Vinca minor

Vinca minor

Ilustración de Vinca minor, Prof. Dr. Otto Wilhelm Thomé Flora von Deutschland, Österreich und der Schweiz 1885, Alemaña.

Clasificación científica

Reino:	Plantae
División:	Magnoliophyta
Clase:	Magnoliopsida
Orde:	Gentianales
Familia:	Apocynaceae
Subfamilia:	Rauvolfioideae
Tribo:	Vinceae
Xénero:	Vinca
Especie:	V. minor

Nome binomial

Vinca minor
L. 1753

Vinca minor é unha especie de planta con flor, nativa do centro e sur de Europa, desde Portugal, Francia, norte de Holanda e os países bálticos, este do Cáucaso, e tamén suroeste de Asia en Turquía.

Descrición[editar | editar a fonte]

É un subarbusto, cubrindo o terreo, e enraizando polos talos, formando grandes colonias clonais e ocasionalmente rubindo a máis de 4 dm, pero non máis nin enroscándose. Follas sempre verdes, opostas, 2-4,5 cm x 1-2,5 cm, verde escuras brillantes, cunha textura correúda, marxes enteiras. Flores solitarias nas axilas foliares. Florece desde cedo na primavera a mediados do verán, e poucas flores aínda no outono; son de cor bígaro (azul-violeta pálido ou branco nalgunhas seleccións cultivadas), 2-3 cm de diámetro, con corola pentalobulada. Froito é un par de folículos de 25 mm de longo, contendo numerosas sementes.

A moi relacionada especie Vinca major é similar pero máis grande en todas as súas partes, e follas relativamente máis anchas con follas de marxes pilosas.

Cultivo[editar | editar a fonte]

A especie crece como un estrato cultivo de cobertura en xardíns tépedos pola súa follaxe sempre verde, floración primaveral e estival, facilidade de cultivo, e densidade que afoga as malezas. Ten poucas pestes ou enfermidades, e está amplamente naturalizado e aínda clasificado como especie invasora en partes de Norteamérica [1]. Hai numerosos cultivares, con diferentes cores de flores e de follaxe variegado, incluíndo a 'Argenteovariegata' (bordos de follas brancos), 'Aureovariegata' (bordos amarelos), 'Gertrude Jekyll' (flores brancas), e 'Plena' (flores dobres).

Uso medicinal[editar | editar a fonte]

Etnomedicinalmente, as follas secas, partes aéreas, e ás veces toda a planta de Vinca, úsanse para mellorar a circulación sanguínea, incluíndo a cerebral, para mellorar o metabolismo no cerebro, e tratar desordes cardiovasculares.

A vincamina é o alcaloide con efecto farmacolóxico nootrópico responsable da actividade da Vinca. A vinpocetina é un fármaco nootrópico sintético derivado da vincamina.

Taxonomía[editar | editar a fonte]

Vinca minor foi descrita por Carl von Linné e publicada en Species Plantarum 1: 209. 1753.^[1]

Sinónimos: ^[2]^{[n. 1]}

Pervinca minor (L.) Garsault, Fig. Pl. Méd.: t. 448 (1764), opus utique oppr.
Pervinca procumbens Gilib., Exercit. Phyt. 1: 63 (1792).
Vinca humilis Salisb., Prodr. Stirp. Chap. Allerton: 146 (1796).
Vinca ellipticifolia Stokes, Bot. Mat. Med. 1: 495 (1812).
Vinca intermedia Tausch, Flora 19: 386 (1836).
Pervinca heterophyla Raf., Autik. Bot.: 184 (1840).
Pervinca repens Raf., Autik. Bot.: 184 (1840).
Vinca acutiflora Bertol. ex W.D.J.Koch, Syn. Fl. Germ. Helv., ed. 2: 557 (1844).

Notas[editar | editar a fonte]

↑
A bibliografía utilizada para definir o nome correcto os sinónimos está en el sitio de Royal Botanic Gardens, Kew, e é a seguinte
- Van Heurck, H. & De Beucker, J.I. (1861). Antwerpsche Analytische Flora 1: 1-192. Drukkerij der weduwe Jos. Van Ishoven, Antwerpen.
- Webb, C.J., Sykes, W.R & Garnock-Jones, P.J. (1988). Flora of New Zealand 4: 1-1365. R.E.Owen, Government Printer, Wellington.
- Govaerts, R. (2003). World Checklist of Selected Plant Families Database in ACCESS: 1-216203. The Board of Trustees of the Royal Botanic Gardens, Kew.

↑ "Vinca minor". Tropicos.org. Missouri Botanical Garden. Consultado o 19 de outubro de 2013.
↑ "Vinca minor". Royal Botanic Gardens, Kew: World Checklist of Selected Plant Families. Consultado o 7 de outubro de 2009.

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Bibliografía[editar | editar a fonte]

Blamey, M., & Grey-Wilson, C. (1989). Flora de Bretaña y norte de Europa. Hodder & Stoughton.
Huxley, A., ed. (1992). Nuevo Diccionario RHS de Jardinería 4: 665. Macmillan.
USDA, ARS, National Genetic Resources Program. GRIN. National Germplasm Resources Laboratory, Beltsville, Maryland. https://web.archive.org/web/20081004051343/http://www.ars-grin.gov/cgi-bin/npgs/html/taxon.pl?41680 (25 de xaneiro de 2008)

Ligazóns externas[editar | editar a fonte]

Usos medicinales tradicionales
Varias imágenes de la sp.
Flora Europaea: distribución de Vinca minor
Morfología y ecología de Vinca minor
Borealforest: Vinca minor Arquivado 07 de maio de 2022 en Wayback Machine. Arquivado o 7 de maio de 2022 en Wayback Machine.
Vinca minor (de Ohio State University Pocket Gardener)
Common Periwinkle (como especie invasora; inclúe fotos)

[3] A bibliografía utilizada para definir o nome correcto os sinónimos está en el sitio de Royal Botanic Gardens, Kew, e é a seguinte
Van Heurck, H. & De Beucker, J.I. (1861). Antwerpsche Analytische Flora 1: 1-192. Drukkerij der weduwe Jos. Van Ishoven, Antwerpen.

Webb, C.J., Sykes, W.R & Garnock-Jones, P.J. (1988). Flora of New Zealand 4: 1-1365. R.E.Owen, Government Printer, Wellington.

Govaerts, R. (2003). World Checklist of Selected Plant Families Database in ACCESS: 1-216203. The Board of Trustees of the Royal Botanic Gardens, Kew.

[2] Van Heurck, H. & De Beucker, J.I. (1861). Antwerpsche Analytische Flora 1: 1-192. Drukkerij der weduwe Jos. Van Ishoven, Antwerpen.

[3] Webb, C.J., Sykes, W.R & Garnock-Jones, P.J. (1988). Flora of New Zealand 4: 1-1365. R.E.Owen, Government Printer, Wellington.

[4] Govaerts, R. (2003). World Checklist of Selected Plant Families Database in ACCESS: 1-216203. The Board of Trustees of the Royal Botanic Gardens, Kew.

[Trop-1] "Vinca minor". Tropicos.org. Missouri Botanical Garden. Consultado o 19 de outubro de 2013.

[Kew-2] "Vinca minor". Royal Botanic Gardens, Kew: World Checklist of Selected Plant Families. Consultado o 7 de outubro de 2009.

[1]

[2]

[n. 1]