Charouvía

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Charouvía ( Pastinaca sativa)
Ilustración
Charouvía.

A charouvía ou pastinaca[1] (Pastinaca sativa), é unha raíz que se emprega como hortaliza, moi relacionada coa cenoria, aínda que máis pálida e con máis sabor que esta. O seu cultivo remóntase á tempos antigos en Eurasia: antes da importación da pataca tralo descubrimento de América, a charouvía ocupaba o seu lugar [Cómpre referencia].

Descrición[editar | editar a fonte]

É unha especie bienal, semellante á cenoira. A súa raizame ten unha raíz principal pivotante, carnosa e grosa, abrancazada a amarelenta, e raíces secundarias magras. O sistema caulinar, o primeiro ano, componse dun talo curtísimo de onde saen as follas formando unha roseta. Follas grandes, de 4 dm, con longos pecíolos na base, de lámina imparipinnada, con folíolos dentados ou lobulados, averdados escuros. No segundo ano, bota ramificacións e acada 80 cm de altura. Nos ápices das pólas agroman as umbelas con flores pequenas, brancas-averdadas e inconspicuas. Da polinización entomófila frutifica en esquizocarpos alados nas súas marxes, acastañados, cunha semente en cada mericarpio.

Nutrición[editar | editar a fonte]

Consómese a raíz primaria e parte do hipocótilo cocida, en guisos e sopas (dá sabor anisado).

Posúe máis vitaminas e minerais que a cenoira.

Características nutricionais por cada 100 g[editar | editar a fonte]

Cultivares[editar | editar a fonte]

Pastinaca é nativa de Eurasia, e existen tres cultivares:

  • Panais Redonda Precoz
  • Panais Medio Longa
  • Longa de Guernesey

Cultivo[editar | editar a fonte]

Non medra en clima cálido, necesita xeadas para desenvolver o seu sabor. É especial para rexións con curtas tempadas de crecemento. Gusta dos terreos areentos, e/ou limosos; os arxilosos e pedrentos non son bos para as súas raíces, producindo deformacións e tamaño curto.

As sementes plántanse ao comezo da primavera. Recóllense ao final do verán, despois da primeira xeada, e continúa durante o outono, até se conxelar o chan.

Máis que noutras especies de hortalizas, a viabilidade das súas sementes deteriórase se se almacenan moito tempo. Cada ano precisa semente fresca.

Nos Estados Unidos, moitos estados téñena na lista de malas herbas [Cómpre referencia].

A pastinaca é alimento de larvas dalgunhas especies de lepidópteros.

Perigo[editar | editar a fonte]

Cando se apañan nas leiras, cómpre non confundilas coa cicuta con resultados fatais.

Taxonomía[editar | editar a fonte]

Pastinaca sativa foi descrita por Carl von Linné e publicado en Species Plantarum 1: 261. 1753.[2]

Sinonimia
  • Anethum pastinaca Wibel
  • Elaphoboscum sativum (L.) Rupr.
  • Peucedanum pastinaca (Wibel) Baill.
  • Peucedanum pastinaca (L.) Benth. & Hook. f.
  • Peucedanum sativum (L.) Benth. & Hook. f.
  • Selinum pastinaca (L.) Crantz[3]

Notas[editar | editar a fonte]

  1. Nomes vulgares galego en varias fontes: "Os cultivos agrícolas" en Vocabulario do medio agrícola, Santiago de Compostela, Dirección Xeral de Política Lingüística, 1988. "Botánica" en Vocabulario de ciencias naturais, Santiago de Compostela, Xunta de Galicia, 1991; Gran dicionario Xerais da lingua galega Vigo, Xerais, 2009; 'Dicionario da Real Academia Galega A Coruña, RAG, 2012
  2. "Charouvía". Tropicos.org. Missouri Botanical Garden. Consultado o 29 de outubro de 2013. 
  3. "Charouvía en PlantList". Arquivado dende o orixinal o 28 de maio de 2020. Consultado o 23 de decembro de 2013. 

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Bibliografía[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas[editar | editar a fonte]