Strongylocentrotus purpuratus

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.

Strongylocentrotus purpuratus
Clasificación científica
Reino: Animalia
Filo: Echinodermata
Clase: Echinoidea
Subclase: Euechinoidea
Superorde: Echinacea
Orde: Echinoida
Familia: Strongylocentrotidae
Xénero: Strongylocentrotus
Especie: S. purpuratus
Nome binomial
Strongylocentrotus purpuratus
(Stimpson, 1857)
Mapa de distribución de Strongylocentrotus purpuratus
Mapa de distribución de Strongylocentrotus purpuratus

Mapa de distribución de Strongylocentrotus purpuratus
Superficie oral de Strongylocentrotus purpuratus mostrando os dentes da súa lanterna de Aristóteles, espiñas e pés ambulacrais tubulares.
Strongylocentrotus purpuratus

Strongylocentrotus purpuratus é unha especie de ourizo de mar que vive na costa do Pacífico de Norteamérica desde Ensenada en México ata a Columbia Británica, no Canadá.[1] Este ourizo de mar é dunha cor púrpura intensa, pon ovos de cor laranxa cando se liberan na auga,[2] e vive en comunidades intermareais baixas e submareais preto da costa. Os meses de xaneiro, febreiro e marzo son os de maior actividade reprodutora desta especie. Chegan á madureza sexual en dous anos.[3] Normalmente medran ata un diámetro duns 12 cm e poden vivir uns 70 anos.[4]

Papel na investigación médica[editar | editar a fonte]

Aínda que as investigacións relacionadas co desenvolvemento embrionario constitúen aínda a maior parte dos estudos realizados con este ourizo de mar, os estudos sobre a posición do ourizo como marabilla evolutiva son cada vez máis frecuentes. Os xenes ortólogos de enfermidades humanas deste ourizo levaron aos científicos a investigar os usos terapéuticos potenciais das secuencias atopadas no xenoma de Strongylocentrotus purpuratus. Por exemplo, en 2012, científicos da Universidade de St Andrews empezaron a investigar a rexión viral "2A" do xenoma de S. purpuratus,[5][6] que pode ser útil para a investigación da enfermidade de Alzheimer e o cancro. O estudo identificou unha secuencia que pode devolver as células a un estado similar ao de 'célula nai', o que permite mellores opcións de tratamentos.[5] A especie foi tamén unha candidata en estudos de lonxevidade, especialmente debido á súa capacidade de rexenerar tecidos danados ou envellecidos. Outro estudo que comparou espécimes 'xoves' con 'vellos' indicou que mesmo entre especies con duracións da vida moi variadas, o 'potencial rexenerativo' era mantido en espécimes máis vellos de forma xeral, contrariamente ao que se esperaba, que era que as especies con duración da vida máis curta investisen menos enerxía en manterse e repararse.[7]

Xenoma[editar | editar a fonte]

O seu xenoma foi totalmente secuenciado e anotado en 2006 por equipos de científicos dunhas 70 institucións incluíndo o Laboratorio Mariño Kerckhoff do Instituto de Tecnoloxía de California e o Centro de Secuenciación do Xenoma Humano no Colexio Baylor de Medicina.[8] Strongylocentrotus purpuratus é un dos varios modelos de investigación biomédica e de bioloxía do desenvolvemento.[9] O ourizo de mar é o primeiro animal con xenoma secuenciado que: (1) é un invertebrado mariño móbil de vida libre; (2) ten un embrión organizado bilateralmente pero cun plan corporal radial de adulto; (3) ten un endoesqueleto e un sistema vascular acuoso (ambulacral) que se encontra só nos equinodermos; e (4) ten un sistema inmunitario non adaptativo que é único pola enorme complexidade do seu repertorio de receptores.[10]

O xenoma do ourizo de mar estímase que codifica uns 23 500 xenes. O S. purpuratus ten 353 proteína quinases, que conteñen membros do 97% das subfamilias de quinases humanas.[11] Moitos destes xenes pensábase previamente que eran innovacións dos vertebrados ou só se coñecían en grupos distintos dos deuteróstomos. O equipo que secuenciou esta especie concluíu que algúns xenes non son específicos de vertebrados como se coidaba anteriormente, mentres que outros xenes foron atopados no ourizo pero non en cordados.

O xenoma é en gran medida non redundante, o que o fai comparable co dos vertebrados, pero sen a súa complexidade. Por exemplo, encontráronse de 200 a 700 xenes quimiosensores que carecen de intróns, unha característica típica de vertebrados.[11] Así o xenoma do ourizo de mar proporciona unha comparación co noso e co doutros deuteróstomos, o gran grupo ao que pertencen os equinodermos e os humanos.[10] Os ourizos de mar son tamén os parentes vivos máis próximos dos cordados.[11] Usando as medicións máis estritas, comprobouse que o ourizo de mar e os humanos compartimos 7 700 xenes.[12] Moitos destes xenes están implicados en percibir o ambiente que os rodea,[13] un feito sorprendente para un animal que carece de estrutura cefálica.

O ourizo de mar ten un 'defensoma' químico que reacciona cando perciben estreses para eliminar compostos químicos potencialmente tóxicos.[11] O sistema inmunitario de S. purpuratuses contén receptores de patóxenos innatos similares aos receptores de tipo Toll e xenes que codifican LRR. Identificáronse xenes para a biomineralización que non eran similares á variedade típica nos vertebrados humanos SCCPs Arquivado 14 de abril de 2016 en Wayback Machine., e codifican proteínas transmembrana como P16. Existen moitos ortólogos de xenes asociados con enfermidades humanas, como a reelina (da síndrome lisencefálica de Norman-Roberts) e moitas proteínas citoesqueléticas da rede da síndrome de Usher como a usherina e a VLGR1.[11]

Ecoloxía e economía[editar | editar a fonte]

Este ourizo de mar, xunto coas londras mariñas e as peneiras, é un membro prominente da comunidade dos bosques de kelp.[14] Os ourizos de mar foron utilizados como alimento desde antigo polos indíxenas de California, que comían crúa a súa masa de ovos.[15][16]

Primeiro plano de Strongylocentrotus purpuratus mostrando claramente os seus pés tubulares.

Notas[editar | editar a fonte]

  1. ↑ Ricketts EF, Calvin J. Between Pacific Tides. 3rd Rev. edn. 1962 by J.W. Hedgpeth. XII 516. Stanford University Press, Stanford, CA. 1939
  2. ↑ "Sea Urchin Research | ASU - Ask A Biologist". askabiologist.asu.edu. 2010-04-16. Consultado o 2016-12-05. 
  3. ↑ "Strongylocentrotus purpuratus". Animal Diversity Web. Consultado o 2016-12-05. 
  4. ↑ T.A. Ebert, J. R. Southon, 2003. Fish. Bull. 101, 915
  5. ↑ 5,0 5,1 "Sea urchins could contain the genetic key to curing some diseases". Consultado o 2016-12-05. 
  6. ↑ Ryan, Dr Martin. "M. Ryan". www.st-andrews.ac.uk. Arquivado dende o orixinal o 30 de decembro de 2016. Consultado o 2016-12-12. 
  7. ↑ Bodnar, Andrea G.; Coffman, James A. (2016-08-01). "Maintenance of somatic tissue regeneration with age in short- and long-lived species of sea urchins". Aging Cell 15 (4): 778–787. ISSN 1474-9726. PMC 4933669. PMID 27095483. doi:10.1111/acel.12487. 
  8. ↑ "California Purple Sea-Urchin Genome Sequenced by International Team | Caltech". The California Institute of Technology. Consultado o 2016-12-05. 
  9. ↑ "SU White Paper" (PDF). Arquivado dende o orixinal (PDF) o 03 de marzo de 2016. Consultado o 18 de marzo de 2018. 
  10. ↑ 10,0 10,1 Sodergren, E.; Sodergren, G. M.; Weinstock, E. H.; Davidson, R. A.; Cameron, R. A.; Gibbs, R. C.; Angerer, L. M.; Angerer, M. I.; Arnone, D. R.; Burgess, R. D.; Burke, J. A.; Coffman, M.; Dean, M. R.; Elphick, C. A.; Ettensohn, K. R.; Foltz, A.; Hamdoun, R. O.; Hynes, W. H.; Klein, W.; Marzluff, D. R.; McClay, R. L.; Morris, A.; Mushegian, J. P.; Rast, L. C.; Smith, M. C.; Thorndyke, V. D.; Vacquier, G. M.; Wessel, G.; Wray, L.; Zhang, C. G. (2006). "The Genome of the Sea Urchin Strongylocentrotus purpuratus". Science 314 (5801): 941–952. PMC 3159423. PMID 17095691. doi:10.1126/science.1133609. 
  11. ↑ 11,0 11,1 11,2 11,3 11,4 Sodergren, E; Weinstock, GM; Davidson, EH; et al. (2006-11-10). "The Genome of the Sea Urchin Strongylocentrotus purpuratus". Science 314 (5801): 941–952. ISSN 0036-8075. PMC 3159423. PMID 17095691. doi:10.1126/science.1133609. 
  12. ↑ Materna, S.C., K. Berney, and R.A. Cameron. 2006a. The S. purpuratus genome: A comparative perspective" Dev. Biol. 300: 485-495.
  13. ↑ Burke, R.D.; Angerer, L.M.; Elphick, M.R.; Humphrey, G.W.; Yaguchi, S.; Kiyama, T.; Liang, S.; Mu, X.; Agca, C.; Klein, W.H.; Brandhorst, B.P.; Rowe, M.; Wilson, K.; Churcher, A.M.; Taylor, J.S.; Chen, N.; Murray, G.; Wang, D.; Mellott, D.; Olinski, R.; Hallböök, F.; Thorndyke, M.C. (2006). "A genomic view of the sea urchin nervous system". Dev. Biol. 300: 434–460. doi:10.1016/j.ydbio.2006.08.007. 
  14. ↑ Pearse, J. S. (2006). "The ecological role of purple sea urchins". Science 314: 940–941. doi:10.1126/science.1131888. 
  15. ↑ D. Sweetnam et al., Calif. Coop. Oceanic Fish. Invest. Rep. 46: 10 (2005).
  16. ↑ Heizer, Robert Fleming; Elsasser, Albert B. (1980-01-01). The Natural World of the California Indians (en inglés). University of California Press. ISBN 9780520038967. 

Ligazóns externas[editar | editar a fonte]

Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Strongylocentrotus_purpuratus&oldid=6462067»