Vidal Payo Fernández
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 1915  Alemparte, España |
| Morte | 5 de maio de 2008 (92/93 anos) Lalín, España |
| Datos persoais | |
| País de nacionalidade | España |
| Actividade | |
| Ocupación | canteiro |
| Lingua | Lingua castelá |
Vidal Payo Fernández, nado en Alemparte (Lalín) en 1915 e finado en Lalín o 5 de maio de 2008, foi un canteiro e escultor galego.
Traxectoria[editar | editar a fonte]
Orfo de nai, comezou a traballar o granito á idade de 13 anos nos montes de Alemparte e Pedroso e aos 18 anos xa posuía o seu propio grupo de canteiros. Instalouse como canteiro en Lalín.
A súa obra caracterízase pola forza expresiva con influencia do románico galego. En palabras de Antón Castro: "Ten un tradicional traballo primitivista e radicalmente galego, en canto ao proceso estético, de Vidal Payo, enérxico na concepción de formas que evocan a sabedoría expresionista dos mellores canteiros, aqueles que souberon dotar de sensibilidade e gusto aos seus proxectos, tal como nos deixa ver nesas mulleres laxeirianas de granito".
Obras[editar | editar a fonte]
Ten obra espallada por Galiza, Madrid, Canarias, Andalucía, Cataluña, Asturias, Italia, Francia, Alemaña, Venezuela ou a Arxentina. A súa obra pódese dividir en sete grandes grupos: cruceiros, figuras relixiosas, figuras profanas e nus, fontes, escudos, construcións e figuras móbiles.
- Cruceiros: Rodeiro (1951), Madrid (1968), Ourense (1960), Vilanova de Arousa (1983), Burela (1988), Alto do Faro (1994), Complexo 2000 (Lalín, 1994).
- Figuras relixiosas: Sagrado Corazón (Lalín, 1956); (Oviedo, 1957); Peregrina (Cambados, 1957); Virxe do Carme (Moneixas-Lalín, 1982); Peregrina e Apóstolo (Lugo, 1983); San Antón (A Coruña, 1985); Divina Pastora (Lalín, 1992).
- Figuras profanas e nus: Afiador (Alemaña, 1959); Leiteira (A Coruña, 1972); Carallás (Arxentina, 1978); O cura das abellas (Chantada, 1984); Ferreiro (Fundación "A Solaina", Piloño-Vila de Cruces, 1984); Nu colección Requeixo (1985), Nus gregos (Vigo, 1985); Maternidades (Ourense, 1963 e 1973. A Coruña, 1981. Lalín, 1986).
- Fontes: Ferrol (1962 e 1986), Santiago de Compostela (1964), Vigo (1965), Lalín (1970), A Coruña (1978).
- Escudos: Santiago de Compostela (1969), Rodeiro (1982), Lugo (1987), Pontevedra (1987), Lalín (1998).
- Construcións: Ampliación da Igrexa de Lalín: naves laterais, campanario, sancristía...
Premios e distincións[editar | editar a fonte]
- 22 diplomas de Honra.
- Primeira medalla no certame Ano Santo Compostelán (1971).
- Medalla na Feira da Casa de Campo de Madrid e na Exposición de Artesanía de Santiago de Compostela (1972).
- No Palacio de Cristal de Madrid outórgaselle a categoría de "Artesán Distinguido" (1972).
- Felicitación de Honra en Palma (1975).
Vida persoal[editar | editar a fonte]
Casou con Carme Cangado e tivo cinco fillos.
