Miguel Miranda

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Infotaula de personaMiguel Miranda
Biografía
Nacementomaio de 1956 Editar o valor em Wikidata (67 anos)
Porto, Portugal Editar o valor em Wikidata
Datos persoais
País de nacionalidadePortugal Editar o valor em Wikidata
Actividade
Ocupaciónescritor , médico Editar o valor em Wikidata
LinguaLingua portuguesa Editar o valor em Wikidata

Miguel Miranda, de nome completo Miguel Paulo Barrosa Pito de Miranda, nado no Porto o 18 de maio de 1956, é un médico e escritor portugués.

A súa obra percorre os xéneros literarios da novela, do conto e da literatura policial, cunha pequena incursión na literatura infanto-xuvenil. Está editado e traducido en Italia e Francia.

Traxectoria[editar | editar a fonte]

Exerceu a profesión de médico, terminando Medicina na Facultade de Medicina do Porto en 1979. Seguiu a especialidade de Medicina Xeral e Familiar. Exerceu diversos cargos de dirección, sendo director dun Centro de Saúde e desempeñou as funcións de Coordinador dunha Unidade de Saúde Familiar. Exerceu medicina privada, tendo o seu propio consultorio privado e exerceu o cargo de Director Clínico das Residencias Montepio en Vila Nova de Gaia. En 1988, creou a primeira Liga de Amigos dun Centro de Saúde, unha institución sen fins lucrativos dedicada ao apoio de anciáns e illados no domicilio. Exerceu o cargo de presidente executivo da dirección desta asociación,desde a súa fundación, dedicándose a ampliar a actividade da institución.

Foi practicante federado de xadrez e balonmán polo Fútbol Club do Porto. É membro da Associação Portuguesa de Escritores, da Associação de Escritores de Gaia, da Associação de Jornalistas e Homens de Letras do Porto e do Pen Clube Português.[1] O seu investigador policial é Mário França.[2]

Está representado no Dicionário das Personalidades portuenses do Século XX editado pola Porto Capital Europea da Cultura 2001. A súa escrita, segundo Fernando Venâncio, usa "unha expresión enxuta, exacta, por veces envolvente e alada" (JL, 10/04/1996).

Relación con Galicia[editar | editar a fonte]

Está recollida por Carlos Quiroga na súa palestra O crânio de Castelao e outras incursões galegas de Miguel Miranda.[3]

O Crânio De Castelao[editar | editar a fonte]

Novela policial (AGAL, 2013) que se desenvolve en torno ao roubo da caveira de Castelao do Panteón de Galegos Ilustres e que leva o protagonista a unha viaxe por catro continentes na procura da "reliquia" desaparecida. O proxecto naceu no Encontro Internacional Galego no Mundo-Latim em Pó[4] que decorreu en Santiago de Compostela inserido na programación da Capital Europeia da Cultura no ano 2000. Despois de que o Catedrático de Medicina, o Profesor F., envolveu o seu discípulo na procura do cranio de Castelao roubado en Compostela, comezan unha serie de peripecias escritas por Carlos Quiroga (Galiza), Miguel Miranda (Portugal), Antón Lopo (Galiza), Bernardo Ajzenberg (Brasil), Suso de Toro (Galiza), Germano Almeida (Cabo Verde), Quico Cadaval (Galiza), Possidónio Cachapa (Portugal), Xavier Queipo (Galiza), Luís Cardoso (Timor) e Xurxo Souto (Galiza), que levarán o protagonista aos lugares máis inesperados.[5][6]

Obras publicadas[editar | editar a fonte]

Novela[editar | editar a fonte]

  • O Complexo de Sotavento (1992). Athena Editora.
  • Bailado de Sombras (1997). Edições Afrontamento.
  • O Estranho Caso do Cadáver Sorridente (1998). Editorial Caminho. Policial.
  • Livrai-nos do Mal (1999). Campo das Letras.
  • A Maldição do Louva-a-Deus (2001). Campo das Letras.
  • Dois Urubus Pregados no Céu (2002). Campo das Letras. Policial.
  • O Silêncio das Carpideiras (2005). Publicações D. Quixote. Para chamar a atención para as povoacións que no pasado foran deslocalizadas debido á construção de encoros, lembrando que este nono é un problema exclusivo do Alqueva.[7]
  • O Rei do Volfrâmio (2008). Publicações D. Quixote.
  • Dai-lhes, Senhor, o Eterno Repouso (2011). Porto Editora. Policial.
  • Todas as Cores do Vento (2012). Porto Editora.
  • A Paixão de K (2013). Porto Editora.
  • Sem Coração (2015). Porto Editora. Policial.
  • 60Q? (2016). Edições Virtrúvio.
  • Demasiado Mar para Tantas Dúvidas (2017). Marcador.
  • Sete Janelas com vista para a Morte (2018). Marcador. Policial.

Conto[editar | editar a fonte]

  • Contos à Moda do Porto (1996). Edições Afrontamento. En 2014, 11X17, ed. revisada.
  • A Mulher que Usava o Gato Enrolado ao Pescoço (2000). Edições Afrontamento.
  • Como se Fosse o Último (2004). Campo das Letras.
  • Quiromancia (2012). Ed. de autor. Conmemorativa dos 20 anos de carreira literaria.
  • A Fome do Licantropo e Outras Histórias (2014). Porto editora.

Infantil[editar | editar a fonte]

  • Caçadores de Sonhos (1996). Edições Bial.
  • A Princesa Voadora (2003). Campo das Letras.
  • Caçadores de Sonhos (2004). Campo das Letras.

Colectáneas[editar | editar a fonte]

Ten publicado en diversas colectáneas de contos:

  • Dez Contos com Livro Dentro (2004). Campo das Letras Editores.
  • Quarenta (2005). Publicacións D. Quixote.
  • Os Melhores Amigos (2006). Texto Editores.
  • Pelo Prazer da Leitura (2012). Teodolito/FNAC.
  • Cavalo com Asas(Cámara do Funchal, conmemoración dos 500 anos do Funchal).

Está representado nas colectáneas de contos L’Anima Naviganti e Bestiario Lusitano.

Libros traducidos[editar | editar a fonte]

  • Due Avvoltoi Crocifissi nel Cielo (2006). Nonsoloparole Edizioni. Novela policial, tradución en Italia de Dois Urubus Pregados no Céu.
  • Quand les vautours approchent (2012). Editions de l'Aube. Novela policial, tradución en Francia de Dois Urubus Pregados no Céu.
  • Donnez-leur, Seigneur, le repos éternel (2013). Editions de l’Aube 2013. Novela policial, tradución en Francia de Dai-lhes, Senhor, o Eterno Repouso.
  • L’Étrange cas du cadavre souriant (2014). Editions de l’Aube. Novela policial, tradución en Francia de O Estranho caso do Cadáver Sorridente.
  • La Disparition du cœur des symboles (2016). Editions de l'Aube. Novela policial, tradución en Francia de Sem Coração.

Premios[editar | editar a fonte]

  • 1996: Grande Premio de Conto Camilo Castelo Branco (Asociación Portuguesa de Escritores), Contos á maneira do Porto.[8]
  • 1997: Premio Caminho de Literatura Policial, por O Estranho Caso do Cadáver Sorridente.
  • 2001: Premio Fialho de Almeida SOPEAM, por A Maldição do Louva-a-Deus.
  • 2012: Finalista do premio PEN de Narrativa, porTodas as Cores do Vento;
  • 2013: Premio Fialho de Almeida SOPEAM, por Todas as Cores do Vento.
  • 2014: Finalista do Premio Violeta Negra de Literatura Policial 2014 do Festival Literario de Tolosa, por Donnez Leur, Seigneur, le Repos Etérnel.

Notas[editar | editar a fonte]

  1. "Projecto Vercial". alfarrabio.di.uminho.pt (en portugués). Consultado o 2020-06-03. 
  2. "Mario França, le Sherlock Holmes du Sud". LExpress.fr (en francés). 2012-01-26. Consultado o 2020-06-03. 
  3. asociacionescritoras-es. "Vila Nova de Gaia: conferencia O crânio de Castelao e outras incursões galegas de Miguel Miranda, por Carlos Quiroga.Axenda cultural AELG::". Consultado o 2020-06-03. 
  4. "Eventos Institucionais: Encontro Internacional Galego no Mundo-Latim em Pó" |url= incorrecto (Axuda). a.gal. 
  5. "O Crânio De Castelão - Livro - WOOK". www.wook.pt (en portugués). Consultado o 2020-06-03. 
  6. asociacionescritoras-es. "Reseña sobre os actos sobre O Crânio de Castelao en Portugal. Axenda cultural AELG". Consultado o 2020-06-03. 
  7. Infopédia. "Miguel Miranda - Infopédia". Infopédia - Dicionários Porto Editora (en portugués). Consultado o 2020-06-03. 
  8. "Miguel Miranda. Wook". www.wook.pt (en portugués). Consultado o 2020-06-03.