Apocalipse Z. O comezo da fin
| Apocalipse Z. O comezo da fin | |
|---|---|
| Título orixinal | Apocalipsis Z. El principio del fin |
| Autor/a | Manel Loureiro |
| Cuberta | Denís Fernández Cabrera |
| Orixe | España |
| Lingua | Castelán |
| Xénero(s) | Novela, literatura fantástica |
| Editorial |  Editorial Dolmen Urco Editora |
| Data de pub. | 2008 novembro de 2013 |
| Formato | Tapa branda con lapelas. |
| Páxinas | 388 |
| ISBN | 978-84-15699-40-8 |
| Seguido por | Apocalipse Z. Os días escuros |
| Tradución | Tomás González Ahola |
| [ editar datos en Wikidata ] | |
Apocalipse Z. O comezo da fin é unha novela de literatura fantástica en lingua castelá de Manel Loureiro, publicada en 2008 por Editorial Dolmen. Foi traducida ao galego por Tomás González Ahola, e publicada en 2013 por Urco Editora. É a primeira parte da triloxía Apocalipsis Z.
Trama[editar | editar a fonte]
Un avogado de trinta anos de Pontevedra que enviuvou dous anos antes comeza a escribir un blog por recomendación do seu psicólogo. Un 30 de decembro ve por televisión a nova de que en Daguestán, unha pequena república da Federación Rusa, un grupo de guerrilleiros tomou unha base militar. Malia que axiña aparece censura por parte do goberno ruso, a través de Internet rumoréase que se está a espallar unha doenza grave, e fálase do virus do ébola. Porén, comeza a falarse tamén de que as persoas afectadas son mortos viventes que manifestan unha grande agresividade. Persoal médico da Organización Mundial da Saúde e persoal militar de diversos estados é enviado á zona, mais axiña regresan, espallando a infección por todo o planeta.
Nos primeiros días, mentres a doenza non chega á Península Ibérica, o avogado vai a Barcelona a reunirse coa súa irmá. Porén, tras regresar a Galiza córtase o tráfico aéreo. Vendo que a situación está a volverse grave, péchase na súa casa co seu gato Lúculo, evitando os Puntos Seguros oficiais que están a establecer as autoridades para defenderse da poboación infectada. Alí, nun chalé acaroado nunha urbanización da periferia da cidade, resiste con reservas de comida e luz eléctrica con enerxía solar. Logo de caeren os servidores de Internet, deixa de actualizar o blog e comeza a escribir un diario.
Coa axuda dunha radio de onda curta escoita as novas que van chegando do exterior. En Pontevedra os infectados logran entrar no Punto Seguro. Descobre que o seu veciño tamén se mantén na súa casa. Ao pouco comezan a ver infectados deambulando pola rúa, e entenden que son Non Mortos. O veciño pretende marchar no coche até o peirao para escaparen en barco. Porén, logo de que un Non Morto o infecte, o avogado mátao cun arpón. Resiste unhas semanas na casa, pero ao cabo decide marchar.
Logo de facerse cunha pistola dun Non Morto, marcha no seu coche até o río Lérez, e baixa polo curso até o porto deportivo de Pontevedra. Alí faise cun barco, e baixa pola ría até Bueu, logo de ver que na illa de Tambo había un militar infectado. En Bueu recolle cartas náuticas, e diríxese cara a Vigo, pensando que alí seguiría activo o Punto Seguro.
Ao chegar a Vigo contacta cun barco mercante capitaneado por un ruso. Alí contacta cuns paquistanís e un ucraíno. O capitán obriga o avogado a ir á cidade, chea de xente infectada, para facerse cun paquete. Na incursión morren os paquistanís, quedando vivos el e mais Viktor Pritchenko, o ucraíno, que resulta ser un piloto de helicópteros que traballa para o servizo de extinción de incendios forestais da Xunta de Galicia.
Logran escapar do capitán do barco e intérnanse de novo en Vigo, coa intención de dirixirse cara ao heliporto. Logo de que o ucraíno resulte ferido, diríxense ao Hospital do Meixoeiro. Alí contactan con dúas superviventes, e resisten cinco meses. Porén, en setembro achégase ao hospital un incendio forestal, e deben marchar ás présas. Os catro conseguen chegar ao helicóptero, coa intención de marchar ás illas Canarias.
Narración[editar | editar a fonte]
A obra está narrada en primeira persoa, nun comezo como posts dun blog e despois como anotacións dun diario. Está estruturada en cinco seccións: "Blog", "Diario", "Vigo", "Inferno" e "Numancia".
Adaptacións[editar | editar a fonte]
A obra foi traducida a diversas linguas. Está prevista tamén a súa adaptación a cómic[1].
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ "Apocalipsis Z, el cómic" Arquivado 17 de maio de 2014 en Wayback Machine., artigo no blog Infectados, febreiro de 2013 (en castelán).
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
Ligazóns externas[editar | editar a fonte]
- Ficha na web da editorial.
