Santiago Rusiñol

Santiago Rusiñol
	; (1906)
Biografía
Nacemento	(ca) Santiago Rusiñol i Prats ; 25 de febreiro de 1861 ; Barcelona, España
Morte	13 de xuño de 1931 (70 anos); Aranjuez, España
Lugar de sepultura	Camposanto de Montjuïc, via Santa Eulàlia 3, panteó número 16 41°21′10″N 2°09′07″L / 41.352745, 2.151915
Datos persoais
País de nacionalidade	España
Educación	Académie de La Palette (en)
Actividade
Ocupación	poeta , xornalista , novelista , crítico de arte , pintor , escritor , dramaturgo
Movemento	Modernismo catalán
Pseudónimo literario	Jordi de Peracamps
Lingua	Lingua catalá e lingua castelá
Obra
	Obras destacables (década de 1890) Le Sacré-Cœur en construction; (1898) L'alegria que passa (en) ; (1903) L'hèroe (en) ; (1904) Cour d'orangers (en) ; (1907) L'auca del senyor Esteve (en) ; (1909) La Glorieta (Aranjuez) ;
Familia
Cónxuxe	Lluïsa Denís i Reverter (pt)
Fillos	Maria Rusiñol i Denís (en)
Irmáns	Alberto Rusiñol Prats (en)

Santiago Rusiñol i Prats, nado en Barcelona o 25 de febreiro de 1861 e finado en Aranjuez o 13 de xuño de 1931, foi un pintor e escritor catalán. Foi un personaxe importante da Renaixença literaria e cultural de Cataluña, e do mundo intelectual e bohemio da Barcelona do seu tempo.

Traxectoria[editar | editar a fonte]

Naceu no seo dunha familia de industriais do téxtil, procedentes de Manlleu. Formouse no Centro de acuarelistas de Barcelona e foi discípulo de Tomás Moragas. Viaxou a París en 1889, onde viviu en Montmartre xunto con Ramón Casas e con Zuloaga.

Familiarizouse co simbolismo e a pintura ao aire libre. Tras regresar a Cataluña funda en Sitges o taller-museo do Cau e frecuenta os faladoiros do café Els Quatre Gats. A súa posición social e económica, acomodada, permitiulle facer frecuentes viaxes. En 1908 recibiu a medalla da Exposición Nacional de Belas Artes.

A súa pintura está moi influenciada polos impresionistas e ten temática paisaxista, tanto rural como urbana, retratos e composicións simbólicas de inspiración modernista. Ao comezo da súa carreira incluía figuras humanas. Nas etapas finais só pintaba paisaxes, especialmente dos Reais Sitios como Aranjuez ou La Granja.

Na súa obra literaria inclúense poemas en prosa (Oracions, 1987), dramas como L'alegría que passa (1898), Cigals i formigues (1901), La bona gent (1906) e novelas costumistas como L'auca do senyor Esteve (1907), que foi adaptada ao teatro por Rusiñol en 1917, La nena Gorda (1914), El catalá de la Mancha (1917) ou En Josepet de Sant Celoni.

Tamén escribiu para xornais como La Vanguardia ou revistas como L'Esquella de la Torratxa.

Estivo en Buenos Aires, en Rosario e en Córdoba para o centenario da Revolución de Maio, en 1910; estreando obras súas.

Faleceu mentres pintaba os seus famosos xardíns de Aranjuez.