Osmia

Osmia é un xénero de ápidos da familia Megachilidae, ás veces chamadas abella albanel ou abella masón ou masona (do inglés mason bee) polo seu costume de usar arxila ou outros produtos na construción dos seus niños, que fan en espazos naturais, como fendas das pedras, pequenas cavidades escuras, talos ocos ou buratos na madeira feitos por insectos perforadores.

As especies do xénero inclúen O. lignaria, O. ribifloris, O. cornifrons e O. bicornis. As dúas primeiras son orixinarias das Américas, a terceira do leste de Asia e a última do continente europeo, aínda que O. lignaria e O. cornifrons foron trasladadas das súas áreas nativas con fins comerciais. Atópanse máis de 300 especies en todo o hemisferio norte, a maioría en hábitats temperados dentro das rexións Paleártica e Neártica, e están activas desde a primavera até finais do verán.

As especies de Osmia son frecuentemente de cor verde metálica ou azuis, aínda que moitas son fris escuras e polo menos hai unha de cor vermella. A maioría ten escopios ou vasoiras de pole ventrais negras que son difíciles de notar a menos que estean cargadas de pole. Teñen arolia entre as garras, a diferenza das especies Megachile ou Anthidium.

Historicamente, o termo mason bee tamén se utilizou para referirse a abellas doutros xéneros baixo Megachilidae como Chalicodoma, sobre todo en "The Mason-Bees" de Jean-Henri Fabre e o seu tradutor Alexander Teixeira de Mattos en 1914.

Ciclo de vida

A diferenza das abellas melíferas (Apis) ou dos abesouros (Bombus ), as especies de Osmia son solitarias; cada femia é fértil e fai o seu propio niño, e non existen abellas obreiras para estas especies.

Abella albanel Osmia conjuncta

Abella Osmia cornifrons

Cando as abellas saen dos seus casulos, os machos saen primeiro. Estes adoitan permanecer preto dos niños agardando polas femias, e sábese que algúns extraen activamente as femias das súas pupas. Cando as femias emerxen, aparean cun ou varios machos. Os machos morren pronto e aos poucos días as femias comezan a aprovisionar os seus niños.

As femias de Osmia adoitan aniñar en ocos estreitos e cavidades tubulares de orixe natural. Normalmente, isto significa en pólas ocas pero pode estar en niños abandonados de escaravellos perforadores da madeira ou abellas carpinteiras, en cunchas de caracol, debaixo da cortiza ou noutras pequenas cavidades protexidas. Non escavan os seus propios niños. O material utilizado para a cela pode ser arxila, barro, pedra mol ou tecido vexetal mastigado. A especie paleártica O. avosetta é unha das poucas especies coñecidas por revestir os seus niños con pétalos de flores. Unha femia pode inspeccionar varios niños potenciais antes de instalarse.

Aos poucos días do apareamento, a femia seleccionou un lugar de nidificación e comezou a visitar as flores para recoller pole e néctar para os seus niños; son necesarias moitas viaxes para completar unha masa de provisión de pole/néctar. Unha vez que se completa a masa de provisión, a abella volve ao burato e pon un ovo encima da masa. Despois, ela crea unha partición de "barro", que se duplica como a parte traseira da seguinte cela. O proceso continúa ata que ela enche a cavidade. Os ovos femininos póñense na parte traseira do niño e os machos na parte dianteira.

Unha vez que unha abella rematou cun niño, tapa a entrada do tubo e entón pode buscar outro lugar de niño.

Poucas semanas despois da eclosión, a larva probablemente consumiu todas as súas provisións e comeza a xirar un casulo arredor de si mesma e entra na fase de pupa, e o adulto madura no outono ou no inverno, hibernando dentro do seu casulo illante. A maioría das especies de Osmia atópanse en lugares onde a temperatura cae por debaixo de 0 °C (32 °F) durante longas duracións e están ben adaptados aos invernos fríos; o arrefriamento parece ser un requisito para a maduración. Algunhas especies de abellas albaneis son semi-voltinas, o que significa que teñen un ciclo de maduración de dous anos, cun ano completo (máis) como larva.

Anatomía e morfoloxía

Osmia comparte unha anatomía básica con todas as abellas e coa maioría dos insectos; as principais rexións funcionais son a cabeza, o tórax e o abdome. Na cabeza, Osmia ten tres pequenos ocelos, dous grandes ollos compostos, antenas e unha boca. No tórax, Osmia ten seis patas e catro ás. O abdome das femias contén unha escopa ou vasoira de pole, ausente nos machos. Aínda que a escopa adoita estar nas patas na maioría das abellas, atópase debaixo do abdome nas Osmia e outros xéneros da familia Megachilidae.

Polinización

A osmia é un polinizador que pode polinizar de forma moi eficiente, o que se atribúe en gran medida á súa anatomía e comportamento. A diferenza da maioría das outras especies de abellas que recollen pole das súas patas traseiras, a femia osmia e outras da familia Megachilidae usan pelos que recollen o pole da súa vasoira abdominal. Cando a osmia transfire o pole ás flores, o pole seco cae da escopa ao estigma da flor, facilitando a polinización en case todas as visitas. As osmia adoitan polinizar as flores de principios da primavera da familia das rosáceas, e mesmo alimentará en condicións climáticas pobres.

Algúns agricultores xestionan actualmente as poboacións de Osmia para facilitar unha polinización eficiente nas súas explotacións. Non obstante, o uso de especies non nativas de osmia como polinizadores xestionados provocou a propagación da enfermidade, introducindo especies invasoras de abellas que aumentan a competencia polas abellas nativas. Nalgunhas áreas, as especies nativas de Osmia están en declive desde 2020; Entre as prácticas para minimizar o impacto dos polinizadores non nativos nas especies silvestres inclúen dar prioridade o uso de especies de abellas autóctonas, aumentar as poboacións de abellas locais e facer cumprir a detección de parasitos/enfermidades.

Xestión

As abellas solitarias non producen nin mel nin cera de abella. Son inmunes aos ácaros acarinos e Varroa, pero teñen os seus propios parasitos, pragas e enfermidades únicas. Os hábitos de nidificación de moitas especies de Osmia préstanse para un cultivo sinxelo, e unha serie de especies de Osmia propáganse comercialmente en diferentes partes do mundo para mellorar a polinización na produción de froitas e noces. Os polinizadores comerciais inclúen O. lignaria, O. bicornis, O. cornuta, O. cornifrons, O. ribifloris e O. californica . Utilízanse tanto como unha alternativa ás abellas melíferas europeas como como un aumento das mesmas. As abellas albanel utilizadas para a horta e outras aplicacións agrícolas son todas facilmente atraídas polos buratos de nidificación: canas, tubos de papel, bandexas de nidificación ou bloques de madeira perforados; na súa época de inactividade, pódense transportar como niños intactos (tubos, bloques, etc.) ou como casulos soltos. Como é característico das abellas solitarias, as especies de Osmia son moi dóciles e raramente pican cando se manipulan (só baixo angustia como cando se mollan ou se apertan); o seu aguillón é pequeno e non doloroso, e o seu aguillón non ten púas.

Galería de imaxes

• 
  Osmia cornuta
• 
  Osmia rufa
• 
  Osmia lignaria
• 
  Osmia bicolor
• 
  Osmia conjuncta
• 
  Osmia cornifrons
• 
  Osmia latreillei
• 
  Osmia bucephala
• 
  Osmia ferruginea
• 
  Osmia distincta
• 
  Osmia leaiana
• 
  Osmia maritima
• 
  Osmia inspergens
• 
  Osmia calaminthae
• 
  Osmia atriventris
• 
  Osmia bruneri
• 
  Osmia ribifloris
• 
  Osmia Californica

Véxase tamén

• Ápidos
• Abella
• Abella do mel
• Abesouros