Lagoa de Venecia

Venecia e a súa lagoa
	Serán na Lagoa de Venecia
Patrimonio da Humanidade - UNESCO
País	Italia
Localización	45°24′47″N 12°17′50″L / 45.41306, -12.29722
Tipo	Cultural
Criterios	i, ii, iii, iv, v, vi
Inscrición	1987 (XI sesión)
Rexión da UNESCO	Europa e América do Norte
Identificador	394
	v; c; e;

Lagoa de Venecia
	Laguna di Venezia o laguna Veneta
Localización administrativa
Estado	Italia
División	Provincia de Venecia
Localización xeográfica
Océano / Mar	Mar Adriático
Continente	Europa
Coordenadas	45°24′47″N 12°17′50″L / 45.41306, -12.29722
Xeografía
Illas interiores	118, as maiores son Venecia (5´17 km²), Sant'Erasmo (3´26 km²), Murano (1´17 km²), Chioggia (0´67 km²), Giudecca (0´59 km²) e Mazzorbo (0´52 km²)
Afluentes	Ríos Adigio, Bacchiglione, Brenta, Marzenego, Musone, Piave e Sile
Cidades ribeiregas	Venecia, Chioggia, Mestre, Marghera
Características
Superficie	550 km²
Lonxitude máxima	49 km
Anchura máxima	13 km
Anchura mínima	4 km.
Profundiade máxima	21´5 m.
Profundidade media	10´5 m.
Mapa
	; Mapa da rexión da lagoa
	v; c; e;

A lagoa de Venecia (italiano: Laguna di Venezia; véneto: Łaguna de Venesia) é unha baía pechada do Adriático, no norte de Italia, no que se sitúa a cidade de Venecia. O seu nome en lingua Italiana e Veneciana é, Laguna Veneta, que vén do latín lacus, "lago", que proporcionou o nome internacional para unha baía de auga salgada, unha lagoa. A cidade de Venecia está no interior da lagoa, a 4 km de terra firme e a 2 km do mar aberto, construída sobre 118 pequenas illas separadas por 160 canles e unidas por máis de 400 pontes.

En 1987, Venecia e a súa lagoa foi declarada Patrimonio da Humanidade pola Unesco.^[1]

Localización[editar | editar a fonte]

A illa de Torcello vista desde a lagoa en marea baixa

A lagoa veneciana esténdese desde o río Sile, no norte ata Brenta, no sur, cunha superficie de ao redor de 550 km², dos cales o 8% está ocupada por terra, Venecia e outras pequenas illas. Aproximadamente o 11% da superficie da lagoa está ocupado permanentemente por auga, ou por canles dragados. O 89% restante son chairas de lodo e pantanos de auga salgada. A lagoa é a zona húmida máis grande da conca do Mediterráneo.^[2]

Conéctase ao Mar Adriático por tres entrantes: Lido, Malamocco e Chioggia. Situada ao final dun mar moi pechado, a lagoa está suxeita a altas variacións no nivel da auga, sendo a máis extrema a marea de primavera coñecida como a acqua alta (Italiano para "auga alta"), que regularmente inunda gran parte de Venecia.

A próxima Lagoa de Marano, é unha lagoa máis setentrional do Mar Adriático e chámase ás veces A "irmá xemelga da lagoa de Venecia".

Desenvolvemento[editar | editar a fonte]

A lagoa de Venecia é a superviviente máis importante dun sistema de lagoas estuarinas que na época romana estendeuse de Ravenna ao norte a Trieste. No século VI, a Lagoa deu seguridade aos pobos romanizados que fuxían dos invasores (principalmente os hunos). Posteriormente, proporcionou condicións de protección natural para o crecemento da República de Venecia e o seu Imperio marítimo (Talasocracia). Aínda proporciona é a base dun porto, do arsenal veneciano, e dun peirao pesqueiro, así como unha cantidade limitada da caza e a industria máis nova da piscicultura.

A Lagoa formouse fai aproximadamente de seis a sete mil anos, cando a transgresión mariña logo da glaciación inundou a chaira costeira superior do Adriático.^[3] |group=lower-alpha}} A deposición de sedimentos dos ríos compensou a chaira costeira afundida, e a derivación da costa desde a desembocadura do Po tende a pechar as entradas de marea con barras de area.

O aspecto actual da Lagoa débese á intervención humana. Nos séculos XV e XVI, os proxectos hidráulicos venecianos para evitar que a lagoa convértase nun pantano investiron a evolución natural da Lagoa. O bombeo do acuífero desde o século XIX aumentou a afundimento. Orixinalmente moitas das illas da Lagoa eran pantanosas, pero un programa gradual de drenaxe facíaas habitables. Moitas das illas máis pequenas son totalmente artificiais, mentres que algunhas áreas ao redor do porto marítimo do Mestre tamén son illas recuperadas. As illas restantes son esencialmente dunas, incluídas as da franxa costeira (Lido, Pellestrina e Treporti).

A Lagoa de Venecia habitouse desde os tempos máis antigos, pero foi só durante e logo da caída do Imperio Romano de Occidente que moitas persoas, procedentes da parte continental de Venecia, asentáronse nun número bastante grande para fundar a cidade de Venecia. Hoxe, as cidades principais dentro da lagoa son Venecia (no centro dela) e Chioggia (na entrada meridional), o Lido di Venezia e Pellestrina tamén están habitados, pero forman parte de Venecia. Con todo, a maior parte dos habitantes de Venecia, así como o seu núcleo económico, o seu aeroporto e o seu porto, sitúanse na fronteira occidental da lagoa, ao redor das antigas cidades de Mestre e Marghera. No extremo norte da lagoa, está a cidade de Jesolo, unha famosa localidade marítima e a cidade de Cavallino-Treporti.

Illas[editar | editar a fonte]

A lagoa de Venecia inclúese sobre todo na cidade metropolitana de Venecia, pero a zona do suroeste forma parte da provincia de Padua.

As illas ou arquipélagos máis grandes por área, con exclusión das terras costeiras recuperadas e baixíos costeiros:

Venecia 5.17 km²
Sant'Erasmo 3.26 km²
Murano 1.17 km²
Chioggia 0.67 km²
Giudecca 0.59 km²
Mazzorbo 0.52 km²
Torcello 0.44 km²
Sant'Elena 0.34 km²
La Certosa 0.24 km²
Burano 0.21 km²
Tronchetto 0.18 km²
Sacca Fisola 0.18 km²
San Michele 0.16 km²
Sacca Sessola 0.16 km²
Santa Cristina 0.13 km²

Outras illas deshabitadas:

Notas[editar | editar a fonte]

↑ "Venice and its Lagoon" (en inglés). UNESCO Culture Sector. Consultado o 11 de abril de 2015.
↑ Poggioli, Sylvia (7 de xaneiro de 2008). "MOSE Project Aims to Part Venice Floods". Morning Edition (Radio program) (NPR).
↑ Brambati, Antonio; Carbognin, Laura; Quaia, Tullio; Teatini, Pietro & Tosi, Luigi (2003). "The Lagoon of Venice: Geological Setting, Evolution and Land Subsidence" (PDF). Episodes 26 (3): 264–268. Arquivado dende o orixinal (PDF) o 26 de agosto de 2016. Consultado o 16 de maio de 2017.