André Martinet

André Martinet
Biografía
Nacemento	12 de abril de 1908 ; Saint-Alban-des-Villards, Francia
Morte	16 de xullo de 1999 (91 anos); Châtenay-Malabry, Francia
Datos persoais
País de nacionalidade	Francia
Educación	Sorbona ; Universidade Humboldt de Berlín
Actividade
Campo de traballo	Lingüística diacrónica e fonoloxía
Ocupación	profesor universitario (1955–), lingüista
Empregador	École pratique des hautes études ; Universidade de Columbia ; Universidade de París
Membro de	Modern Language Association (en) ; Société internationale de linguistique fonctionnelle (en)
Profesores	Antoine Meillet e Fernand Mossé (pt)
Alumnos	Andrey Zaliznyak (en)
Lingua	Lingua francesa e lingua inglesa
Obra
Doutorando	Henriette Walter, Andrey Zaliznyak (en) , Jacqueline de La Fontinelle, Alain Bentolila (pt) , Aziza Boucherit (en) , Claude Hagège, Pierre Encrevé (pt) , Louis-Jean Calvet (pt) e Jean Mariotti (en)
Familia
Cónxuxe	Jeanne Martinet (en)
	Premios (1958) Volney Prize (en) ; (1938) Volney Prize (en) ;
	Sinatura

André Martinet, nado en Saint-Alban-des-Villards o 12 de abril de 1908 e finado en Châtenay-Malabry o 16 de xullo de 1999, foi un lingüista francés.

Traxectoria[editar | editar a fonte]

Catedrático de inglés, sostén en 1937 as súas dúas teses doutorais: A xeminación consonántica de orixe expresiva nas linguas xermánicas e A fonoloxía da palabra en danés.

De 1938 a 1946, é director de estudos na École pratique des hautes études. A continuación dirixe a International Auxiliary Language Association en Nova York (1946-1948), onde contribúe á elaboración da interlingua. Ensina na Universidade de Columbia, onde é nomeado director do departamento de lingüística (1947-1955) e chega a ser director da revista Word.

En 1955 volve ao seu posto na École pratique des hautes études e ocupa a cátedra de lingüística xeral na Sorbona, e logo na Universidade de París V. É presidente da Sociedade Europea de Lingüística (1966-1999), funda a Sociedade de Lingüística Funcional e a revista La Linguistique.

Influenciado pola Escola de Praga, inaugura a visión funcionalista da sintaxe (Langue et Fonction, 1962). É o autor dunha vintena de obras importantes en lingüística diacrónica (Économie des changements phonétiques, 1955) e en lingüística xeral. A súa obra máis coñecida, Éléments de linguistique générale (1960) foi traducida a 17 linguas e ten influenciado a toda unha xeración de lingüistas en todo o mundo. É tamén autor de: Syntaxe générale (1985), Fonction et dynamique des langues (1989). Ten deixado unha autobiografía intelectual: Mémoires d'un linguiste, vivre les langues (1993).

Bibliografía[editar | editar a fonte]

La description phonologique avec application au parler francoprovençal d'Hauteville (Savoie), coll. « Publication romanes et françaises », Genève, Librairie Droz, 1956.
Éléments de linguistique générale, París, Armand Colin, 1960.
Langue et fonction, 1962.
La linguistique synchronique, París, Presses universitaires de France, 1965.
Le français sans fard, coll. « Sup », París, PUF, 1969.
Évolution des langues et reconstruction, París, PUF, 1975.
Syntaxe générale, 1985.
Fonction et dynamique des langues, París, Armand Colin, 1989.
Mémoires d'un linguiste, vivre les langues, 1993.
Des steppes aux océans, París, Payot, 1986.

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Outros artigos[editar | editar a fonte]