Plataforma de Convergencia Democrática

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Plataforma de Convergencia Democrática
Tipopartido político
Ideoloxíademocracia
Data de fundación1974
Data de disoluciónmarzo de 1976
PaísEspaña
editar datos en Wikidata ]

A Plataforma de Converxencia Democrática foi un organismo da oposición á ditadura franquista, creada o 11 de xuño de 1975,[1][2] á marxe da Junta Democrática de España, coa que acabou fusionándose na Coordinación Democrática. Constituíu, por parte do PSOE, un intento de agrupar a unha parte da oposición ao franquismo para competir coa Junta Democrática que basculaba sobre o PCE.[3] Creouse coa intención de evitar unha estrutura política semellante á italiana na que existía un partido comunista forte e un partido socialista feble.[4]

Traxectoria[editar | editar a fonte]

No seu manifesto reclaman a instauración da democracia en España e a apertura dun proceso constituínte, comprometéndose a promover un réxime democrático multipartidista, unha estrutura federal do Estado, a liberdade dos presos políticos e a volta dos exiliados, a liberdade sindical e o dereito á folga, a liberdade de expresión, de asociación, de reunión, de manifestación, a supresión dos Tribunais especiais e de todos aqueles organismos e medios de carácter represivo, eleccións libres, e o dereito de autodeterminación e o autogoberno das nacionalidades e rexións do Estado.

As organizacións asinantes do manifesto foron máis numerosas cás agrupadas arredor da Junta Democrática e foron as seguintes:[2]

Posteriormente, o 26 de marzo de 1976, fusionouse coa Junta Democrática de España,[5] creándose a organización Coordinación Democrática, coñecida coloquialmente como Platajunta.

O 26 de outubro de 1976, como resposta á invitación á negociación do Goberno de Adolfo Suárez, creouse a Plataforma de Organismos Democráticos (POD), que estaba integrada por seis organismos conxuntos de partidos da oposición, a práctica totalidade das forzas opositoras ao franquismo: a Assamblea de Catalunya, a Assamblea de les Illes (Mallorca, Menorca e Eivissa), Coordinación Democrática, a Coordinadora de Forzas Democráticas das Canarias, a Táboa Democrática de Galicia e a Taula de Forces Politiques e Sindicals do País Valenciá.

O grupo de Demócratas Independentes de Coordinación Democrática non se sumou a devandita Plataforma, por ser contrarios ao pacto reformista cos persoeiros relevantes da ditadura franquista e apostar pola ruptura democrática. Tampouco se sumaron as forzas políticas vascas que non estaban agrupadas en ningún organismo unitario nin o Consell Catalán nin o Consello Galego, que tamén se mostraron contrarios a formar parte da mesma.[6]

Notas[editar | editar a fonte]

  1. "Del rupturismo al reformismo" (PDF). 
  2. 2,0 2,1 Bar (1993), p.81
  3. de la Calle (2003), p.281
  4. Molinero (2014)
  5. Marín (2010), p. 256
  6. "Diario Pueblo: "Reunión de la Plataforma de Organismos Democráticos: No acude el grupo de demócratas Independiente",". Archivo Linz de la Transición española. 04-11-1976. Consultado o 25-05-2018. 

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Bibliografía[editar | editar a fonte]

  • Bar Cendón, Antonio (1993). "Una interpretación sobre las causas del régimen franquista y de la transición pacífica a la democracia en España". En Alegre Avila, Juan Manuel; Alfaro Aguila-Real, Jesús. Escritos jurídicos en memoria de Luis Mateo Rodríguez. Vol. I. Santander: Universidad de Cantabria. Facultad de Derecho. ISBN 84-8102-007-9. 
  • Marín, José María; Molinero, Carme; Ysàs, Pere (2010). Historia política de España, 1939-2000. Col. Fundamentos nº 194 II. Madrid: Istmo. ISBN 978-84-7090-319-9. 
  • Molinero, Carme; Ysás Solanes, Pere (2014). La cuestión catalana: Cataluña en la transición española (Ebook). Barcelona: Crítica. 
  • Redero San Román, Manuel (2008). "Los trabajadores, los sindicatos y la implantación de la democracia en España (1975-1980)". En de la Calle Velasco, Mª Dolores; Redero San Román, Manuel. Movimientos sociales en la España del siglo XX. Salamanca: Ediciones Universidad de Salamanca. ISBN 978-84-7800-314-3. 

Outros artigos[editar | editar a fonte]