Rafael Altamira

Rafael Altamira
	;
Biografía
Nacemento	(es) Rafael Altamira y Crevea ; 10 de febreiro de 1866 ; Alacant, España
Morte	1 de xuño de 1951 (85 anos); Cidade de México
Lugar de sepultura	Spanish Cemetery (en)
Senador de España
Catedrático de universidade
Datos persoais
Educación	Universidade Central ; Universidade de Valencia
Director de tese	Gumersindo José de Azcárate Menéndez
Actividade
Campo de traballo	Historia e xurista
Ocupación	Historiador, crítico literario, pedagogo, xurista, escritor
Empregador	Universidade Central ; Institución Libre de Enseñanza ; Universidade Nacional Autónoma de México ; Universidade de Oviedo
Membro de	Instituto do Dereito Internacional (1927–); Real Academia de la Historia (1922–); Unión Ibero-Americana ; Academia das Artes e das Ciencias dos Estados Unidos ; Instituto do Dereito Internacional ; Real Academia de Ciencias Morais e Políticas
Alumnos	José María Ots Capdequí (en) e Juan Manzano y Manzano (en)
Premios
	(1932) French Language Award (en) ; (1928) doutor honoris causa pola Universidade de París; (1923) honorary doctor of the University of Bordeaux (en) ; (1923) Gran Cruz do Mérito Naval con distintivo branco; (1910) doutor honoris causa pola Universidade Nacional Autónoma de México; (1910) Gran Cruz da Orde Civil de Alfonso XII; Cruzes do Mérito Naval (pt) ; Ordem de Leopoldo II (pt) ; Cabaleiro da Gran Cruz da Orde da Coroa de Italia; doutor honoris causa pola Universidade de Cambridge; doutor honoris causa pola Universidade Nacional Autónoma de México; honorary doctorate from Columbia University (en) ; Cabaleiro da Gran Cruz da Orde da Coroa de Italia; Membro da Academia Estadounidense das Artes e as Ciencias; Oficial da Lexión de Honra ;
	Sinatura
Descrito pola fonte	Nordisk familjebok; Grande Enciclopedia Soviética 1969-1978, (sec:Альтамира-и-Кревеа Рафаэль); Ensayo de un catálogo de periodistas españoles del siglo XIX (1903-1904), (sec:Altamira (Rafael), p.11, 492)

Rafael Altamira y Crevea, nado en Alacant o 10 de febreiro de 1866 e finado na Cidade de México o 1 de xuño de 1951, foi un humanista, historiador e americanista; pedagogo, xurista, crítico literario e escritor español. Estreitamente vinculado aos proxectos da Institución Libre de Enseñanza, alumno e amigo de Francisco Giner de los Ríos, foi secretario do Museo Pedagóxico Nacional. Doutor honoris causa en oito universidades de América e Europa, e membro de nove institucións académicas, exiliouse en México en 1944.

Labor

Rafael Altamira foi un dos primeiros historiadores que impulsaron a Historiografía en España, partindo da súa relación coa cultura e a historia das ideas. Aínda que impulsou e apoiou sempre á Institución Libre de Ensino e as ideas do institucionismo, na que traballou como docente, mantivo sempre independencia de criterio respecto ao krausismo, nunha orientación ideolóxica liberal-progresista. Promoveu a educación popular e propugnou unha pedagoxía con forte sentido moral. En 1898 creou, xunto con outros catedráticos da Facultade de Dereito da Universidade de Oviedo, a Extensión Universitaria como área definida da universidade co propósito de difundir os coñecementos xerados nesta institución a través de conferencias, cursos, e outras actividades a aquelas clases sociais que non podían acceder a eles, seguindo o exemplo de varias universidades inglesas que xa se estendeu a outros países europeos como Alemaña e Bélxica. Nesa liña, e como secretario do Museo Pedagóxico Nacional, adxudicóuselle a responsabilidade de materializar o proxecto dunha rede de bibliotecas circulantes, recuperando do esquecemento as bibliotecas populares creadas por Manuel Ruiz Zorrilla en 1869.^[1]^[2] Ademais de coordinar e administras todas esas institucións non deixou de impartir cursos e conferencias en numerosas universidades españolas e estranxeiras (Arxentina, Perú, Estados Unidos, Francia e Inglaterra, entre outras).

A súa obra inscríbese igualmente dentro do rexeneracionismo como continuadora da de Joaquín Costa e baixo unha grande influencia do evolucionismo e un grande interese pola ciencia experimental. Cultivou asiduamente o xornalismo e a crítica literaria e deixou escritos máis de setenta libros, entre eles libros de narracións, como os seus Cuentos de amor y tristeza ou a súa novela Reposo, hai que destacar a súa soada Historia de España y de la civilización española, así como a Psicoloxía del pueblo español e a Historia del Derecho español.

Notas

↑ "A la cultura por la lectura. Las bibliotecas populares (1869-1885)".
↑ "La tradición lectora en España: Las bibliotecas populares en Asturias" (PDF). Arquivado dende o orixinal (PDF) o 29 de marzo de 2017. Consultado o 27 de marzo de 2018.

Véxase tamén

Ligazóns externas

Rafael Altamira na Biblioteca Virtual Miguel de Cervantes.

Predecesor: Aureliano de Beruete y Moret	Real Academia da Historia. Medalla 4 1922-1951	Sucesor: Julio Guillén y Tato

[1] "A la cultura por la lectura. Las bibliotecas populares (1869-1885)".

[Mato_Díaz-2] "La tradición lectora en España: Las bibliotecas populares en Asturias" (PDF). Arquivado dende o orixinal (PDF) o 29 de marzo de 2017. Consultado o 27 de marzo de 2018.

[1]

[2]