Antoine Meillet

Antoine Meillet
	;
Biografía
Nacemento	(fr) Paul Jules Antoine Meillet ; 11 de novembro de 1866 ; Moulins, Francia
Morte	21 de setembro de 1936 (69 anos); Châteaumeillant, Francia
Lugar de sepultura	Moulins
Presidente Institut d'études slaves (en)
	1921 – 1937 ; ← Ernest Denis (pt) – André Mazon (pt) →
Datos persoais
País de nacionalidade	Francia
Educación	Universidade de París ; Faculty of Arts of Paris (en)
Actividade
Campo de traballo	Lingüística comparada, lingua armenia, Cuestión homérica, lingua latina, Indoeuropeística, Grego antigo, lingüística diacrónica, lingüística e filoloxía eslava
Ocupación	gramático , slavist (en) , armenologist (en) , Indo-Europeanist (en) , lingüista
Empregador	Collège de France (pt) , catedrático (1906–1936) ; École nationale des langues orientales vivantes (en) (1902–1906) ; École pratique des hautes études ; Revue des Études Arméniennes (en)
Membro de	Académie des Inscriptions et Belles-Lettres (pt) (membre ordinaire (en) ) (1924–1936); Academia de Ciencias de Rusia ; Academia de Ciencias da URSS ; Academia das Artes e das Ciencias dos Estados Unidos ; Academia das Ciencias de San Petersburgo ; Academia Real das Artes e Ciências dos Países Baixos (pt)
Profesores	Louis Havet (pt) , Michel Bréal (pt) , Ferdinand de Saussure, James Darmesteter (pt) , Abel Bergaigne (pt) , Victor Henry (pt) e Sylvain Lévi (pt)
Alumnos	André Martinet, Joseph Vendryes, Louis Hjelmslev (pt) , Émile Benveniste, Marcel Cohen (pt) , Georges Dumézil, Michel Lejeune (pt) , Louis Renou (pt) , Lucien Tesnière, Jean Paulhan e Alexandru Graur (en)
Lingua	Lingua francesa, lingua armenia e Antigo eslavo eclesiástico
Obra
Doutorando	Georges Dumézil
Arquivos en	Collège de France (pt) [ MLT] ;
	Premios (1898) Volney Prize (en) ; Oficial da Lexión de Honra; Cabaleiro da Lexión de Honra; comandante da Lexión de Honra ;

Antoine Meillet, de nome completo Paul-Jules-Antoine Meillet, nado o 11 de novembro de 1866 e finado o 21 de setembro de 1936, é o principal lingüista francés dos primeiros decenios do século XX.

Traxectoria[editar | editar a fonte]

Estudou na Sorbona a partir de 1885, segue en especial as clases de Michel Bréal no Collège de France e de Ferdinand de Saussure na École practique des hautes études. En 1890, unha misión dun ano no Cáucaso permítelle estudar o armenio moderno. Á súa volta en Francia, ocúpase despois de Saussure o curso de gramática comparada, que completa a partir de 1894 cun seminario sobre o iranio.

En 1897, defende a súa tese de doutoramento (Investigacións sobre o emprego do xenitivo-acusativo en antigo eslavo). En 1902, obtén a cátedra de armenio da Escola de linguas orientais. En 1905, ocupa a cátedra de gramática comparada no Collège de France, onde consagra os seus cursos á historia e á estrutura das linguas indoeuropeas.

Secretario da Société de linguistique de Paris, é elixido para a Académie des inscriptions et Belles-Lettres en 1924.

Formou toda unha xeración de lingüistas franceses, entre os cales destacan Émile Benveniste, Marcel Cohen, Georges Dumézil, André Martinet, Aurélien Sauvageot, Lucien Tesnière, Joseph Vendryes.

Influíu tamén un número de lingüistas non franceses, entre os cales Milman Parry. En especial é o inspirador da definición da frase adoptada polo lingüista americano Leonard Bloomfield. Igualmente foi o primeiro en identificar o fenómeno da gramaticalización.

Obras principais[editar | editar a fonte]

Esquisse d'une grammaire comparée de l'arménien classique, 1903.
Introduction à l'étude comparative des langues indo-européennes, 1903.
Les dialectes indo-européens, 1908.
Linguistique historique et linguistique générale, 1921.
Esquisse d'une histoire de la langue latine, 1928.
La méthode comparative en linguistique historique, 1928.
Dictionnaire étymologique de la langue latine, 1932 (en collab. avec Meillet (Antoine 1866-1936), éd. augmentée, par Jacques André (1910-1994), París : Klincksieck, 2001, ISBN 2-252-03359-2 Notice n° : FRBNF37707942)