Ponte de Londres

Ponte de Londres London Bridge
A ponte de Londres iluminada ao anoitecer
Localización
Río	Río Támese
Concello	Southwark e Cidade de Londres
País	Reino Unido
Características
Construción	1971
Lonxitude	283 m
Ancho	20 m
Gálibo	(des.)
Tipo	ménsula
Material	formigón

A ponte de Londres (London Bridge en inglés) é unha ponte en Londres (Inglaterra) que cruza o río Támese, entre a cidade de Londres e Southwark. Sitúase entre as pontes de "Cannon Street Railway" e "Tower Bridge" (é comunmente confundido con este último aínda que son pontes distintas).

Na parte sur da ponte atópase a Catedral de Southwark e a London Bridge Station. Na parte norte atópase o monumento ao grande incendio de Londres e o Monument tube station. Foi a única ponte sobre o Támese, desde Kingston ata a ponte de Puntney inaugurada en 1729. A ponte actual abriuse o 17 de marzo de 1973 e é a última dunha sucesión de pontes construídas no sitio. É parte da estrada A3 que é mantida pola Autoridade do Gran Londres.

Historia

No lugar actual leva existindo unha ponte durante preto de 2000 anos. A primeira ponte sobre o Támese na zona de Londres foi construído polos romanos como parte do seu programa de construción de estradas para axudar a consolidar a súa conquista no lugar actual ao redor do ano 50 d. C. e estaba feito de madeira. A localización foi probablemente elixida por ser unha zona óptima para construír unha ponte e á vez ter augas profundas con acceso ao mar. O asentamento e a ponte foron destruídos nunha rebelión encabezada pola raíña Boadicea no ano 60 d. C. A súa vitoria foi efémera, e pouco despois os romanos derrotaron aos rebeldes e dedicáronse á construción dunha nova cidade amurallada. Parte da muralla sobreviviu ata os nosos días. A nova cidade e a ponte construíronse ao redor da posición da ponte actual, e deulle acceso aos portos da costa sur a través de Stane Street e a rúa Watling (A2).

A ponte caeu en desuso despois de que os romanos marcharan. Como Londinium tamén foi abandonado, había pouca necesidade dunha ponte neste punto, e no período saxón o río era a fronteira entre os reinos hostís de Mercia e Wessex. Moito máis tarde, unha tradición escandinava afirma que a ponte foi derrubada polo príncipe noruegués Olaf en 1014, para axudar ao rei anglosaxón Etelredo para dividir ás forzas invasoras do danés Svein Haraldsson quen posuía a cidade amurallada de Londres e Southwark, a ambos os dous lados do río, recuperando así Londres. Pénsase que este episodio inspirou a famosa canción de berce británico "London Bridge Is Falling Down" (a ponte de Londres está a caerse).

A reconstruída Ponte de Londres foi destruída por unha tormenta en 1091, e de novo (esta vez debido ao lume) en 1136.

Antiga Ponte de Londres

Antiga Ponte de Londres en 1616.

Antiga Ponte de Londres en 1745.

Despois da destrución da ponte en 1136, o seu mantedor Peter de Colechurch propuxo substituír a ponte de madeira por unha construción permanente de pedra. Impuxéronse novos impostos para financiar a ponte de pedra, e a construción da nova ponte comezou no reinado de Henrique II de Inglaterra en 1176. Tardáronse trinta e tres anos en completar a ponte e non estivo finalizado ata 1209, durante o reinado de Xoán I de Inglaterra.

Segundo o costume medieval construíronse casas sobre a ponte, a cal pronto estivo chea de tendas, vivendas e mesmo unha capela na súa parte central. Gravados da época mostran que se alzaron construcións de ata sete pisos. Preto de douscentos comercios aliñábanse a ambos os dous lados da estreita rúa; este feito fixo que o tráfico que cruza o río se freara. As casas e as tendas tomaron o espazo e atraían multitudes, xa que cando os carros rompían cruzar a ponte podería levar ata unha hora. Por esta razón, a xente do montón a miúdo optou por utilizar transbordadores para cruzar dunha a outra beira.

Varios arcos da ponte derrubáronse en certas ocasións, e as casas da ponte foron queimadas durante a revolución dos campesiños de 1381 e a rebelión de Jack Cade en 1450, durante a cal tivo lugar unha batalla sobre a ponte.

A parte sur da ponte converteuse nunha das vistas máis tristemente coñecidas de Londres, xa que alí exhibíanse as cabezas dos traidores empaladas e cubertas de alcatrán para protexelas dos elementos. A cabeza de William Wallace foi a primeira en colocarse, en 1305, comezando unha tradición que se perpetuou durante 355 anos. Outras cabezas colocadas na ponte foron as de Thomas More e Xoán Fisher en 1535 e as Jack Cade e Thomas Cromwell en 1540. Un visitante alemán en 1598 relatou ver máis de 30 cabezas sobre a ponte. A práctica foi finalmente abolida en 1660 tras a restauración do reinado de Carlos II de Inglaterra.

As construcións sobre a ponte supuxeron un perigo de incendio constante, á vez que aumentaron a presión sobre os seus arcos, polo que non sorprende que acontecesen numerosos desastres no mesmo. En 1212 ou 1213 iniciouse quizais o maior dos primeiros incendios de Londres, ardendo á mesma vez os dous extremos da ponte atrapando no medio a moitos habitantes e matando ao redor de 3000 persoas. Outro grande incendio ocorreu en 1633 danando unha terceira parte do mesmo, aínda que isto preveu que a ponte fose afectada durante o grande Incendio de Londres en 1666. En 1722 a conxestión era tal sobre a ponte, que o alcalde decretou que "todas as carruaxes e coches de cabalos entrando desde fóra en dirección a cidade circularan no lado oeste da ponte, e todas as carruaxes e coches de cabalos saíndo desde a cidade cara a fóra circularan no lado leste da ponte". Isto posiblemente foi a orixe de que en Gran Bretaña condúzase pola esquerda. Finalmente, en 1758-62 derrubáronse todas as casas sobre a ponte xunto aos dous arcos centrais, o que mellorou a navegación sobre o río.

Véxase tamén

Outros artigos

• Ponte da Torre de Londres