Étienne Gilson
Étienne Gilson, nado en París o 13 de xuño de 1884 e finado en Auxerre o 19 de setembro de 1978, foi un filósofo e medievalista francés.
Traxectoria[editar | editar a fonte]
No College de France foi discípulo de Henri Bergson.
Durante a Primeira Guerra Mundial foi feito prisioneiro en Verdún, situación na que permaneceu varios meses. Recibiu a medalla ao valor (Croix de Guerre).
As súas primeiras investigacións foron sobre René Descartes.
Foi profesor de historia da filosofía na Universidade de Estrasburgo e de filosofía medieval na Universidade de París. Durante tres anos dou clases en Hardvard. Fundou o Instituto de Estudios Medievais de Toronto e dirixiu o Instituto científico franco-canadense. Foi membro da Academia francesa dende 1941.
A súa correspondencia con Henri de Lubac foi publicada.
Pensamento[editar | editar a fonte]
Gilson defende a metafísica e un concepto de home aberto á transcendencia. Para el a idea de verdade é unha meta irrenunciable; segundo as súas concepcións o nihilismo ou o relativismo ameazan con destruír a dignidade do ser humano e non achegan fundamentos sólidos para o seu respecto.
Obras[editar | editar a fonte]
- Études de philosophie medieval, 1921
- La philosophie a moyen-âge, 1922
- L´esprit de la philosophie médiévale, 1932
- Les Idées et les Lettres, 1932
- The Unity of philosophical experience, 1937
- L´être et le essence, 1948
- Peinture et Realité, 1958
- Linguistique et Philosophie, 1969
- L´atheisme difficile, 1979
|
