Arnulfo de Metz
  | |
| Nome orixinal | (de) Arnulf (fr) Arnoul |
|---|---|
| Biografía | |
| Nacemento | 580 ↔ 585 Lay-Saint-Christophe, Francia |
| Morte | c. 18 de xullo de 641 Remiremont, Francia |
Roman Catholic Bishop of Metz (en)  | |
| 614 – 629 ← Pappolus (en) – Goeric de Metz (pt) → | |
| Datos persoais | |
| Relixión | Igrexa católica |
| Actividade | |
| Ocupación | sacerdote católico, bispo católico |
| Enaltecemento | |
| Día de festividade relixiosa | 18 de xullo |
| Familia | |
| Familia | Arnulfianos |
| Cónxuxe | Doda de Metz (596 (Gregoriano)–) |
| Fillos | Clodulfo de Metz, Ansegisel |
| Parentes | Arnoaldo, may be father Bodegisel, may be father Chrodoara |
| Descrito pola fonte | Allgemeine Deutsche Biographie (pt) Church Encyclopedia (en) , (vol:I)Orthodox Theological Encyclopedia (en) |
 | |
Arnulfo de Metz, nado Lay-Saint-Christophe, preto de Nancy, contra 582, e finado en Saint-Amé (Lorena) o 18 de xullo de 640,[1] foi un nobre político e relixioso franco.
Como político gobernou, na práctica, o reino merovinxio de Austrasia, baixo o reinado de Pipino o Vello, até que se converteu nun eremita preto do mosteiro do Monte Habend, fundado polo seu amigo Romaric.[2]
Como eclesiástico, foi o 29º bispo de Metz, onde pontificou desde o ano 613 ao 628.[1]
Foi o fundador da dinastía dos Arnulfianos, entroncada coa dos Pipínidas. Era o pai de Ansegisel, pai de Pipino de Heristal, e bisavó do emperador Carlomagno, polo que é un dos devanceiros da dinastía carolinxia.
Fervente cristián, que estivo probabelmente en contacto cos monxes irlandeses que percorrían a rexión dos Vosgos,[2] é coñecido como santo Arnulfo de Metz, venerado como santo pola Igrexa católica, sendo a súa festividade o 18 de xullo.[3][4]
Arnulfo aparece como unha das personalidades máis atractivas do reino merovinxio de Austrasia: foi un político moi influente, nomeado bispo de Metz a pesar da súa reticencia, a súa reputación era inmensa. Ao acceder Dagoberto I ao trono en 629, decidiu abandonar o mundo. Co seu amigo Romaric, retirouse ao bosque de Abend (Remiremont) e estableceu alí a súa ermida. Viviu alí once anos e morreu no 641 en olor de santidade. Esta vida tan chea, en "tres ocasións" de aproximadamente a mesma lonxitude, moi intensa, é polo tanto moi interesante para os historiadores, xa que abrangue tres dimensións esenciais da época: o poder na sociedade, na Igrexa e a elección da vida eremítica, coa soidade como unha forma de autocoñecemento persoal a través da penitencia do corpo e a soidade. A pesar das dificultades das fontes para produciren relatos históricos precisos e fiábeis, podemos estar atentos ao que a súa vida significa para nós mesmo nos tempos actuais.[2][5]
Traxectoria
[editar | editar a fonte]A ascendencia de Arnulfo foi debatida desde o século IX. Os documentos contemporáneos a el din que era da máis alta nobreza franca, mentres que as xenealoxías posteriores atribúenlle como pai a Arnoaldo, o seu predecesr como bispo de Metz, ou a Bodoxisel, embaixador franco en Constantinopla.
Na súa xuventude, Arnulfo de Metz entrou ao servizo da corte de Austrasia baixo a rexencia Brunexilda. Xunto con Pipino o Vello foi un dos protagonistas que en 613 acabaron co poder de Brunexilda e entronizaron a Clotario II, soberán que lle confiou a educación do seu fillo Dagoberto I, ao que serviu como conselleiro a partir do ano 623. Máis tarde estivo ao servizo do rei Teodeberto II.
Dotado de aptitudes para supervisar, mandar, dirixir, protexer e decidir,[6] calidades que recoñeceron os nobres do mundo franco, Arnulfo converteuse no «representante máis ilustre da autoridade real en Austrasia»[7] ao sinalar que o rei lle confiou a administración de seis provincias.[8]
Arnulfo tivo dous fillos coa aristócrata Doda: Ansxgisel (602-679), mordomo de palacio de Sixeberto III e pai de Pipino de Heristal, e Clodulfo de Metz (605-697), que o sucedeu como bispo e que é tamén venerado como santo pola Igrexa Católica.
Posteriormenre converteuse, en 612, en bispo de Metz, capital do Reino de Austrasia. No ano 627 retirouse ao mosteiro de Remiremont, onde morreu o 18 de xullo de 641.[9] Posteriormente, o seu corpo foi trasladado a Metz, onde xace unha basílica dedicada a el.
É o santo patrón de Metz, e dos cervexeiros da Lorena.
Transcendencia histórica
[editar | editar a fonte]Do matrimonio do seu fillo Ansexisel con Bega, filla de Pipino o Vello, naceu Pipino de Heristal, bisavó de Carlomagno, é dicir, en Arnulfo encóntrase unha das orixes da Dinastía Carolinxia. Por esta vía, é antepasado de moitos reis europeos, como Hugo Capeto, Henrique VIII de Inglaterra e Lois XIV de Francia. Na actualidade Isabel II do Reino Unido, Filipe VI de España, Margarida II de Dinamarca, Carlos XVI Gustavo de Suecia e Harald V de Noruega son afastados descendentes de Arnulfo de Metz. Esta xenealoxía é clave para as reconstruciónes prosopográficas que fai Christian Settipani buscando encontrar liñaxes ancestrais.
Xenealoxía
[editar | editar a fonte]
| Bodoxisel embaixador en Bizancio († 589) | Chrodoara abadesa de Amay († 611 ?) | Arnoaldo bispo de Metz († 601) | |||||||||||||||||||||||||||||||
| Arnulfo bispo de Metz († 641) | Doda | Pipino o Vello mordomo de palacio († 640) | |||||||||||||||||||||||||||||||
| Clodulfo bispo de Metz († 697) | Ansexisel dux et domesticus († 662) | Bega († 693) | |||||||||||||||||||||||||||||||
| Aunulfo († 697/714) | Martin conde († 680) | Clotilde Doda x Teodorico III roi dos francos | Pipino de Heristal mordomo de palacio († 714) | ||||||||||||||||||||||||||||||
O nome de Doda non aparece até o século X, mencionada par Ummo na segunda Vita Arnulfi.[10]
Algunhas xenealoxías mencionan ás veces un terceiro fillo de Arnulfo, Walchiso, que foi o pai de Wandrexisilo, coñecido na posteridade como san Wandrilo.[11] Isto está en contradición con varios outros textos, na primeira Vita Arnulfi, Paulo Diácono, especifica que san Arnulfo deixou só dous fillos. De feito, esta adición xenealóxica é o resultado dunha mala interpretación da Vita Ansberti que nomea princeps Pipinus Ansegisili filius como consobrinus...beati patris Wandragisili («O príncipe Pipino, fillo de Ansexisel, é o curmán do santo pai Wandrille»). Consobrinus tomouse no sentido de "primo irmán" e os historiadores deduciron unha irmandade entre Ansexisel e Waldexisel, o pai de sant Wandrilo. De feito, o parentesco, un pouco máis distante, pódese explicar doutra maneira: san Wandrillo é neto de Waldrade, irmá de Pipino o Vello. (Sempre segundo Ummo e a súa segunda Vita Arnulfi).[12]
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ 1,0 1,1 Saint Arnould évêque Arquivado 13 de marzo de 2012 en Wayback Machine..
- ↑ 2,0 2,1 2,2 Heuclin, Jean (1998): Hommes de Dieu et fonctionnaires du roi en Gaule du Nord du Ve au IXe siècle (348-817). Villeneuve-d'Ascq (Hauts-de-France: Presses universitaires du Septentrion. ISBN 978-2-8593-9551-3.
- ↑ Nominis: Saint Arnoul de Metz.
- ↑ Saints pour le 18 juillet du calendrier ecclésiastique Forum orthodoxe.com.
- ↑ Nauroy, G. (2003): "La vita anonyme de saint Arnoul et ses modèles antiques. La figure du saint évêque entre vérité historique et motifs hagiographiques". En Mémoires de l’académie nationale de Metz, 183e année, série VII, t. 15, Metz, pp. 293-322.
- ↑ Aínda que non foi tan influente como algúns afirmaron: véxase a páxina 176 de La France avant la France (481-888) de Geneviève Bührer-Thierry e Charles Mériaux, 2010, Belon, ISBN 978-2-7011-3358-4.
- ↑ Para unha definición da nobreza franca, cf. La France avant la France (481-888), op. cit, p. 466 e Alexandre Huguenin (2011): Histoire du Royaume Mérovingien d'Austrasie. Metz. ISBN 979-1-0901-8500-5, p. 198.
- ↑ Cf. La vita Anonyme de saint Arnoul, op. cit, p. 302.
- ↑ Riche, Pierre (1993): The Carolingians: A Family Who Forged Europe, University of Pennsylvania Press. ISBN 978-0-8122-1342-3.
- ↑ Settipani 1993, p. 47
- ↑ Foundation for Medieval Genealogy.
- ↑ (Settipani 1993, p. 47)
Véxase tamén
[editar | editar a fonte] |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Arnulfo de Metz |
Bibliografía
[editar | editar a fonte]- Mourre, Michel (2007): Le Petit Mourre. Dictionnaire d'Histoire universelle Éditions Bordas. ISBN 978-2-0473-2194-2.
- Riché, Pierre (1983): Les Carolingiens, une famille qui fit l'Europe. París: Hachette (reimpr. 1997). ISBN 2-0127-8851-3. (Ler en liña).
- Settipani, Christian (1993): La Préhistoire des Capétiens (Nouvelle histoire généalogique de l'auguste maison de France, vol. 1). Villeneuve-d'Ascq: Éd. Patrick van Kerrebrouck. ISBN 978-2-9501-5093-6.
- Settipani, Christian (2000): "L'apport de l'onomastique dans l'étude des généalogies carolingiennes". En Onomastique et Parenté dans l'Occident médiéval Oxfod, UK: Oxford, Linacre College, Unit for Prosopographical Research, col. "Prosopographica et Genealogica 3". ISBN 1-9009-3401-9, pp. 185-229.
- Volkmann, Jean-Charles (1999): Bien connaître les généalogies des rois de France. Éditions Gisserot. ISBN 978-2-8774-7208-1.
Outros artigos
[editar | editar a fonte]Ligazóns externas
[editar | editar a fonte]- Arnulf en zeno.org (en alemán).
- Arnulf von Metz en heiligenlexikon.de (en alemán).
- Arnulf of Metz en mephemeris.blogspot.com (en inglés).
