Quinorrincos

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Quinorrincos
Cinorrincos
Clasificación científica
Dominio: Eukaryota
Reino: Animalia
Subreino: Eumetazoa
(sen clasif.) Bilateria
Superfilo: Protostomia
Filo: Kinorhyncha
Reinhard, 1887
Ordes

Os quinorrincos ou cinorrincos (Kinorhyncha, do grego κίνηω kīneō "mover" e ῥυγχος rhynchos "fociño") son un filo de animais pseudocelomados mariños de pequeno tamaño (1 mm o menos), que viven nos sedimentos, a profondidades que poden alcanzar os 6 000 m.[1]

Xunto cos loricíferos (Loricifera) e os priapúlidos (Priapulidae) constitúen o clado dos Scalidophora ou Cephalorhyncha Segundo os autores.[2]

Téñense descrito unhas 150 especies.[3]

Características[editar | editar a fonte]

Os quinorrincos son animais segmentados, e teñen un corpo dividido en cabeza, colo e un tronco de 11 segmentos.[1]

Non posúen cilios externos senón unhas espículas, que serían parte da cutícula segregada pola epiderme, que se distribúen ao longo do corpo e se amorean na boca e en círculos ao redor da cabeza, que é retráctil, formando unha estrutura para o movemento.[4]

Bioloxía[editar | editar a fonte]

O sistema digestivo está dividido en tres zonas (anterior, media e posterior), estrando a primeira e a última revestidas por cutícula, e forman, respectivamente, un estomodeo e un proctodeo. A boca, rodeada de estiletes no cono bucal, comunícase coa cavidade bucal. De aí pasa o alimento por unha farinxe musculosa cara a un esófago curto que, en determinadas especies, pode presentar glándulas esofáxicas. O intestino ocupa a maior parte do tronco, e desemboca ao exterior a través do recto e o ano situados no último segmento. Os quinorrincos nútrense de diatomeas e outros organismos do lodo mariño.[4]

A súa reprodución é sexual, e teñen os sexos separados (son dioicos). Un par de gónadas, localizadas na rexión media do tronco, ábrense ao exterior mediante poros no segmento final. Na maioría das especies, o conduto espermático inclúe dúas ou tres estruturas espiñosas que presumibelmente axudan na cópula, aínda que os detalles son descoñecidos. A larvas son de vida libre, pero pouco se sabe do seu proceso reprodutivo.[4]

Clasificación[editar | editar a fonte]

Filo Kinorhyncha

Notas[editar | editar a fonte]

  1. 1,0 1,1 Brusca & Brusca (2005).
  2. Ver pseudocelomados
  3. Chapman, A. D. (2009): Numbers of Living Species in Australia and the World, 2nd edition. Australian Biodiversity Information Services. Ver en liña.
  4. 4,0 4,1 4,2 Barnes, Robert D. (1982): Invertebrate Zoology. Philadelphia (USA): Holt-Saunders International. pp. 286–288. ISBN 0-03-056747-5.

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Bibliografía[editar | editar a fonte]

  • Brusca, R. C. & G. J. Brusca (2005): Invertebrados. 2ª ed. Madrid: McGraw-Hill Interamericana de España. ISBN 978-84-486-0246-8.
  • Frings, H. e Frings, M. (1975): Conceptos de Zoología. Madrid: Editorial Alhambra. ISBN 84-205-0505-6.
  • Grassé, P.-P., E. A. Poisson e O. Tuzet (1976): Invertebrados. (En Grassé, P.-P., Zoología, vol. 1). Barcelona: Toray-Masson. ISBN 84-311-0200-4.
  • Hickman, C. P., W. C. Ober e C. W. Garrison (2006): Principios integrales de zoología, 13ª ed. Madrid: McGraw-Hill Interamericana de España. ISBN 84-481-4528-3.
  • Meglitsch, P. A. (1986): Zoología de invertebrados, 2ª ed. Madrid: Ed. Pirámide. ISBN 84-368-0316-7.
  • Remane, A., Storch, V. e Welsch, U. (1980): Zoología sistemática. Clasificación del reino animal. Barcelona: Ediciones Omega. ISBN 84-282-0608-2.
  • Rupppert, E. E.; R. S. Fox & R. D. Barnes (2004): Invertebrate Zoology 7ª ed. Stamford, Connecticut (EE.UU.): Brooks/Cole. ISBN 0-03-025982-7.

Ligazóns externas[editar | editar a fonte]