Thomas J. Clarke
 | Este artigo contén varias ligazóns externas e/ou bibliografía ao fin da páxina, mais poucas ou ningunha referencia no corpo do texto. Por favor, mellora o artigo introducindo notas ao pé, citando as fontes. Podes ver exemplos de como se fai nestes artigos. |
  | |
| Nome orixinal | (ga) Tomás Séamus Ó Cléirigh |
|---|---|
| Biografía | |
| Nacemento | 11 de marzo de 1857 Illa de Wight, Reino Unido |
| Morte | 3 de maio de 1916 (59 anos) Dublín, Irlanda |
| Causa da morte | pena de morte, ferida por arma de fogo |
| Lugar de sepultura | cemiterio de Arbour Hill |
| Actividade | |
| Ocupación | revolucionario, político |
| Membro de | |
| Familia | |
| Cónxuxe | Kathleen Clarke |
  | |
Thomas James Clarke ou Tomás Ó Cléirigh en irlandés (tamén coñecido como Tom Clarke), nado o 11 de marzo de 1857 e finado o 3 de maio de 1916, foi un líder revolucionario irlandés e quizais o máximo responsable do Alzamento de Pascua de 1916.
Biografía
[editar | editar a fonte]Thomas naceu na Illa de Wight, seu pai, James Clarke, era un sarxento do Exército Británico ao que trasladaron a Dungannon, Condado de Tyrone (Irlanda do Norte). Cando tiña 18 anos, Thomas uniuse á Irmandade Republicana Irlandesa (IRB), e en 1883 foi enviado a Londres para destruír a ponte de Londres como parte dunha campaña de bombardeos en Gran Bretaña defendida por Jeremiah O'Donovan Rossa, un dos líderes do IRB exiliado nos Estados Unidos. Clarke pronto foi capturado e condenado a 15 anos na prisión de Pentonville. Foi liberado en 1898 e casou con Kathleen Daly (21 anos máis xove que Thomas), sobriña de Jhon Daly, ao que Thomas coñecera na cadea. Pronto emigraron a América, onde Clarke traballou para o Clan na Gael dirixido por John Devoy. En 1907 regresou a Irlanda, establecéndose en Dublín, traballando para a renovación da dirección interna da IRB con membros máis novos como Bulmer Hobson e Denis McCullough. Clarke mantivo unha estreita amizade con Hobson e con Seán Mac Diarmada, que se converteron nos seus protexidos.
Os voluntarios irlandeses
[editar | editar a fonte]Cando se formaron os Voluntarios Irlandeses en 1913, Clarke sentiuse interesado na organización, mais non formou parte da mesma, xa que estivera encadeado e era un recoñecido nacionalista, feito que os tería desacreditado. Xunto a Mac Diarmada, Hobson e outros membros da IRB como Éamonn Ceannt, xogou un papel importante, se non total, no control, particularmente xunto a Patrick Pearse, por parte da IRB en 1913. Iso fíxolle chocar con outros políticos como John Redmond, líder do Parlamento Irlandés, que reclamaba un control equitativo dos Voluntarios, mentres que o sector máis duro era contrario. A proposta de Redmond foi aceptada, sobre todo polo soporte que recibiu de Hobson. Clarke nunca esqueceu este feito, que considerou como unha traizón.
Planeando a insurrección
[editar | editar a fonte]Logo de rompe politicamente con Hobson, Mac Diarmada e Clarke convertéronse en inseparables. Os dous eran secretario e tesoureiro respectivamente da IRB, aínda que o mando nominal o tiñan James Deakin, e máis tarde McCullough. En 1915, Clarke e Mac Diarmada dirixían o comité militar da IRB que planeou o Alzamento de Pascua. Os membros foron Pearse, Ceannt e Joseph Plunkett, aos que se engadiron posteriormente Clarke e Mac Diarmada. Cando o vello feniano Jeremiah O'Donovan Rossa finou en 1915, Clarke aproveitou o seu funeral e a oración de Patrick Pearse para mobilizar aos Voluntarios e crear expectativas dunha acción inmediata. Tras chegar a un acordo entre James Connolly e o Exército Cidadán Irlandés en xaneiro de 1916, Connolly tamén foi incluído no comité, e Thomas MacDonagh sumouse a última hora en abril. Estes sete homes foron os asinantes da Proclamación de Pascua, e Clarke foi o primeiro en asinar. Chegouse a dicir que Clarke era o presidente e o xefe, mais rexeitou calquera rango e honor militar, cedéndollo a Pearse, que era máis coñecido e respectado no ámbito do nacionalismo irlandés.
O Alzamento de Pascua
[editar | editar a fonte]Clarke mantívose nos cuarteis da Oficina Xeral de Correos en Dublín durante a semana do Alzamento, onde o comandante das forzas rebeldes estaba sobre Connelly. Trala rendición o 29 de abril, Clarke foi encerrado na prisión do Kilmainham, onde foi fusilado o 3 de maio á idade de 59 anos. Foi o segundo detido en ser executado, tras Patrick Pearse.
A súa viúva Kathleen foi elixida deputada no primeiro e segundo Dalá, e foi unha destacada adversaria do Tratado Angloirlandés.
Véxase tamén
[editar | editar a fonte]Bibliografía
[editar | editar a fonte]- Max Caulfield (1965). The Easter Rebellion. Londres: New English Library. pp. 380p.
- Robert Kee (2000). The Green Flag: a History of Irish Nationalism. Londres: Penguin . pp 877p. ISBN 0-14-029165-2 .
- FSL Lyon(1973). Ireland since the famine (2nd rev. ed. ed.). Londres: Fontana. 880P pp. ISBN 0-00-633200-5 .
- Charles Townshend (2005). Easter 1916: the Irish rebellion. Londres: Allen Lane . xxi, 442p. ISBN 0-7139-9690-0 .
- Louis N Le Roux (1936). Life of Tom Clarke. Dublin: The Talbot Press Limited. pp. 125–35.
- William O'Brien (1923). The Irish Revolution and How it Came About. Londres: George Allen & Unwin Limited. pp. 223–24.
- Dorothy Macardle (1968). The Irish Republic. Londres: Corgi Books. px. 98. ISBN 552 07862 X.
- Marnie Hay (2009). Bulmer Hobson and the Mationalist Movement in Twintieth-Century Ireland. Manchester: Manchester University Press. pp. 134–36. ISBN 978-0-7190-7987-0.
