Abeto vermello

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Abeto vermello

Abeto vermello
Estado de conservación
Pouco preocupante (LC)
Pouco preocupante
Clasificación científica
Reino: Plantae
División: Pinophyta
Orde: Pinales
Familia: Pinaceae
Subfamilia: Piceoideae
Xénero: Picea
Especie: P. abies
Nome binomial
Picea abies
(L.) H.Karst. 1881
Distribución.
Distribución.

Distribución.
Sinonimia
Madeira do abeto rubio (Picea abies)

O abeto vermello, abeto rubio ou abeto do norte[1][2] (tamén picea común, picea europea ou picea norueguesa) Picea abies, é unha conífera da familia das pináceas que non pertence realmente ao xénero Abies, os abetos verdadeiros, de aí o seu nome común. Orixinaria de toda Europa, dende os países nórdicos até os Balcáns, adoita formar bosques en altitudes superiores aos 800 msnm, convivindo frecuentemente co lárice común. En Galicia só aparece coma especie ornamental, frecuentemente coma árbore de Nadal.

Descrición[editar | editar a fonte]

É unha gran conífera de folla perenne que acada unha altura de entre 30–50 m e un diámetro de toro de 1 a 1,5 m. A característica desta picea é a súa copa piramidal, moi regular. Pode acadar os 70 m de altura. O falso abeto máis alto mide, 63 m, atópase nas fragas de Perućica, no Parque Nacional Sutjeska, en Bosnia e Hercegovina.

As pólas medran horizontalmente, agás na zona alta, na que se dispoñen de xeito ascendente. De toro recto e casca pardo avermellada, que se escama lixeiramente coa idade. Presenta follas aciculares de entre 1 a 2,5 cm de lonxitude, rexas e agudas, dispostas en verticilos e de cor verde escura brillante, presentan unha sección transversal cuadrangular. As pólas novas que agroman na primavera son amarelo verdosas.

Os conos (piñas), o mesmo que no resto das especies de piceas, penduran e teñen forma ovoide, duns 10–18 cm de longo, sendo os máis longos das piceas; as piñas son verdes ou avermelladas e ao maduraren , 5-7 meses trala polinización, pasan a ser de cor marrón parda ou purpúrea. Presentan escamas triangulares. As sementes son negras de 4–5 mm de longo cunha á marrón clara de 15 mm.

Variedades[editar | editar a fonte]

Existen algunhas formas desta picea:

  • P. abies 'Aurea' - follaxe amarelenta.
  • P. abies 'Pendula' – pólas penduradas.
  • P. abies 'Argentea' - follaxe branca- prateada.
  • P. abies 'Nana' – follaxe alaranxada e porte anano: 30 – 60 cm de alto soamente.
  • Picea abies var. europaea (Tepl.) Jurkev. & Parv.

Usos[editar | editar a fonte]

En moitos países de Europa, incluíndo Galicia, considéraselle o abeto típico do Nadal. Apréciase moito en xardinaxe, ocupando un lugar destacado en parques e xardíns europeos. Como árbore illada salienta pola súa forma cónica piramidal e a súa follaxe sempreverde. Tamén pode empregarse para facer sebes. Ecoloxicamente salienta por dar acubillo a moitas especies de paxaros. Atopámola en Galicia en moitos xardíns privados onde foron plantadas tralo Nadal.

Emprégase tamén en reforestación por mor da boa calidade da súa madeira, de cor moi clara, moi traballábel e de fino acabado; ideal para ebanistaría ou para confeccionar instrumentos musicais, os famosos violíns Stradivarius foron fabricados deste tipo de pau.[3]

A árbore máis antiga do mundo[editar | editar a fonte]

En abril de 2008 científicos da Universidade de Umeå (Suecia) descubriron un exemplar de Picea cun sistema de raíces de 9.550 anos de antigüidade. [4]Chámase Old Tjikko. A lonxevidade da picea débese por unha banda á súa dupla capacidade para se clonar a partir das reservas da raíz, e por outra a se adaptar aos cambios climáticos, evolucionando de árbore a arbusto. Considérase a árbore viva de máis idade no mundo. Actualmente áchase na provincia de Dalarna, Suecia.

Galería de Imaxes[editar | editar a fonte]

Notas[editar | editar a fonte]

  1. Xusto A. Rodríguez Río (coordinación) (2004). Servizo de Normalización Lingüística da USC, ed. Termos esenciais de botánica (PDF). p. 18. 
  2. Nomes preferidos en Vovabulario forestal (galego-español-inglés) Servizo de Normalización Lingüística da Universidade de Santiago de Compostela, 2012
  3. The Washington Post (2006) Swedes Go High-Tech to Crack Stradivari Code
  4. "World’s oldest living tree discovered in Sweden". Umeå University (en inglés). 16 de abril de 2008. Arquivado dende o orixinal o 29 de maio de 2012. Consultado o 18 de xaneiro de 2019. 

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Outros artigos[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas[editar | editar a fonte]