Xoán Ignacio Taibo
-1.jpg) | |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 31 de marzo de 1949 (75 anos) Madrid |
| Datos persoais | |
| País de nacionalidade | España  |
| Actividade | |
| Ocupación | escritor |
| Xénero artístico | Narrativa |
| Lingua | Lingua galega e lingua castelá |
| Familia | |
| Irmáns | Carlos Taibo |
Premios | |
  | |
Xoán Ignacio Taibo Arias, nado en Madrid o 31 de marzo de 1949, é un escritor e sociólogo galego.
Traxectoria[editar | editar a fonte]
Nado na emigración madrileña de pais galegos, tomou contacto coa cultura galega en Madrid e en 1976 estableceuse en Galicia, en 1975 publicou a súa primeira obra literaria, Os inmortais, unha recolleita de tres relatos.
Catedrático de Lingua e Literatura Galega, colabora en diversas publicacións periódicas de Galicia.
É irmán de Carlos Taibo.[1]
Obra en galego[editar | editar a fonte]
Narrativa[editar | editar a fonte]
- Os inmortais, 1975, Editorial Castrelos.
- O fotógrafo, 1977, Limbo.
- Homes de ningures, 1978, Edicións do Rueiro.
- Calendario de brétemas mañanceiras na miña praia atlántica, 1981, Akal.
- A semancia, 1981, Xerais.
- Doncos, o pacífico, 1987, Sotelo Blanco.
- Informe bestiario, 1991, Laiovento.
- A ponliña irlandesa, 1997, Ediciós do Castro.
- Por tras dos meus ollos, 1999, Sotelo Blanco.
- Salvador de Occidente, 2000, Ir Indo.
- Flor do grelo, 2008, Laiovento.
- As boas familias, 2014, Toxosoutos.
- Os tres de nunca, 2016, Xerais.
Obras colectivas[editar | editar a fonte]
- Catro narracións, 1977, Ediciós do Castro.
- Os partidos políticos na Galiza, 1977, Edicións do Rueiro. Con Manuel Rivas.
- A fundición e outras narracións, 1978, Ediciós do Castro.
- O relato breve. Escolma dunha década (1980-1990), 1990, Galaxia.
- Premios Pedrón de Ouro. Certames XVI (1990) e XVII (1991), 1992, Ediciós do Castro.
- Novo do trinque, 1997, BNG.
- Novos exercicios de estilo, 2000, Universidade da Coruña.
- Alma de beiramar, 2003, Asociación de Escritores en Lingua Galega.
- A Coruña á luz das letras, 2008, Trifolium.
- No tempo de Follas novas. Unha viaxe pola literatura universal, 2015, Alvarellos.
- Os aforismos do riso futurista, 2016, Xerais.
Obra en castelán[editar | editar a fonte]
Tradución[editar | editar a fonte]
- Vinícius de Moraes, 1983, Júcar.
Premios[editar | editar a fonte]
- Gañador do Premio Modesto R. Figueiredo do 1975, por A enquisa.
- Accésit do Premio Modesto R. Figueiredo do 1976, por O leito (esbozo para unha historia que nunca existiu).
- Premio da Crítica Española do 1978, por Homes de ningures.
- Premio Mesón do Labrego da Editorial Limbo no 1978, por O fotógrafo.
- Gañador do Premio Modesto R. Figueiredo do 1979, por Pacífico Sul.
- Accésit do Premio Modesto R. Figueiredo do 1979, por Saga dos mil e un mortos.
- Gañador do primeiro Premio Carvalho Calero do Concello de Ferrol no 1990, por Informe bestiario.
- Accésit do Premio Modesto R. Figueiredo do 1990, por Libélulo cabálulo do demo.
- Segundo premio do Premio Modesto R. Figueiredo do 1994, por Don Ninguén.
- Finalista do premio Eixo Atlântico no 1998, por Por tras dos meus ollos.
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ "Carlos Taibo, especialista em geo-política, escritor e novo sócio da AGAL". www.a.gal. Archived from the original on 03 de xullo de 2019. Consultado o 15 de abril de 2019.
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
Ligazóns externas[editar | editar a fonte]
- Entrevista co escritor Arquivado 20 de marzo de 2018 en Wayback Machine., Sermos Galiza, 19 de marzo de 2018.
- É anómalo que só terme do futuro da lingua unha minoría activa Arquivado 16 de agosto de 2016 en Wayback Machine., conversa co autor para Galicia Hoxe, aparecida o 28 de xuño de 2010.
- Entrevista de Literatura Galega do S.XX do alumnado do IES Manuel García Barros Arquivado 26 de febreiro de 2014 en Wayback Machine.
