Gregorio de Nisa

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Gregorio de Nisa
Nacementoc. 335 e século IVxuliano
Lugar de nacementoKayseri
Falecementoc. 395, post. 394 e século IVxuliano
Lugar de falecementoNevşehir
RelixiónIgrexa católica e Igrexa ortodoxa
Ocupaciónteólogo, sacerdote e escritor
PaiBasílio, o Velho
NaiEmília de Cesareia
IrmánsMacrina, a Jovem, Basilio o Grande e Pedro de Sebaste
editar datos en Wikidata ]
Gregorio de Nisa

Gregorio de Nisa nado sobre o ano 335 en Cesarea de Capadocia (actual Turquía) e finado en data imprecisa, foi un bispo capadocio, considerado un dos Pais da Igrexa e un dos primeiros en formular unha sistematización teolóxica.

Traxectoria[editar | editar a fonte]

Estudou filosofía e retórica. Adicouse ao ensino e á retórica e estivo casado con Teosebia, unha muller de alta cultura espiritual. Foi elixido bispo de Nisa contra o seu desexo, máis proclive á meditación, a ascese e o estudo. Porén, como pastor do seu pobo, atento ás necesidades de todos, preocupado pola formación correcta dos catequistas e defensor dos marxinados e dos pobres, acadou unha alta estima.

Enleado nas disputas dogmáticas do momento, salientou a súa influencia no Concilio de Constantinopla do ano 381 onde, xunto con Gregorio Nacianceno, defendeu a divindade do Fillo e do Espírito Santo, fronte aos pensadores de influídos polo arianismo. Defendeu tamén a natureza humana de Xesús de Nazaret posta en dúbida por Apolinar.

Estas rivalidades exacerbaron as acusacións e as aldraxes contra el por parte dos seus adversarios con influencias na Corte do Emperador Valente. De feito, tivo que abandonar a súa sé por mor de imputacións de malversación e mala administración. Cando volveu rehabilitado, o seu pobo acolleuno con ledicia. Posteriormente, foi nomeado bispo da diocese de Ponto. Sábese que viaxou por Arabia e que visitou Xerusalén así como que evitou a súa elección como bispo de Sebaste

Descoñécese a data exacta do seu pasamento.

Pensamento[editar | editar a fonte]

Tivo grande influencia de Oríxenes entre os pensadores cristiáns e de Plotino e Filón de Alexandría entre os filósofos. De feito, un espiritualismo e idealismo platónico propios da época influirían no xeito de presentar a fe cristiá mediante os elementos e conceptos da filosofía platónica.

Porén a esencia do seu pensamento, marcado pola experiencia vital a carón dos seus irmáns máis vellos Basilio o Grande e Macrina, é nitidamente cristiá:

  • A Creación é froito do amor sobreabundante de Deus, e as criaturas revelan a súa gloria. O corpo é bo e está destinado á resurrección
  • O home é o rei da Creación; imaxe de Deus invisible está dotado dunha dignidade excelsa superior a calquera criatura.
  • O home dotado de nous e logos, e por tanto de liberdade, rexeitou o Ben e a Beleza, escureceu a súa intelixencia e ficou escravo das súas paixóns e desexos.
  • Por un don gratuíto de amor, manifestado en Xesús e espallado no seu corazón pola acción do Espírito, o home está chamado a un camiño continuado de achegamento a Deus.
  • Na revelación o home descobre no marxinado e no pobre a Xesús mesmo e no a amor a eles un imperativo moral superior ás prácticas e rigorismos relixiosos.
  • A esencia de Deus é inaccesible; as imaxes que nos facemos del son limitadas, ídolos que temos que ir superando de cara a unha visión cada vez máis nidia e verdadeira. Para iso a alma debe desenferruxarse da ira, a soberbia e a concupiscencia para reflectir no seu interior as raiolas da divindade. Na vida terreña e na vida eterna a través dun proceso feliz pero tamén doloroso de purificación, o home irá de comezo en comezo nun continuo progresar sen fin. A Eternidade non será monotonía senón tensión renovada cara a plenitude do Amor que abre sen cesar novos espazos de plenitude.
  • Todas as criaturas, e os mesmos demos serán restaurados no tempo final e participarán da Felicidade eterna por pura Graza de Deus: apocatástase.

A antropoloxía de Gregorio de Nisa está marcada pola súa concepción de Deus. Sostén a presenza de cualidades divinas no home, a súa apertura a Deus permítelle ser el mesmo nun camiño de progreso infinito de groria en groria, deste xeito a visión de Deus é epektase, isto é, tensión, expansión, un progreso constante na mesma felicidade que comeza na terra e continúa despois da morte:

Deus é amor e fonte de amor. O creador da nosa natureza conferiunos tamén a marca do amor...se non hai amor todos os elementos da imaxe están deformados
Sobre a Creación do home
Posto que o desexo te lanza cara o que está adiante, non tes ningunha fartura na túa carreira, e o ben non ten límite algún, senón que o desexo se orienta sempre cara aquilo que é aínda máis grande...quen corre xamais poderá acadar o final da súa carreira
Vida de Moisés

Gregorio de Nisa, contribuíu ao desenvolvemento da concepción teolóxica da Santa Trindade mediante un concepto filosófico de relación causal tomado de Aristóteles. No seu breve tratado Acerca de que non hai tres expón que a primeira causa é o Pai da que procede directamente o Fillo e, a través deste e por este, procede tamén do Pai o Espírito. Falar de causa e realidade causada non introduce unha diferenza de natureza senón un modo de existencia, non un que senón máis ben un como.

Pastor[editar | editar a fonte]

Gregorio de Nisa insistía no espírito de xustiza e solidariedade sen o cal a ascese era inauténtica: non despreces aos marxinados; considera quen son e descubrirás a súa dignidade: representan ao Salvador. Denominaba aos pobres Amigos de Deus, e denunciaba a falsa relixiosidade:¿De que te serve o xexún e a abstinencia se despois, coa túa maldade, fas dano ao teu irmán? ¿Que gañas perante Deus, polo feito de comer do teu se despois, actuando inxustamente, arrincas das mans do probe o que é seu?. Só dende o amor, a oración será auténtica: freo da ira, represión da soberbia, defensa da castidade, protección da fidelidade, esperanza para os que velan...

Gregorio de Nisa é o pai da esperanza que vía na realidade un himno marabillosamente composto, e da superación do medo a morte: o lume agochado e como soterrado baixo as cinzas deste mundo estourará e inflamará divinamente a codia da morte

Influencia[editar | editar a fonte]

Gregorio de Nisa está considerado como un dos Pais da Igrexa e a súa sistematización teolóxica, a segunda despois do primeiro intento realizado por Oríxenes, segue a marcar, xunto aos pais da Capadocia Basilio o Grande e Gregorio Nacianceno o pensamento e a espiritualidade da Igrexa ortodoxa. Para a Igrexa católica é unha das principais fontes doutrinais do cristianismo dos primeiros séculos, considérao tamén un santo aínda que non admite a literalidade da súa doutrina verbo a redención universal (apocatástase)

Obras[editar | editar a fonte]

De virginitate

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Bibliografía[editar | editar a fonte]