Charlotte Posenenske
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | (de) Charlotte Mayer  28 de outubro de 1930 Wiesbaden, Alemaña |
| Morte | 1 de outubro de 1985 (54 anos) Frankfurt, Alemaña |
| Datos persoais | |
| País de nacionalidade | Alemaña |
| Educación | State Academy of Fine Arts Stuttgart (en)  |
| Actividade | |
| Ocupación | escultora , debuxante , arquitecta , pintora , artista de instalacións |
| Movemento | Minimalismo |
| Lingua | Lingua alemá |
| Representante | Konrad Fischer Galerie (en) |
| Participou en | |
| 16 de xuño de 2007 | documenta 12 (en) |
| Familia | |
| Cónxuxe | Paul Friedrich Posenenske |
Charlotte Posenenske, de solteira Mayer, nada en Wiesbaden en 1930 e finada en 1985, foi unha artista alemá asociada ao movemento minimalista que traballou principalmente na escultura, mais que tamén produciu pinturas e obras en papel. Posenenske creou unha serie de esculturas que exploraban sistemas e estruturas derivadas da produción en masa e da estandarización.
Traxectoria[editar | editar a fonte]
Posenenske naceu en Wiesbaden. O seu pai era xudeu. Debido á persecución dos xudeus na Alemaña nazi, suicidouse cando Posenenske tiña nove anos. Dous anos despois, Charlotte escondeuse para evitar a persecución[1][2] Antes de converterse en pintora e escultora, traballou varios anos como escenógrafa e deseñadora de vestiario. Posenenske estudou pintura con Willi Baumeister a principios da década de 1950 na Academia Estatal de Belas Artes de Stuttgart. Comezou a crear as súas propias obras de arte en 1956.
Posenenske traballou nunha variedade de medios e a súa práctica fíxose máis abstracta ao longo da década de 1960.[3] Tralas primeiras pinturas improvisadas de "arte informel" realizadas cunha espátula ou cunha pistola de pulverización, en 1967 e 1968 recorreu a esculturas de inspiración industrial de aluminio, aceiro ou cartón, con compoñentes modulares que podían combinarse e reproducirse ao seu antollo.[4] Mentres outros artistas da época traballaban en múltiples, onde se podía producir unha edición finita dunha obra, Posenenske traballaba en serie, o que significaba que non había límite para as edicións. O seu enfoque cara á arte foi moi democrático. Posenenske rexeitou o mercado de arte comercial, ofrecendo a súa obra á venda polo seu custo material.[4] As reconstrucións autorizadas polo patrimonio do artista non son réplicas e son exteriormente idénticas ao prototipo orixinal. Só o certificado diferencia a obra sen asinar doutras mercadorías.
A serie Vierkantrohre de Posenenske estaba formada por tubos de aceiro fabricados industrialmente semellantes en aparencia aos eixes de aire acondicionado. O seu traballo é parece semellante ao ready-made, mais Posenenske dirixiu a produción de materiais no seu proceso de traballo. Posenenske foi unha das primeiras defensoras da interactividade nas súas obras de arte mediante actuacións coreografadas e participación do público.[5] Convidou artistas e comisarios a reorganizar libremente e facer engadidos ao seu traballo en varias exposicións.
En 1968 Posenenske publicou unha declaración na revista Art International facendo referencia á reproducibilidade das súas obras e ao seu desexo de que o concepto e a propiedade da peza sexan accesíbeis:
- Fago series
- porque non quero facer pezas individuais para particulares,
- para ter elementos combinábeis dentro dun sistema,
- para facer algo que sexa repetíbel, obxectivo,
- e porque é económico.
- A serie pode ser prototipo para a produción en masa.
- [...]
- Cada vez son menos recoñecibles como “obras de arte”.
- Os obxectos non pretenden representar outra cousa que non sexa o que son.[6]
Poseneske deixou de traballar como artista en 1968, xa non crendo que a arte puidese influír no comportamento social ou chamar a atención sobre as desigualdades sociais. Reciclouse como socióloga e converteuse en especialista en emprego e prácticas laborais industriais, especialmente na produción de cadeas de montaxe, ata a súa morte en 1985. Durante este período de exilio autoimposto, Posenenske negouse a visitar ningunha exposición e non mostrou a súa obra.[7]
Obras en coleccións[editar | editar a fonte]
- Untitled, 1960, colección do Museo de Arte Moderna (Nova York)[8]
- Untitled, 1965, colección do Museo de Arte Moderna (Nova York)[8]
- Untitled, 1966, colección do Museo de Arte Moderna (Nova York)[9]
- Sprayed Picture, 1964-5, colección da Tate (Londres)[10]
- Prototype for Revolving Vane, 1967-8, colección da Tate[11]
- Square Tubes [Series D], 1967, colección da Tate[12]
- Square Tubes [Series D], 1967, colección da Tate[13]
- 155 obras na Dia Art Foundation (Nova York)[14]
- 4 Series B Reliefs (Prototypes), 1967, Centro de Artes Visuales Fundación Helga de Alvear[15]
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ "Charlotte Posenenske Made Radically Accessible Minimalist Sculpture". Artsy (en inglés). Consultado o 17 de marzo de 2019.
- ↑ "Charlotte Posenenske - Artists - Peter Freeman, Inc.". www.peterfreemaninc.com (en inglés). Consultado o 2018-11-26.
- ↑ Smith, Roberta (9 de agosto e 2010). "Hands-On Reassembly in Stripped-Down Gallery". The New York Times. Consultado o 23 de decembro de 2018.
- ↑ 4,0 4,1 Jason Farago (13 de xuño de 2019), Dia Diversifies, While Staying True to Its Roots The New York Times.
- ↑ Tate. "'Prototype for Revolving Vane', Charlotte Posenenske, 1967-8 | Tate". Tate (en inglés). Consultado o 27 de novembro de 2018.
- ↑ Posenenske, Charlotte (maio de 1968). "Statement". Art International. no. 5.
- ↑ Pesch, Martin (marzo–abril de 2000). "Charlotte Posenenske at Gallery AK, Frankfurt, Germany". Frieze Magazine (51). Arquivado dende o orixinal o 24 de setembro de 2015. Consultado o 23 de decembro de 2018.
- ↑ 8,0 8,1 "MoMA New York collection website". Consultado o 12 de febreiro de 2014.
- ↑ "MoMA New York collection website". Consultado o 12 de febreiro de 2014.
- ↑ "Tate Collection website". Consultado o 12 de febreiro de 2014.
- ↑ "Tate Collection website". Consultado o 12 de febreiro de 2014.
- ↑ "Tate Collection website". Consultado o 12 de febreiro de 2014.
- ↑ "Tate Collection website". Consultado o 12 de febreiro de 2014.
- ↑ "Acquisitions of the month: December 2018". Apollo Magazine.
- ↑ "Helga de Alvear Foundation website". Consultado o 28 de agosto de 2019.
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
Bibliografía[editar | editar a fonte]
- Renate Wiehager ed., Charlotte Posenenske, 1930 – 1985, Hatje Cantz, 2009. ISBN 9783775723633
- Charlotte Posenenske, 'Statement', Art International, no. 5, May 1968.
- Charlotte Posenenske/Peter Roehr: The Same Thing Another Way/Always the Same Thing, exhibition catalogue, Kunsthaus Wiesbaden, 2012. ISBN 9783942405850
- Charlotte Posenenske: the early works, Distanz Verlag, 2012. ISBN 9783942405805
