Faustino Rey
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 27 de outubro de 1921  Rianxo, España |
| Morte | 20 de decembro de 1971 (50 anos) Buenos Aires, Arxentina |
| Datos persoais | |
| País de nacionalidade | España |
| Relixión | Igrexa católica |
| Actividade | |
| Ocupación | sacerdote católico |
| Lingua | Lingua castelá |
Faustino Rey Romero, nado na Lagarteira-Sestelo, en Isorna (Rianxo), o 27 de outubro[1] de 1921 e finado en Bos Aires o 20 de decembro de 1971, foi un sacerdote e escritor galego.[2][3]
Traxectoria[editar | editar a fonte]
Estudou Latín e Humanidades no convento de Herbón e seguiu a carreira eclesiástica no seminario San Fernando, en Ourense. O bispado de Ourense ordenou que abandonase o seminario debido ao seu carácter “revolucionario” e finalizou os seus estudos no seminario diocesano de Tui. Ordenouse sacerdote en 1948 e licenciouse en Teoloxía pola Universidade de Salamanca.[1]
En 1949 foi destinado a Cela e Tameiga, en Mos; e Barcela, en Arbo e tivo problemas coa Falanxe por negarse a dicir unha misa por Primo de Rivera. Foi párroco en dúas freguesías do Baixo Miño, Amorín e Currás, no concello de Tomiño. Problemas co bispado pola súa conduta antifranquista e crítica co celibato sacerdotal e a hipocrisía do clero levárono a trasladarse de volta á súa parroquia natal. En 1956 embarcouse como capelán de migración cara a Venezuela e Cuba, durante un tempo.[1]
Fundou en Catoira en 1961 o Ateneo Ullán, que sería cerne da Romaría Viquinga de Catoira. Tamén participou na creación do Premio Pedrón de Ouro. Rey Romero non era cómodo para a xerarquía eclesiástica: tiña fillos que o trataban de pai e non de padre nin tío, sen escándalos dos fregueses, pero si da xerarquía. Crego progresista da liña do Concilio Vaticano II e defensor do idioma galego na liturxia e na escrita, o seu estilo de vida e crenzas derivarían en problemas co bispado. Logo de ser forzado a un desterro voluntario, trasladouse a Buenos Aires en 1966, onde exerceu na parroquía de Balbanera e onde morreu en 1971 aos 50 anos de idade, nun confuso suceso: accidente, asasinato ou suicidio. Desde 1987 descansa no cemiterio de Isorna.[4]
Foi membro correspondente da Real Academia Galega e da Sociedade Mariolóxica Mater Ecclesiae de Braga.
Colaborou na revista Alba, no Faro de Vigo e en La Nación de Bos Aires, ademais de facelo en El Pueblo Gallego de Vigo e Lar de Bos Aires.[5]
Usou o pseudónimo Fausto de Isorna.[6]
En 2015 Xosé Ricardo Losada publicou Faustino Rey Romero. Un evanxeo bufo (Vigo: Xerais), biografía completa.[7]
Obra[editar | editar a fonte]
Ensaio[editar | editar a fonte]
- Teoría general de la existencia (1968).
- El trasmundo en la poesía de Noriega Varela.
- Una fiesta brillante de las letras gallegas: los Juegos Florales de Tui en 1891.
Poesía[editar | editar a fonte]
- Florilegio poético (1949). Prologado polo poeta catalán Miguel Melendres.
- Doas de vidro (1951). Prólogo de Vitoriano Taibo e ilustracións de Xesús Rodríguez Otero. Tui: Tip. Rexional.
- Catro sonetos ó destino dunha rosa (1952). Tui: Tip. Rexional.
- Escolanía de melros (1959). Porriño: Gráficas Bolfer. 2ª ed., Bos Aires, Nós, 1970. Prólogo de Francisco Luis Bernárdez.
- Poema das materias sagras (1960). Porriño: Gráficas Bolfer. A segunda edición foi premio Pedrón de Ouro en 1964.
- El ángel descielado (1961). Composto polos poemas que apareceran previamente na revista bonaerense Lar en 1954 e 1955.
- La angustia ensanchada en el Templo Místico (1964). Braga.
- Faustino Rey Romero (1985). Edición de Carmén García e Xesús Santos. Rianxo. 255 páxs. ISBN 84-505-2866-6.
A poesía de Rey Romero ten unha especial tenrura franciscana. Do seu libro Poema das materias sagras di Méndez Ferrín:
... semella próximo á poesía católica de Paul Claudel e presenta unha excelente tersura formal e unha ousadía, por veces grande, na creación de imaxes e relacións culturais.
Homenaxes[editar | editar a fonte]
O concello de Rianxo convoca dende 1998 o Premio Faustino Rey Romero na súa honra. Nos arredores da Casa da República (Isorna, Rianxo) erixiuse un monólito no seu recoñecemento.[8]
Manuel Rivas homenaxea a súa figura en O lapis do carpinteiro.
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 "Biografía – Faustino Rey Romero". faustinoreyromero.gal. Arquivado dende o orixinal o 21 de maio de 2022. Consultado o 2022-02-07.
- ↑ "Faustino Rey Romero Galegos". galegos.galiciadigital.com. Consultado o 2022-02-07.
- ↑ García, Xosé Lois. "Faustino Rey Romero, no seu centenario (1921-2021)". Nós Diario. Consultado o 2022-02-07.
- ↑ "Faustino Rey Romero - O Mar Feito Tradición - rianxo". omarfeitotradicion.gal. Consultado o 2022-02-07.
- ↑ "Diccionario de escritores/as do Barbanza- Asociación Barbantia". www.barbantia.es. Consultado o 2022-02-07.
- ↑ "Pseudónimos galegos en ogalego.eu: r". www.ogalego.eu. Consultado o 2022-02-07.
- ↑ "Ficha do libro Editorial Xerais". www.xerais.gal. Consultado o 2022-02-07.
- ↑ "Rianxo rendeulle homenaxe a Faustino Rey Romero, un cura rompedor e incomprendido". La Voz de Galicia. 2021-12-19. Consultado o 2022-02-07.
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
Bibliografía[editar | editar a fonte]
- Couceiro Freijomil, Antonio (1951-53). Diccionario bio-bibliográfico de escritores (en castelán). Bibliófilos Gallegos.
- Fernández del Riego, F. (1992) [1990]. Diccionario de escritores en lingua galega (2ª ed.). Do Castro. ISBN 84-7492-465-0.
- Méndez Ferrín, Xosé Luis (1984). De Pondal a Novoneyra. Edicións Xerais de Galicia. ISBN 84-7507-139-2.
Ligazóns externas[editar | editar a fonte]
- Cen anos do peta e crego Faustino Rey Romero, 2021.
- Web sobre Faustino Rey Romero Arquivado 04 de decembro de 2021 en Wayback Machine.
