Eberardo de Friúl
  | |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 805 ↔ 810 valor descoñecido |
| Morte | 16 de decembro de 866 (55/56 anos) Reino longobardo |
| Lugar de sepultura | Cysoing |
| Datos persoais | |
| País de nacionalidade | República de Venecia |
| Relixión | Igrexa católica |
| Actividade | |
| Ocupación | feudatario |
| Enaltecemento | |
| Día de festividade relixiosa | 16 de decembro |
| Outro | |
| Título | Duke of the March of Friulia (en)  (836–866) |
| Familia | Unruochings (en) |
| Cónxuxe | Xisela |
| Fillos | Berengario I de Italia, Adelardo (en) , Hatwige von Friaul (en) , Heilwise of Friuli (en) , Unroch III de Friúl, Ingeltrud (en) , Judith von Friaul (en) |
| Pais | Unruoch II of Friuli (en) e Berenguer de Tolosa (pt) e Ingeltrud (en) |
| Irmáns | Berenguer de Tolosa (pt) |
 | |
Eberardo (ou Evrardo), dito o Santo, nado en 820 e finado o 16 de decembro de 866, foi marqués de Friúl. Naceu durante o reinado de Carlomagno e morreu baixo Lois o Piadoso.
Traxectoria[editar | editar a fonte]
Orixes familiares[editar | editar a fonte]
Era fillo de Unroch de Friúl e de Engeltruda de París, filla de Bigón de París e irmán de Berenguer o Sabio.
Educación[editar | editar a fonte]
Recibiu educación na Escola Palatina fundada por Carlomagno e dirixida por Alcuíno, onde estudou os temarios medievais coñecidos como trivium e quadrivium. Alí naceu o seu interese pola ciencia e as letras e, ao mesmo tempo, desenvolveu a súa famosa piedade.
Non hai dúbida de que foi estando na Escola Palatina, cando Eberardo comezou a construír unha gran biblioteca que organizou con gran coidado e vontade.
Feitos notábeis[editar | editar a fonte]
Cando a súa idade lle permitiu levar armas, participou en numerosas expedicións militares. Defendeu o seu país contra a invasión dos búlgaros e expulsounos completamente da Península (825 - 830). En recompensa polos seus servizos, no ano 836 o emperador Lois o Piadoso concedeulle o maior honor posíbel: a man da súa filla, a princesa Xisela, en matrimonio. Entre os ricos dominios do dote da princesa, estaba o Pago de Cysoing, preto de Lille. Pareceulles un lugar agradábel e convertérono nunha das súas residencias habituais.
Eberardo e Xisela decidiron fundar un mosteiro en Cysoing. O proxecto foi longo e difícil e non estaba completo cando morreron os impulsores da súa creación. O mosteiro foi inicialmente consagrado ao Santo Salvador e María (nai de Xesús). Os monxes vivían en comunidade seguindo os preceptos canónicos e con todo o rigor do claustro. A súa principal función era cantar solemnemente na igrexa. Sábese que Eberardo gozaba cantando xunto co coro.
Durante os anos tráxicos (830 - 839), cando o emperador sufrira nas mans do seu propio fillo unha rebelión, o conde Eberardo permaneceu totalmente fiel.
Usou a súa influencia sobre Lotario (o fillo máis vello do Emperador) para atopar o xeito de que o pai e o fillo se reconciliasen. Durante o Concilio de 839, Lotario arrastrouse implorando perdón ao seu pai.
A actividade de Eberardo non se limitou ao Pago de Cysoing, tamén participou libremente nos asuntos doutros territorios e do imperio en xeral. O emperador Lois o Piadoso morreu en 840 e a guerra, unha guerra cruel e desapiadada, estalou entre o emperador Lotario I e os seus dous irmáns, Lois o Xermánico e Carlos o Calvo.
Eberardo lamentou esta loita fratricida e esforzouse por detela. Logo da sanguenta batalla de Fontenay, o 25 de xuño de 841, conduciu o embaixador de Lotario onda os seus irmáns para levar a cabo as negociacións de paz. A conferencia tivo lugar en Milin, preto de Châlons na Champaña. Decidiuse dividir o Imperio entre os tres irmáns. Os negociadores, entre os que se atopaba Eberard, encargáronse de facer unha partición xusta e equitativa. Non foi antes de agosto de 843 cando se presentou o informe aos tres reis en Verdún. As negociacións terminaron e restaurouse a paz entre os tres irmáns.
Despois de que a guerra terminase e se asinase o tratado de paz, Eberardo marchou con urxencia a Italia, que naquel momento estaba baixo a ameaza dos sarracenos. Estes sarracenos foran chamados no 842 polo duque de Benevento. Supoñían unha ameaza e mesmo chegaron a saquear Roma en varias ocasións. Entón Eberardo, como duque de Friúl, erixiuse como líder de resistencia. A guerra durou ata que terminou o ano 851 coa derrota final dos sarracenos. Este feito supúxolle unha gran reputación como soldado e como líder.
No ano 858 foi enviado a Ulm como embaixador de Lois o Mozo, fillo de Lotario, para estar co seu tío, Lois o Xermánico.
Desde entón non hai máis información sobre el ata o seu Testemuño. Un documento onde se fala sobre a vida de Eberardo e onde está o seu testamento. O Testemuño foi escrito en Italia, no castelo de Musiestro, no Condado de Treviso, no ano 867 .
Eberardo morreu a finais dese ano (16 de decembro).
Herdanza[editar | editar a fonte]
De acordo coa súa esposa, a princesa Xisela, Eberardo repartiu as súas posesións entre os seus descendentes vivos. O documento establece un repartimento igual das xoias e dos adornos, os obxectos valiosos da súa capela e os libros da súa biblioteca.
O fillo máis vello, Unroch, recibiu todas as propiedades da Lombardía e Xermania. O segundo, Berenguer, recibiu Annappes cos seus dominios excepto Gruson e as propiedades en Hesbaye e Condrost. O terceiro, Adalardo, recibiu Cysoing, Camphin, Gruson e Somain, con todos os cargos e títulos de Abadía na rexión. O cuarto, Raúl ou Rodolfo, recibiu Vitry-en-Artois e Mestucha, excepto a igrexa de Vitry que foi cedida á abadía de Cysoing.
Ás súas tres fillas, Ingletruda, Judit e Heilwida, deulles outros dominios: Ermen, Marshem, Balghingham, Heliwsheim, Hostrenheim, Luisinga, Wendossa e Engerresteim.
Eberardo tivo tres fillos máis, Eberardo, Alpais e Xisela. Os dous primeiros morreron moi novos, mentres que Xisela non herdou xa que morreu antes de que o seu pai organizase a distribución dos seus bens e propiedades.
Nupcias e descendentes[editar | editar a fonte]
Casou en 836 coa princesa Xisela, a filla do emperador Lois o Piadoso e, xuntos, tiveron dez fillos:
- Ingrid de Friúl (836-867), casada con Henrique da Marca (830 - 886), marqués de Neustria.
- Eberardo (837-840).
- Unroch III de Friúl (840-874), marqués de Friúl.
- Berenguer I de Friúl (843-924) Rei de Italia e Emperador.
- Adalardo (? -874). Abade de Cysoing.
- Raul ou Rodolfo (? -892). Abade laico de Cysoing e Saint-Vaast d'Arras, Conde de Artois e Ternois.
- Alpais, morta moi nova e enterrada na abadía de Cysoing.
- Xisela (? -863). Monxa da Abadía do Santo Salvador de Brescia.
- Heilwida de Friúl (855-895) casada con Hucbaldo de Ostrevant e despois posiblemente con Roxerio I, Conde de Laon.
- Judit de Friúl (863-881), casada con Conrado II de Borgoña, conde de Auxerre e duque de Borgoña.
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
Bibliografía[editar | editar a fonte]
- Theuws, Frans (2000). Rituals of Power: From Late Antiquity to the Early Middle Ages,503 pages/page 225,Christina La Rocca and Luigi Provero, THE DEAD AND THEIR GIFTS: THE WILL OF EBERHARD, COUNT OF FRIULI, AND HIS WIFE GISELA, DAUGHTER OF LOUIS THE PIOUS. Brill.
- Morby, John (1989). Dynasties of the World: a chronological and genealogical handbook. Oxford University Press.
- Louda, Jirí; MacLagan, Michael (1999). Lines of Succession: Heraldry of the Royal Families of Europe, 2nd edition. Little, Brown and Company.
