Tesouro Redfield
| Tesouro Redfield | |
|---|---|
 procedente do tesouro Redfield | |
| · Data do depósito: século XX.
· País: Estados Unidos. · Lugar de aparición: Reno, Nevada. · Data do achado: 1974 · Composición: 407.000 moedas dun dólar. · Materiais: prata. |
O tesouro Rodfield é como se coñece a acumulación de 407.000 moedas dun dólar de prata de tipo Morgan e de tipo Peace propiedade de LaVere Redfield, que foi achada na súa casa de Reno, Nevada, logo do seu falecemento en 1974.
Todo o tesouro foi vendido en 1976 por 7,3 millóns de dólares da época á compañía A-Mark Financial, que logo comercializou as moedas individualmente.
Antecedentes[editar | editar a fonte]
LaVere Redfield (1897-1974) era un multimillonario estadounidense orixinario do estado de Utah, que fixera a súa fortuna comprando terreos petrolíferas nos Ánxeles, investindo en accións e comprando propiedades en vendas fiscais durante a Gran Depresión.[1]
Como non confiaba nos bancos, Redfield atesouraba moita riqueza na súa casa, principalmente en moedas de prata. En 1952 sufriu un roubo importante no seu domicilio e na investigación posterior sóubose que daquela tiña acumuladas 270.000 moedas dun dólar de prata e tamén unha gran cantidade de selos postais nunha falsa parede do soto da súa gran casa de pedra. Nunhas declaracións ao xornal Reno Gazette-Journal, Redfild afirmou que as autoridades o obrigaron a depositar no banco todas as moedas de prata que tiña daquela.[1]
En 1961 volveron asaltar a súa casa e os ladróns lograron levar as súas caixas fortes; o botín deste roubo non se deu a coñecer,[1] e os xornais da década de 1980 informaron de que ascendera a 100.000 dólares de prata,[2][3] unha cifra que foi cuestionada en 2014 por Jack Harpster no seu libro biográfico sobre Redfield.[4]
A súa desconfianza nos bancos levou a Redfield a seguir acumulando dólares de prata durante o resto da súa vida.[5]
O tesouro[editar | editar a fonte]
Logo do falecemento de Redfield en 1974, os seus herdeiros atoparon centos de bolsas con dólares de prata no garaxe e na súa casa de Reno, Nevada.[5][6] Crese que Redfield tardou máis de corenta anos en acumulalos. Redfild desconfiaba do papel moeda e dos bancos, e o diñeiro que gañaba no mercado de valores gardábao en forma de dólares de prata.[2]
O xornal Star Democrat informou de que Redfield enviaba bolsas de dólares de prata polo conduto de abastecemento de carbón da súa casa, que levaba a un cuarto no soto, onde tamén almacenaba tarros de pexegos en conserva. Consonte ese xornal, Redfield tiña comida "almacenada en grandes cantidades" e, coa calor do verán algúns tarros explotaran e o zume salpicara algún dos dólares de prata.[7] Redfield non era coleccionista de moedas, polo que non tivo un coidado especial ao manipulalas nin ao gardalas. Angus White, do xornal Helena Independent Record, afirmou que o tesouro de Redfield era "a maior cantidade de dólares de prata acumulados nun só lugar da historia".[8]
En xaneiro de 1976, o produtor cinematográfico Steven Markoff, con sede nos Ánxeles, adquiriu o tesouro de LaVere Redfield por 7,3 millóns de dólares do momento, a través da súa compañía de investimentos A-Mark Financial.[9] O lote estaba composto por máis de 407.000 moedas dun dólar de prata, que pesaban 12 toneladas.[6] Markoff vendeu despois as moedas individualmente, principalmente a través da empresa Paramount International Coin Corporation, de Ohio, que as presentou dentro duns estoxos de plástico, nun plan a tres anos, para non inundar o mercado. Dous importantes servizos de clasificación de moedas, a Numismatic Guaranty Company (NGC) e o Professional Coin Grading Service (PCGS), incluíron o nome de Redfield nas súas cápsulas de clasificación e certificación de moedas.[10][11] Todos os dólares do tesouro eran dos tipos "dólar Morgan" e "dólar Peace".[4]
Cando Redfield morreu en 1974, fíxose referencia a el como un home excéntrico. Jack Harpster escribiu unha biografía na que o alcumou como o "Rei do Dólar de Prata". Segundo Harper, Redfield non confiaba nos bancos, era contrario ao Goberno e un home de negocios desapiadado.[5][12]
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 "Redfield Dies". En Reno Gazette-Journal. 7 de setembro de 1974.
- ↑ 2,0 2,1 Rochette, E (1989). "A Modern-Day Silas Marner Knew the Value of a Dollar". En The Buffalo News. 8 de xaneiro.
- ↑ Elkins, B. (1988). "Millionair's Dollars Available to the Republic". En The Cincinnati Enquirer. 10 de decembro.
- ↑ 4,0 4,1 Harpster, J. (2014). Páxinas 8, 12, 14, 17, 20, 42, 145, 193.
- ↑ 5,0 5,1 5,2 Clifton, G. (2014). "The real story of eccentric Reno millionaire LaVere Redfield". En Reno Gazette Journal. 10 de novembro.
- ↑ 6,0 6,1 Bassett, E. W. (1976). "Gold Coins: Inflation Hedge?". En Lebanon Daily News. 25 de agosto.
- ↑ Dickerson, B. (1986). "The coin Slot". En The Star-Democrat. 15 de agosto.
- ↑ White, A. (1977). "Collectors Keep Silver Dollars Circulating". En Helena Independent Record. 6 de maio.
- ↑ "Collection of silver dollars". En The Berkeley Gazette. 30 de xaneiro de 1976.
- ↑ "Redfield Holder". Numismatic Guaranty Company (NGC).
- ↑ Sherman, M. (2014). "A History of Major U.S. Hoards: The Redfield Hoard". Professional Coin Grading Services (PCGS). 8 de setembro.
- ↑ Harpster, J. (2014).
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
Bibliografía[editar | editar a fonte]
- Harpster, J. (2014). The curious life of Nevada's LaVere Redfield: The Silver Dollar King. The History Press. ISBN 978-1626197046