Sergi Pàmies
 | Este artigo precisa de máis fontes ou referencias que aparezan nunha publicación acreditada que poidan verificar o seu contido, como libros ou outras publicacións especializadas no tema. Por favor, axude mellorando este artigo. (Desde xaneiro de 2018.) |
 | Este artigo contén varias ligazóns externas e/ou bibliografía ao fin da páxina, mais poucas ou ningunha referencia no corpo do texto. Por favor, mellora o artigo introducindo notas ao pé, citando as fontes. Podes ver exemplos de como se fai nestes artigos. |
| Sergi Pàmies | |
|---|---|
 | |
| Nacemento | 1960 e 26 de xaneiro de 1960 |
| Lugar de nacemento | París |
| Nacionalidade | España |
| Ocupación | xornalista, escritor e tradutor |
| Pai | Gregorio López Raimundo |
| Nai | Teresa Pàmies |
| Premios | Premio Manuel Vázquez Montalbán de xornalismo deportivo, Gold Letter, premi Prudenci Bertrana de novel·la, sen etiquetar, Premio Setenil, Serra d'Or Critics Award e Premi de Narrativa Maria Àngels Anglada |
| Na rede | |
   | |
| [ editar datos en Wikidata ] | |
Sergi Pàmies, nado en París en 1960, é un escritor, xornalista, tradutor e crítico en lingua catalá.
Traxectoria[editar | editar a fonte]
É fillo da escritora Teresa Pàmies e de Gregorio López Raimundo.
Autor de diversos contos e novelas traducidos a diversos idiomas. Traduciu ó catalán obras de Guillaume Apollinaire, Agota Kristof, Jean-Philippe Toussaint, Frédéric Beigbeder e Daniel Pennac.
Colaborou en prensa e participou en espazos radiofónicos, habitualmente en colaboración con Quim Monzó. Actualmente colabora no programa Els Matins de TV3, e en La Vanguardia.
Obras[editar | editar a fonte]
Escolma de contos[editar | editar a fonte]
- T'hauria de caure la cara de vergonya, 1986
- Infecció, 1987
- La gran novel·la sobre Barcelona, 1999
- L'últim llibre de Sergi Pàmies, 2000
- Se comes un limón sen facer xestos (Si menges una llimona sense fer ganyotes, 2006, traducido ó galego por Antón Dobao).
- La bicicleta estàtica, 2010
Novela[editar | editar a fonte]
Guións[editar | editar a fonte]
- El matí de Josep Cuní, Catalunya Ràdio, 1989, (un só programa).
- Sang bruta (con Quim Monzó). Radio-novela emitida en Catalunya Ràdio, 1990.
Traducións[editar | editar a fonte]
- Guillaume Apollinaire: Les onze mil vergues (1907).
- Bob de Groot: Léonard est un génie (1977).
- Agota Kristof: [O gran caderno (Le gran cahier, 1986).
- Agota Kristof: La preuve (1988).
- Agota Kristof: Le troisième mensonge (1992).
- Agota Kristof: Hier (1995).
- Agota Kristof: L'heure grise ou Le dernier client (1975).
- Amélie Nothomb: Stupeur et tremblements (1999).
- Daniel Pennac: Comme un roman (1992).
- Charles Perrault: Carapuchiña vermella e outros contos.
- Jean-Philippe Toussaint: L'appareil-photo (1988).
Premios[editar | editar a fonte]
- Premio Ícaro 1990: La primera pedra.
- Premio Prudenci Bertrana de novela, 1993: L'instint.
- Finalista do premio Laure Bataillon, 1993: Tradución francesa de L'instint.
- Premio Crítica Serra d'Or de Literatura e Ensaio, 1998: La gran novel·la sobre Barcelona.
- Premio Ciutat de Barcelona, 2007: Se comes un limón sen facer xestos]].
- Premio Lletra d’Or, 2007: Se comes un limón sen facer xestos.
