Joan Parramón Fornos

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Infotaula de personaJoan Parramón Fornos

Editar o valor em Wikidata
Biografía
Nacemento1951 Editar o valor em Wikidata (72/73 anos)
Barcelona, España Editar o valor em Wikidata
Datos persoais
País de nacionalidadeEspaña Editar o valor em Wikidata
Actividade
Ocupaciónpintor Editar o valor em Wikidata
LinguaLingua castelá Editar o valor em Wikidata


Joan Parramón Fornos, nado en Barcelona no 1951, é un pintor abstracto barcelonés con ascendencia de Mequinenza (Zaragoza). Actualmente ten o seu taller artístico no espazo Nauart de Barcelona e realizou numerosas exposicións tanto a nivel local e nacional como internacional.

Traxectoria[editar | editar a fonte]

Formación[editar | editar a fonte]

A súa educación artística desde 1980 a 1984 foi no taller-escola de Gonzalo Beltrán, artista sevillano afincado en Barcelona que pouco despois se convertería en catedrático de debuxo na Escola da Lonxa. Durante esta etapa Parramón traballa intesamente o debuxo do natural e a pintura ao óleo.

Exposicións[editar | editar a fonte]

Pouco despois empeza a realizar exposicións individuais e colectivas en diferentes centros cívicos, librarías e espazos culturais que lle conducen ás súas primeiras exposicións importantes. En decembro de 2009 inaugura a súa mostra "Fluír como a auga" na rede03 Art Gallery de Barcelona á que lle acompañasen outras exposicións colectivas na Galería PASPARTU ou a Sala Llotja de Reus (Tarragona).[1]

En 2012, as súas obras viaxan a Nova York coa mostra conxunta "From Barcelona to New York" comisariada pola Montserrat Gallery. Nos anos seguintes, Parramón desenvolve diversos talleres abertos no barrio de Graza de Barcelona coa Galería Untitled e as súas obras viaxan a nivel internacional, desde a Feira Internacional de Arte Kolner Liste de Colonia (Alemaña) á Galería Elzevir de París (Francia) pasando tamén pola exposición individual "Diálogo de partículas" no Auditorio Barradas de L'Hospitalet de Llobregat. Durante os anos 2012, 2014 e 2015 participa no proxecto neoyorkino "Annual Postacards from the Edge". A partir deste momento instala o seu taller en Nauart Espazo de Creación e participa en diversas exposicións como "Barcelona Abstracció" ou unha mostra das súas abstraccións no Gran Hotel París de Figueras (Xirona).[2]

A partir de 2016, Parramón céntrase nas súas exposicións temporais como "Buscando a forma do universo" que pode verse en Relacionarche Galería de Arte e Convento de San Salvador de Horta de San Juan (Tarragona) e participa en proxectos colectivos como "Melodies de Barcelona" da Blue Project Foundation. Organiza e participa en outubro de 2016 en "Migracions" do Centre Civic Barceloneta así como na BCN INT'L ART FAIR no Museo Marítimo de Barcelona. 2017 convértese nun ano prolífico para Paramón coa creación de obras de gran formato para Fabricarche 4 - Festival de Música de Barcelona, a participación na V Biennal de Arte de Corbera de Ebro dedicada aos Dereitos Humanos, a participación na Berlin Kunst 2017 xunto a Fatamorgana Gallery ou a exposición individual "É pola paradigma que estou aquí" que pode verse na Casa do Libro de Barcelona. Froito desta exposición, Parramón presenta en 2018 o libro ilustrado polo mesmo que levará o mesmo título que a exposición, "É pola paradigma que estou aquí".

En 2018, as súas exposicións continúan na Biblioteca Mercè Rodoreda, dentro do 9º Festival Cinespañol de Périgueux en Francia cunha recompilación das súas obras esenciais, e en Mais Pi Art de Verges (Xirona) cunha nova exposición "Macrocosmos&Microcosmos".[3][4] Durante leste mesmo ano tamén expón en diferentes exposicións colectivas baixo o amparo da Fundación Matilde Tamayo que levan as súas obras a viaxar polo Museo de Arte Contemporánea de Sasamón en Burgos ou o Atelier Pilar Güell de Barcelona. En 2019, seleccionado para o Premio Pop Stram da Fundación Mailde Tamayo e realiza a súa primeira exposición individual no Atelier Pilar Güell de Barcelona baixo o título "Macrocosmos&Microcosmos".[5] En outubro do mesmo ano, viaxa a Mequinenza (Zaragoza) onde lle unen vínculos familiares e recordos de mocidade para expor novamente "Macrocosmos&Microcosmos" e realizar diferentes talleres e intervencións artísticas nos Museos de Mequinenza.[6][7] O mesmo ano é seleccionado no Premio AGBAR "Cidade de Barcelona" organizado polo Real Círculo Artístico de Barcelona.

A súa obra é propiedade de diversos coleccionistas de arte particulares en España, Alemaña, Francia, Colombia, Corea do Sur, Holanda, Italia, China, Suíza, Estados Unidos ou Brasil.

Obras[editar | editar a fonte]

Parramón explota os camiños do universo infinito a través das súas partículas, as súas luces, as súas formas e até as súas emocións a través da cor e a materia. Nas súas obras pódense observar explosións de pinceladas de luz e cor, pura vida emocional e talento artístico que levan ao espectador a reflexionar sobre a composición da materia, a orixe e o final da vida en exposicións como "Es por el paradigma que estoy aquí" ou "Macrocosmos&Microcosmos". Cada obra destas exposicións "xorde como un intento de plasmar a cor e as sensacións de diferentes materiais e momentos para que o espectador irrádiese da enerxía da tea".

Notas[editar | editar a fonte]

  1. "Joan Parramon – Official WebSite". Consultado o 4 de marzo de 2020. 
  2. "Joan Parramón". artepoli.com (en castelán). 30 de novembro de 2015. Consultado o 4 de marzo de 2020. 
  3. "Joan Parramón exposa al Mas Pi" (en catalán). Consultado o 4 de marzo de 2020. 
  4. "Joan Parramon presenta “Abstraccions” a la Chapelle de la Visitation" (en catalán). Consultado o 4 de marzo de 2020. 
  5. "Joan Parramón" (en castelán). Arquivado dende o orixinal o 28 de xullo de 2020. Consultado o 4 de marzo de 2020. 
  6. "Inaugurada la exposición “Macrocosmos & Microcosmos” de Joan Parramón". museosdemequinenza.com (en castelán). 6 de outubro de 2019. Consultado o 4 de marzo de 2020. 
  7. "Joan Parramón convierte el Museo de la Mina de Mequinenza en un improvisado estudio de pintura". museosdemequinenza.com (en castelán). 9 de outubro de 2019. Consultado o 4 de marzo de 2020. 

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Bibliografía[editar | editar a fonte]

  • Parramón Fornos, J. Es por el paradigma que estoy aquí. Barcelona, 2018.