Identificadores
Número CAS	519-62-0
PubChem	6450186, 11593175 (da espinaca)
ChemSpider	16739843
UNII	5712ZB110R
Imaxes 3D Jmol	Image 1
	SMILES CCC\1=C(c2/cc\3/c(c(c4/n3[Mg]n5c(/cc1\n2)c(c6c5/c(c/7\nc(\c4)[C@H]([C@@H]7CCC(=O)OC/C=C(\C)/CCC[C@H](C)CCC[C@H](C)CCCC(C)C)C)/[C@H](C6=O)C(=O)OC)C)C)C=C)C=O ;
	InChI InChI=1S/C55H71N4O6.Mg/c1-12-38-35(8)42-27-43-36(9)40(23-24-48(61)65-26-25-34(7)22-16-21-33(6)20-15-19-32(5)18-14-17-31(3)4)52(58-43)50-51(55(63)64-11)54(62)49-37(10)44(59-53(49)50)28-46-39(13-2)41(30-60)47(57-46)29-45(38)56-42;/h12,25,27-33,36,40,51H,1,13-24,26H2,2-11H3,(H-,56,57,58,59,60,62);/q-1;+2/p-1/b34-25+;/t32-,33-,36+,40+,51-;/m1./s1; Key: NSMUHPMZFPKNMZ-VBYMZDBQSA-M InChI=1S/C55H72N4O6.Mg/c1-12-38-35(8)42-27-43-36(9)40(23-24-48(61)65-26-25-34(7)22-16-21-33(6)20-15-19-32(5)18-14-17-31(3)4)52(58-43)50-51(55(63)64-11)54(62)49-37(10)44(59-53(49)50)28-46-39(13-2)41(30-60)47(57-46)29-45(38)56-42;/h12,25,27-33,36,40,51H,1,13-24,26H2,2-11H3,(H2,56,57,58,59,60,62);/q;+2/p-2/b34-25+;/t32-,33-,36+,40+,51-;/m1./s1; Key: MSLKMRUEVOYOOZ-VBYMZDBQSA-L;
Propiedades
Fórmula molecular	C55H70MgN4O6
Masa molar	907,47 g mol−1
Aspecto	Verde
Olor	Inodora
Punto de fusión	125 °C; 257 °F; 398 K
Solubilidade en auga	Insoluble
Solubilidade	Moi soluble en etanol, éter, piridina; Soluble en metanol
Absorbancia	Ver texto
	; Se non se indica outra cousa, os datos están tomados en condicións estándar de 25 °C e 100 kPa.

A clorofila b^[1] é un tipo de clorofila que funciona como pigmento fotosintético, que colabora na absorción da enerxía da luz na fotosíntese. É máis soluble que a clorofila a en solventes polares debido ao seu grupo carbonilo. A súa cor é amarela, e absorbe principalmente luz azul.^[2]

Nas plantas terrestres, as antenas recolectoras de luz arredor do fotosistema II conteñen a maioría da clorofila b da planta. Por tanto, en cloroplastos adaptados á sombra, que teñen unha proporción incrementada de fotosistema II en relación ao fotosistema I, hai unha menor proporción de clorofila a con respecto á b.^[3] Isto é adaptativo, xa que o incremento de clorofila b aumenta o intervalo de lonxitudes de onda absorbidas polos cloroplastos adaptados á sombra.


Estrutura da molécula da clorofila b que mostra a súa longa cola hidrocarbonada

Notas[editar | editar a fonte]

↑ Lide, David R., ed. (2009). CRC Handbook of Chemistry and Physics (90th ed.). Boca Raton, Florida: CRC Press. ISBN 978-1-4200-9084-0.
↑ "photosynthesis pigments". Arquivado dende o orixinal o 05 de setembro de 2012. Consultado o 16 de marzo de 2016.
↑ Kitajima K., Hogan KP. Increases of chlorophyll a/b ratios during acclimation of tropical woody seedlings to nitrogen limitation and high light. Plant Cell Environ. 2003 Jun;26(6):857-865. PMID 12803613.

[Lide,_David_R._2009-1] Lide, David R., ed. (2009). CRC Handbook of Chemistry and Physics (90th ed.). Boca Raton, Florida: CRC Press. ISBN 978-1-4200-9084-0.

[2] "photosynthesis pigments". Arquivado dende o orixinal o 05 de setembro de 2012. Consultado o 16 de marzo de 2016.

[3] Kitajima K., Hogan KP. Increases of chlorophyll a/b ratios during acclimation of tropical woody seedlings to nitrogen limitation and high light. Plant Cell Environ. 2003 Jun;26(6):857-865. PMID 12803613.

[1]

[2]

[3]