Partido Democrático (Italia)
| Partito Democrático | |
|---|---|
 | |
| Dirixentes e organización | |
| Dirixente | Elly Schlein |
| Mocidades | Giovani Democratici |
| Filiación internacional | Alianza de Socialistas e Demócratas |
| Historia | |
| Fundación | 2007 |
| Posicións políticas | |
| Ideoloxía | Progresismo Europeismo Reformismo |
| Outros datos | |
| Sede | Via Sant'Andrea delle Fratte, 16 – 00187, Roma[1] |
| Na rede | |
| Via Sant'Andrea delle Fratte, 16 – 00187, Roma[1] | |
     | |
O Partido Democrático (italiano: Partito Democratico, PD) é un partido político de Italia. O partido foi fundado o 14 de outubro de 2007, a través da fusión de varios partidos de centro-esquerda, que acudiran xuntos en Unione e en L'Ulivo (en galego, A Oliveira) dende a década de 1990, nos cales destacaban, dous partidos: os Democratici di Sinistra (DS; en galego: Demóratas de Esquerda), herdeiros do antigo Partido Comunista Italiano e, a Democrazia è Libertà - La Margherita (en galego, Democracia é Liberdade-A Margarida), composto pola ala esquerda da antiga Democracia Cristiá[2] e que andaban á procura da unificación do centroesquerda italiano.
Posteriormente, engadíronse outros grupos políticos: Repubblicani Europei (Movemento Europeo Republicano) de ideoloxía social-liberal, Italia de Novo (centro), Alianza Reformista (socialdemócrata) etc.
O PD a pesar de ser descrito como socialdemócrata[3], ten varias correntes internas. Por iso, o partido pode ser definido coma un catch-all-party, porque, dentro do partido, hai liberais, que defenden o liberalismo económico[4], coma Matteo Renzi, que segue unha liña inspirada pola Terceira vía de Tony Blair[4], pasando pola esquerda cristiá[5], até socialistas democráticos, próximos aos sindicatos da socialdemocracia tradicional[6].
Traxectoria
[editar | editar a fonte]As primeiras propostas para un novo partido
[editar | editar a fonte]En 2003, Michele Salvati, elixido nas listas dos demócratas de esquerda, publicou varios artigos nos xornais Il Foglio e La Repubblica,[7] nos que bosquexaba un novo partido, a partir dos axentes sociais da cultura democrática, dos cristiáns-sociais e dos socio-liberais. A idea de Salvati, foi recuperada e apoiada por Romano Prodi, daquela, presidente da Comisión Europea que pretendía unha lista común de todo o centro-esquerda para as eleccións europeas de 2004.[8] Nela estarían incluídos, Democratici di Sinistra (socialdemócratas) e Democrazia è Libertà - La Margherita (centristas de tipo cristián-sociais e socioliberais), Socialisti Democratici Italiani (SDI) e Repubblicani Europei. A lista, Uniti nell'Ulivo, conseguiu un 31,1% dos votos e 25 europarlamentarios que se dividiron en 2 grupos: uns entraron no Grupo socialista e outros na ALDE (Alianza de Liberais e Demócratas Europeos). Igualmente, Prodi, tentou unha lista unitaria nas eleccións xerais italianas de 2006, mais La Margherita preferiu ir soa.
A lista de unidade configurouse para as eleccións rexionais italianas de abril de 2005, mais só se presentaron en 9 das 14 rexións. O 16 de outubro de 2005, realizáronse eleccións primarias para escoller ao novo líder da coalición de centroesquerda, que adoptou o nome de Unione (Unión). Os membros da federación de L'Ulivo (coloquialmente chamada a "Fed") apoiaron a candidatura de Romano Prodi, que acadou o 74% dos votos e se converteu no candidato do centroesquerda á Presidencia do Consello de Ministros de Italia 2006.
O éxito convenceu a La Margherita, que aceptou presentar a lista unitaria de L'Ulivo para a Cámara de Representantes, no entanto cada partido mantivo o seu propio símbolo para as eleccións ao Senado. De seguido, das eleccións primarias, o SDI indicou que non estaba interesado na cración dun partido unitario e acabarían asinando un acordo cos Radicais Italianos na candidatura Rosa nel Pugno.
Nunha asemblea no Club de Prensa de Milán, o 11 de febreiro de 2006, na que participaron persoas da cultura, do periodismo, da política e da economía, para a creación dunha Asociación para o Partido Demócrata. Ademais, o propio Romano Prodi, encargou a trece figuras do mundo da cultura e a política a redacción dun Manifiesto para o Partido Demócrata, un documento que se fixo público en decembro de 2006.
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ 1,0 1,1 Partito Democratico (ed.). "Statuto del PD - Partito Democratico". Consultado o 17 de abril de 2018.
- ↑ Slomp, Hans (2011-09-30). Europe, A Political Profile: An American Companion to European Politics (en inglés). ABC-CLIO. ISBN 9780313391811.
- ↑ Collin & Martin (2012), p. 218
- ↑ 4,0 4,1 "Archivio Corriere della Sera". archivio.corriere.it. Consultado o 2018-12-12.
- ↑ "Parties and Elections in Europe". parties-and-elections.eu (en inglés). 2018. Consultado o 12-12-2018.
- ↑ Latto, Maria Rita (5-11-2008). "Italy. Everybody Is Crazy For Obama". iItaly.org (en inglés). Consultado o 12-12-2018.
- ↑ Salvati, Michele (15-4-2003). "Perché voglio il Partito democratico". repubblica.it (en italiano). Consultado o 3-6-2019.
- ↑ Lindner, Claudio (18-3-2003). "«Non mi dimetto dall' Unione anche in caso di voto anticipato»". corriere.it (en italiano). Consultado o 3-6-2019.
Véxase tamén
[editar | editar a fonte] |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Partido Democrático  |
Bibliografía
[editar | editar a fonte]- Collin, Richard; Martin, Pamela L. (2012). An Introduction to World Politics: Conflict and Consensus on a Small Planet (en inglés). Rowman & Littlefield. ISBN 978-1-4422-1803-1.
- Gentili, Sergio (2013). Dal Pd al Partito democratico. Un'identità di sinistra (en italiano). Roma: Bordeaux Edizioni. ISBN 978-88-97236-38-2.
- Salvati, Michele (2003). Per il Partito Democratico. Alle origini di un'idea politica (PDF) (en italiano). Boloña: Il Mulino. ISBN 88-15-09664-7. Archived from the original on 10 de xullo de 2007. Consultado o 03 de xuño de 2019.
Ligazóns externas
[editar | editar a fonte]- Sitio web oficial
- Sitio web oficial dos seus deputados na Cámara italiana
- Sitio web oficial dos seus senadores no Senado italianoArquivado 24 de maio de 2019 en Wayback Machine.
- Sitio web oficial dos seus eurodeputados
- Canle oficial de Youtube
