Parque Nacional Desembarco del Granma
| Parque nacional Desembarco del Granma | |
|---|---|
 Fervenza no Parque Nacional Desembarco del Granma | |
  Parque nacional Desembarco del Granma | |
| Patrimonio da Humanidade - UNESCO | |
| País |  Cuba |
| Localización | Provincia Granma |
| Tipo | Natural |
| Criterios | VII, VIII |
| Inscrición | 1999 (23ª sesión) |
| Rexión da UNESCO | Latino América e o Caribe |
| Identificador | 889 |
O Parque Nacional Desembarco del Granma é un parque nacional no suroeste de Cuba, que se estende polos concellos de Niquero e Pilón na que hoxe é a Provincia de Granma.[1] O nome do parque refírese ao iate no que Fidel Castro, Che Guevara, Raúl Castro e 79 dos seus seguidores navegaron desde México a Cuba en 1956 e incitaron á Revolución Cubana.[2] O Parque Nacional é moi coñecido pola súa topografía Carso e os seus cantís costeiros.
O parque nacional ten unha superficie total de 32.576 ha, das cales 26.180 ha son terrestres e 6.396 ha son mariñas.[1] En 1999, foi catalogado pola UNESCO como sitio Patrimonio da Humanidade debido ás súas terrazas costeiras e os seus cantís prístinos.[1]
Descrición[editar | editar a fonte]
O Parque Nacional Desembarco del Granma está situado no extremo occidental da Serra Maestra, ao longo da zona tectonicamente activa entre a Placa Norteamericana e a Placa do Caribe. Conserva unha serie de terrazas de pedra calcárea que oscilan entre os 180 metros baixo o nivel do mar e os 360 metros por riba.[1] Estas terrazas probablemente formáronse debido ao levantamento tectónico e ás flutuacións do nivel do mar debido ao cambio climático pasado e aos eventos de glaciación durante o Mioceno, o Plioceno e o Plistoceno.[2] Estas terrazas están entre as máis grandes e mellor conservadas do mundo.[1] Ademais, o parque protexe moitas outras características kársticas, como fervenzas, cantís, dolinas e covas.
O parque está situado nun clima cálido e semiárido, recibindo entre 300 e 1200 mm de choiva ao ano e cunha media de 26 °C. Isto fai que sexa unha das zonas máis cálidas e secas de Cuba.[2]
Biodiversidade[editar | editar a fonte]
O parque nacional contén unha biodiversidade e un [[endemismo] relativamente altos. No parque observáronse máis de 512 especies vexetais, das cales o 60% son endémicas de Cuba. Doce destas especies só se atoparon dentro dos límites do parque.[1] Tamén protexe o hábitat de 6 especies de caracois pintados ('Polymita' spp.), incluíndo varias liñaxes evolutivas distintas. No parque observáronse trece mamíferos, 110 aves, 44 réptiles e 17 anfibios.[2] Máis do 90% das especies de anfibios e réptiles que se atopan no parque son endémicas de Cuba, incluíndo as especies en perigo de extinción Lagarto nocturno cubano.[1] As especies de aves residentes inclúen o papagaio Amazona leucocephala e a pomba de paspallás de cabeza azul, e as especies de mamíferos que viven no parque inclúen o Manatí do Caribe e o morcego de flores cubano, que está adaptado a covas quentes.[2]
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 1,6 "Desembarco del Granma National Park". UNESCO World Heritage Centre. United Nations Educational, Scientific, and Cultural Organization. Consultado o 28 de maio de 2021.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 System of Marine Terraces of Cabo Cruz and Maisi (PDF) (Informe). Republic of Cuba. 1998.
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
 |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Parque Nacional Desembarco del Granma  |
Outros artigos[editar | editar a fonte]
Ligazóns externas[editar | editar a fonte]
 | A Habana vella (1982) · Trinidad e o Valle de los Ingenios (1988) · Castelo de San Pedro de la Roca (1997) · Parque Nacional Desembarco del Granma (1999) · Val de Viñales (1999) · Paisaxe arqueolóxica das primeiras plantacións de café do sueste de Cuba (2000) · Parque Nacional Alejandro de Humboldt (2001) · Centro histórico de Cienfuegos (2005) (1999) · Centro histórico de Camagüey (2008) |  | |
