Jorge Ribolzi
| Ribolzi | |||
|---|---|---|---|
 | |||
| Información persoal | |||
| Nome | Jorge Daniel Ribolzi Antoniazzi | ||
| Nacemento | 25 de xaneiro de 1953 | ||
| Lugar de nacemento | Ramos Mejía | ||
| Altura | 1,77 m. | ||
| Posición | Centrocampista | ||
| Carreira xuvenil | |||
| Atlanta | |||
| Carreira sénior | |||
| Anos | Equipos | Aprs | (Gls) |
| 1972–1975 | Atlanta | 99 | (25) |
| 1976–1978 | Boca Juniors | 49 | (5) |
| 1978–1979 | Deportivo da Coruña | 13 | (2) |
| 1979 | Belgrano | 17 | (0) |
| 1980–1981 | Boca Juniors | 44 | (13) |
| 1982 | Atlanta | ||
| 1983 | Unión Magdalena | 0 | (0) |
| 1984 | Ferro Carril Oeste (G. Pico) | 6 | (2) |
| Na rede | |||
   | |||
|
Partidos e goles só en liga doméstica. [ editar datos en Wikidata ] | |||
Jorge Daniel Ribolzi Antoniazzi, nado en Ramos Mejía o 25 de xaneiro de 1953, é un exfutbolista e adestrador arxentino, que xogaba como centrocampista. Comezou a súa carreira no Atlanta e consagrouse en Boca Juniors, co que gañou tres campionatos da Primeira División, unha Copa Libertadores e a Copa Intercontinental de 1977. Entre 1978 e 1979 tivo un breve paso por Galicia, onde xogou no Deportivo da Coruña, antes de regresar ao fútbol suramericano, onde desenvolveu o resto da súa carreira.
Traxectoria[editar | editar a fonte]
Como xogador[editar | editar a fonte]
Formouse como futbolista na canteira do Club Atlético Atlanta, onde recibiu o alcume de Ruso. Con este equipo debutou na Primeira División en 1972, con 19 anos, xogando como dianteiro. En 1973, con Néstor Rossi como adestrador, Ribolzi consolidouse no once inicial e o seu equipo, no que destacaban figuras como Rubén Cano ou Juan Gómez Voglino, conseguiu o mellor resultado da súa historia, ao acabar o Torneo Nacional na terceira posición, só por detrás de Rosario Central e River Plate.[1]
O 30 de decembro de 1975 fichou por Boca Juniors, a petición do adestrador Juan Carlos Lorenzo, que fora contratado polo club ese mesmo ano.[2] Ribolzi chegou ao club xeneixe xunto a outros xogadores como Ernesto Mastrángelo ou Hugo Gatti, que formaron o núcleo do equipo que dominou o fútbol suramericano nos seguintes anos.[3] Co Toto Lorenzo no banco, Ribolzi xogou como centrocampista ofensivo, formando parte dun ataque que contaba tamén con Jorge Chino Benítez e Rubén Suñé. Gañou con Boca tanto o Torneo Metropolitano como o Nacional de 1976. No segundo deles, o título chegou tras derrotar a River Plate na final disputada no Cilindro de Avellaneda, encontro no que Ribolzi foi titular no medio do campo, xunto a Suñé e Carlos Veglio.[4]
Ao ano seguinte formou parte do equipo que conquistou a primeira Copa Libertadores da historia do club, despois de vencer na final ao Cruzeiro de Yustrich. Ribolzi foi titular no partido de volta da final e entrou como substituto no encontro de desempate que resolveu o título a favor do equipo arxentino.[5] Como campión suramericano, Boca disputou a Copa Intercontinental de 1977 ante o campión europeo, o Borussia Mönchengladbach de Udo Lattek. No partido de ida na Bombonera, Ribolzi saltou ao terreo de xogo para a segunda parte, substituíndo ao Chino Benítez, e marcou o gol que puxo no marcador o definitivo empate a dous.[6] No encontro de volta proclamouse campión, despois de que o seu equipo vencese por 0-3 no Wildparkstadion.
En agosto de 1978 fichou polo Deportivo da Coruña, que pagou por el uns 10 millóns de pesetas.[7] O club galego militaba entón na Segunda División de España, e nel coincidiu co seu compatriota Piris. Tras un desafortunado debut contra o Real Jaén, no que marcou en propia meta o gol da derrota (1-0),[8] foi titular na maioría de partidos da parte inicial da competición, marcando dous goles, contra o Real Madrid Castilla e o Cádiz. Con todo, a súa fichaxe non cumpriu as expectativas creadas, sufrindo varias lesións e non chegando a se adaptar ao xogo do equipo.[9] Isto provocou que en febreiro de 1979 fose traspasado ao Belgrano, regresando así ao seu país.[9]
Máis tarde tivo un segundo paso polo Boca Juniors, gañando un novo título da Primeira División, antes de volver ao seu primeiro equipo, o Atlanta, no que xogou en 1982. Pechou a súa carreira dous anos despois, tras pasar polo Unión Magdalena de Colombia e o Ferro Carril Oeste de General Pico.
Como adestrador[editar | editar a fonte]
Tras rematar a súa carreira como futbolista, traballou como axudante do adestrador Alfio Basile en Boca Juniors (gañando cinco títulos en dous anos) e adestrou o equipo xuvenil.[10] Actuou ademais como adestrador interino do primeiro equipo en 2006, chegando a dirixir un partido oficial contra o Estudiantes de La Plata. Tamén foi adestrador do Atlanta en dous períodos.[1]
Palmarés[editar | editar a fonte]
- Boca Juniors
- Primeira División (3): Metropolitano 1976, Nacional 1976, 1981.
- Copa Libertadores (1): 1977.
- Copa Intercontinental (1): 1977.
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ 1,0 1,1 "Ciclo de charlas: encuentro con Jorge Daniel Ribolzi" (en castelán). 5 de outubro de 2022. Consultado o 1 de abril de 2023.
- ↑ Cozzi, Juan Ignacio (21 de marzo de 2020). "Ribolzi, la primera final Intercontinental y el peso de Román en estos tiempos" (en castelán). Consultado o 1 de abril de 2023.
- ↑ Rodriguez, Daniel (11 de xaneiro de 2023). "Jorge "Ruso" Ribolzi en exclusiva con Puro Boca: "El negro fue de menor a mayor, metiéndose de a poco en lo que es la carrera de técnico"" (en castelán). Consultado o 1 de abril de 2023.
- ↑ "Argentina 1976". rsssf.org (en inglés). Consultado o 1 de abril de 2023.
- ↑ "Copa Libertadores de América 1977". rsssf.org (en inglés). Consultado o 1 de abril de 2023.
- ↑ "Intercontinental Club Cup 1977". rsssf.org (en inglés). Consultado o 1 de abril de 2023.
- ↑ "«Ribolzi as uno de los mejoras fichajes del fútbol español»". La Voz de Galicia (en castelán). 23 de agosto de 1978. p. 29.
- ↑ "El primero, de regalo". La Voz de Galicia (en castelán). 5 de setembro de 1978. p. 32.
- ↑ 9,0 9,1 "RIBOLZI regresa a la Argentina". La Voz de Galicia (en castelán). 7 de febreiro de 1979. p. 32.
- ↑ "Ribolzi: “La secretaría técnica no trabaja por y para Boca”" (en castelán). 24 de decembro de 2014. Consultado o 1 de abril de 2023.
