Lunyu
| Lunyu 論語 | |
|---|---|
 Páxina do Lunyu | |
| Título orixinal | 論語 |
| Autor/a | Confucio |
| Orixe | China |
| Lingua | Chinés clásico |
| Xénero(s) | Ensaio |
| Data de pub. | Século -IV |
| Na rede | |
 | |
| [ editar datos en Wikidata ] | |
 |
A Galipedia ten un portal sobre: China |
Lunyu ou Analectas (chinés tradicional: 論語; chinés simplificado: 论语; pinyin: Lúnyǔ; Wade-Giles: Lun2-yü3) é o texto fundamental do confucianismo, consistente nunha escolma desordenada de ditos, diálogos e pequenos relatos realizada polos discípulos de Confucio durante aproximadamente un século despois da súa morte e completada, xa que logo, ao redor do -400.[1][2] Está considerado un dos Catro Libros.
Recolle un modelo de sabedoría moi influente na historia da China ata a chegada do comunismo. Trata de actitudes éticas, da educación e do goberno. Defende o respecto aos pais, o esforzo por acadar a virtude, a ecuanimidade e o sentido da rectitude, a lealdade, a prudencia e a xustiza.
Confucio dixo: un cabaleiro debe poñerse en garda contra tres perigos: cando é novo e lle ferve o sangue, debe gardarse contra a luxuria; cando é maduro e o sangue está en plenitude, debe gardarse contra a carraxe; na vellez cando o sangue está murcho, debe gardarse da rapacidade (16.7)
Transmisión
[editar | editar a fonte]A compilación dos textos do Lunyu é sen dúbida posterior ao pasamento de Confucio, xa que neles se tratan como defuntas persoas que morreron despois del, coma o duque Ai de Lu 魯哀公 (494-467).[2] Tamén se mencionan afirmacións de discípulos coma Zeng Shen 曾參 (505-436), polo que a escolma debeu realizarse arredor do século -IV.[2] Porén, o libro non foi considerado un clásico até a dinastía Song (960-1279), cando o erudito neoconfuciano Zhu Xi (1130-1200) o escolleu coma un dos chamados Catro Libros (sishu 四書).[2][3]
Contidos
[editar | editar a fonte]Non existen moitas fontes sobre Confucio, a excepción do Lunyu. A principal biografía do pensador é a realizada por Sima Qian no seu célebre Shiji ("Rexistros do gran historiador", s. I a.C.), que contén, emporiso, materiais non dispoñibles en textos anteriores e posiblemente lendarios. Xa que logo, a fonte biográfica fundamental e máis fiable sobre Confucio é o propio Lunyu.[4] No texto, Confucio preséntase a si mesmo como un mero transmisor dunha tradición social e política herdada dos comezos da dinastía Zhou (c. 1000-800 a.C.), ao tempo que nega ter inventado nada. Porén, os seus ideais non foron populares no seu tempo.[5]
Filosofía social
[editar | editar a fonte]Confucio debateu sobre a natureza do sobrenatural, defendendo que as crenzas en pantasmas e espíritos deberían respectarse, mais distanciándose delas. Pola contra, os seres humanos deberían basear os seus valores e ideais de sociedade na filosofía moral, na tradición, e no amor natural entre as persoas. A filosofía social de Confucio depende en gran medida do cultivo do ren por todos os individuos da comunidade.[5]
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ "Confucianism - Analects, Philosophy, Ethics - Britannica". www.britannica.com (en inglés). Consultado o 2024-02-14.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 Theobald, Ulrich. "Lunyu 論語 (www.chinaknowledge.de)". chinaknowledge.de (en inglés). Consultado o 2024-02-14.
- ↑ Thompson, Kirill (2021). Zalta, Edward N., ed. Zhu Xi (Summer 2021 ed.). Metaphysics Research Lab, Stanford University.
- ↑ Lau 2002, p. ix.
- ↑ 5,0 5,1 Riegel 2012.
Véxase tamén
[editar | editar a fonte]Bibliografía
[editar | editar a fonte]- Lau, D. C. (2002). "Introduction". The Analects (en inglés). The Chinese University Press. ISBN 962-201-980-3.
- Riegel, Jeffrey (2012). "Confucius". En Zalta, Edward N. The Stanford Encyclopedia of Philosophy (en inglés).
