Estevo Uroš I

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Infotaula de personaEstevo Uroš I

Editar o valor em Wikidata
Nome orixinal(sr) Стефан Урош I Editar o valor em Wikidata
Biografía
Nacemento1220 (Gregoriano) Editar o valor em Wikidata
valor descoñecido Editar o valor em Wikidata
Morte1 de maio de 1277 Editar o valor em Wikidata (56/57 anos)
Mosteiro de Sopoćani Editar o valor em Wikidata
Lugar de sepulturaMosteiro de Sopoćani 43°07′05″N 20°22′26″L / 43.1181, 20.3739 Editar o valor em Wikidata
Datos persoais
País de nacionalidadeGran Principado de Serbia Editar o valor em Wikidata
RelixiónIgrexa ortodoxa serbia Editar o valor em Wikidata
Actividade
Campo de traballoGoberno, política e monkish life (en) Traducir Editar o valor em Wikidata
Ocupacióngobernante , Eastern Orthodox monk (en) Traducir Editar o valor em Wikidata
LinguaLingua serbia Editar o valor em Wikidata
Carreira militar
ConflitoQ16081607 Traducir Editar o valor em Wikidata
Familia
FamiliaCasa de Nemanjić Editar o valor em Wikidata
CónxuxeHelena de Anjou
FillosBrnjača (pt) Traducir, Estevo Uroš II Milutin, Estevo Dragutin, Q85999528 Traducir Editar o valor em Wikidata
PaisEstevo Nemanjić Editar o valor em Wikidata  e Anna Dandolo (en) Traducir Editar o valor em Wikidata
IrmánsKomnena Nemanjić (en) Traducir, Estevo Vladislav I, Sava II de Serbia e Estevo Radoslav Editar o valor em Wikidata
Sinatura
Editar o valor em Wikidata
WikiTree: Nemanja-4

Estevo IV Uroš I Nemanjić, Estevo Uroš I ou Stefan Uroš I (en serbio latino Stefan Uroš I, en serbio cirílico Стефан Урош I), nado contra 1223 e finado o 1 de maio de 1277, foi rei de Serbia desde 1243 até 1276[1], sucedendo ao seu irmán Estevo Vladislav.

Atribúeselle a construción do Mosteiro de Sopoćani, declarado Patrimonio da Humanidade pola UNESCO[2].

Seguindo a tradición da Dinastía Nemanjić, otourgouse o título de Stefan.

Traxectoria[editar | editar a fonte]

Dinar de prata de Estevo Uroš I.
Fortaleza de Maglič, construída polo rei Uroš I entre 1243 e 1276.

Uroš I era o fillo máis novo de Estevo II Nemanjić Prvovenčani (o Primeiro Coroado) e Ana Dandolo, a neta de Enrico Dandolo, dux de Venecia.

Na primavera de 1243 os serbios rebeláronse contra o rei Estevo Vladislav I, que foi derrocado e substituído polo seu irmán máis novo Estevo Uroš I. Pese a iso, crese que Uroš mantivo boa relación co seu irmán, e que lle permitiu gobernar o Principado de Zeta ou, en calquera caso, non o apartou completamente dun papel activo no goberno[3].

O reinado de Uroš coincidiu co declive de dous dos rivais principais de Serbia nos Balcáns, o Despotado de Epiro e o Segundo Imperio búlgaro. Isto fixo que Serbia se convertera nunha influente potencia na zona, axudada por un importante desenvolvemento económico.

Un dos principais motivos deste crecemento foi a explotación das minas de prata de Brskovo e Rudnik, en gran parte levada a cabo por mineiros saxóns de Hungría[4], que gozaban de certo nivel de autogoberno e liberdade de culto.

Uroš emprendeu durante o seu reinado varias accións militares contra os estados veciños. En 1252-1253 enfrontouse a Ragusa e, pouco despois, o seu intento de facer valer a súa autoridade sobre Zahumlia conduciu ao príncipe local a unha alianza cos húngaros, converténdose no seu vasalo para buscar protección. Tamén Ragusa fixo valer a súa alianza cos búlgaros, que invadiron o territorio serbio en 1254. Finalmente, Uroš I alcanzou varios acordos por separado para manter a paz cos seus veciños.

Durante a segunda metade da década de 1260 estalou unha nova guerra con Ragusa, que concluíu cun tratado, asinado en 1268, segundo o cal Serbia ofrecía a súa protección aos ragusanos a cambio de compensacións económicas. Este acordo mantívose en vigor durante todo o século seguinte.

Extensión do Reino de Serbia durante o reinado de Estevo Uroš I.

Nese mesmo ano, o rei serbio invadiu as posesións de Hungría ao sur do Danubio en Mačva, no que hoxe é o norte de Serbia. A pesar dalgúns éxitos iniciais, Uroš I foi capturado polos húngaros e obrigado a comprar a súa liberdade. Ambos os reinos asinaron un tratado de paz, e o fillo de Uroš, Dragutin, casou con Catarina, a filla do futuro rei Estevo V de Hungría[5].

Ao final do seu reinado, Uroš suprimiu a autonomía de Zahumlia, retirando o título aos príncipes locais. Ademais, as súas discrepancias co seu fillo máis vello, Dragutin, levárono a considerar ao seu outro fillo, Milutin, como seu herdeiro, pese a que se comprometera cos húngaros a que o herdeiro fose Dragutin[5]. Anoxado por isto, Dragutin exixiu ao seu pai que o asociase ao trono en 1276. Cando Uroš I se negou, Dragutin rebelouse e, coa axuda do rei de Hungría e de mercenarios cumanos, derrotou ao seu pai nunha batalla librada cerca de Gacko[6]. Estevo Uroš I viuse obrigado a abdicar e retirouse ao Mosteiro de Sopoćani, que edificara en Ras (cerca da moderna Novi Pazar), onde morreu en 1277.

Descendencia[editar | editar a fonte]

Coa súa esposa Helena de Anjou, princesa anxevina ou unha filla do emperador Latino de Constantinopla, Estevo Uroš tivo polo menos tres fillos:

Predecesor:
Estevo Vladislav 		Rey de Serbia
1243 – 1276 		Sucesor:
Estevo Dragutin

Notas[editar | editar a fonte]

  1. ↑ Mitchell, Laurence. Bradt Travel Guide Serbia. Bradt Travel Guides, 2007. ISBN 978-1-84162-203-3, páx. 39
  2. ↑ Ćirković, páx. 58
  3. ↑ Foundation for Medieval Genealogy. Serbia (en inglés) Consultada o 8/2/2012.
  4. ↑ Petrović, Petar & Đurđekanović, Slađana (1995): Ancient mining and metallurgy in southeast Europe. Belgrado: Arheološki Institut, páx. 243
  5. ↑ 5,0 5,1 Ćirković, páx. 48
  6. ↑ Ćirković, páx. 49

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Bibliografía[editar | editar a fonte]

  • Ćirković, Sima M. (2004): The Serbs. Blackwell Publishing Ltd. ISBN 0-631-20471-7
  • Fine, John V. A. (1994): The late medieval Balkans: a critical survey from the late twelfth century to the Ottoman Conquest. University of Michigan Press. Ann Arbor, Mich. ISBN 0-472-08260-4

Outros artigos[editar | editar a fonte]

Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Estevo_Uroš_I&oldid=6727137»