Longobardos en Italia, centros de poder (568–774 d.C.)

Longobardos en Italia, centros de poder

Tipo	conxunto de estruturas ou edificios
Localización
División administrativa	Italia
46°05′39″N 13°25′59″L
Composto por	The Gastaldaga area and the Episcopal complex (en) Temple of Clitumnus (en) Santa Sofia monumental complex (en) Basilica of San Salvatore, Spoleto (en) The monumental area with the monastic complex of San Salvatore-Santa Giulia (en) Castelseprio (parque arqueológico) (pt) Santuário de São Miguel Arcanjo (pt)
Características
Patrimonio da Humanidade
Tipo	Patrimonio cultural  → Europa-América do Norte
Data	2011 (35ª Sesión), Criterios de Patrimonio da Humanidade: (ii), (iii) e (vi)
Identificador	1318
Parte dun sitio do Patrimonio da Humanidade
The Gastaldaga area and the Episcopal complex (en) [[File:Noun Project label icon 1116097 cc mirror.svg
Data	2011 (35ª Sesión)
Identificador	1318-001
Parte dun sitio do Patrimonio da Humanidade
The monumental area with the monastic complex of San Salvatore-Santa Giulia (en) [[File:Noun Project label icon 1116097 cc mirror.svg
Data	2011 (35ª Sesión)
Identificador	1318-002
Parte dun sitio do Patrimonio da Humanidade
Castelseprio (parque arqueológico) (pt) [[File:Noun Project label icon 1116097 cc mirror.svg
Data	2011 (35ª Sesión)
Identificador	1318-003
Parte dun sitio do Patrimonio da Humanidade
Basilica of San Salvatore, Spoleto (en) [[File:Noun Project label icon 1116097 cc mirror.svg
Data	2011 (35ª Sesión)
Identificador	1318-004
Ben cultural de Italia
Basilica of San Salvatore, Spoleto (en) [[File:Noun Project label icon 1116097 cc mirror.svg
Parte dun sitio do Patrimonio da Humanidade
Temple of Clitumnus (en) [[File:Noun Project label icon 1116097 cc mirror.svg
Data	2011 (35ª Sesión)
Identificador	1318-005
Ben cultural de Italia
Temple of Clitumnus (en) [[File:Noun Project label icon 1116097 cc mirror.svg
Parte dun sitio do Patrimonio da Humanidade
Santa Sofia monumental complex (en) [[File:Noun Project label icon 1116097 cc mirror.svg
Data	2011 (35ª Sesión)
Identificador	1318-006
Parte dun sitio do Patrimonio da Humanidade
Santuário de São Miguel Arcanjo (pt) [[File:Noun Project label icon 1116097 cc mirror.svg
Data	2011 (35ª Sesión)
Identificador	1318-007
Ben cultural de Italia
Santuário de São Miguel Arcanjo (pt) [[File:Noun Project label icon 1116097 cc mirror.svg
Sitio web	longobardinitalia.it

Longobardos en Italia: centros de poder (568–774 d. C.) (italiano: Longobardi en Italia: i luoghi del potere) son sete grupos de edificios históricos que reflicten os logros da tribo xermánica dos Longobardos (tamén coñecidos como Lombardos), que se estableceron en Italia durante o século VI e estableceron un Reino longobardo que rematou no 774 d.C.

Os grupos comprenden mosteiros, igrexas e fortalezas e convertéronse en Patrimonio da Humanidade da UNESCO en xuño de 2011 xa que testemuñan "o importante papel dos longobardos no desenvolvemento espiritual e cultural do cristianismo europeo medieval".

Zona de Gastaldaga e conxunto episcopal de Cividale

Véxase tamén: Cividale del Friuli.

A zona de Gastaldaga e o complexo episcopal de Cividale del Friuli (Provincia de Udine) inclúe:

• Zona da Gastaldaga, co pequeno templo longobardo. O pequeno templo, que actualmente é o Oratorio de Santa María in Valle, é o testemuño arquitectónico máis importante e mellor conservado da época longobarda. Isto é especialmente importante xa que marca a coexistencia de motivos puramente longobardos (como se ve no Fregi, por exemplo) e é un renacemento dos modelos clásicos, creando unha especie de continuación refinada e ininterrompida entre a arte clásica, a arte longobarda e a carolinxia e otoniana.
• Conxunto episcopal que inclúe os restos do Palacio do Patriarca no nivel inferior do Museo Arqueolóxico Nacional. O complexo episcopal do patriarca Calisto é o principal complexo relixioso da poderosa capital do Ducado de Friuli e inclúe a basílica, o baptisterio de San Giovanni Battista e o palacio patriarcal. As escavacións arqueolóxicas só amosan algúns vestixios de traballos arquitectónicos, pero permitiron recuperar algúns dos artefactos máis refinados e a escultura longobarda, como a Fonte Bautismal do Patriarca Calisto e o Altar do Duque Raquis.

• 
  A fachada da Catedral.
• 
  Igrexa de Santa María in Valle na zona da Gastaldaga.
• 
  O Tempietto Longobardo.
• 
  O Palazzo Pretorio palladiano no complexo episcopal.

Área monumental co conxunto monástico de San Salvatore-Santa Giulia en Brescia

Véxase tamén: Brescia#Monumentos do Patrimonio Mundial da UNESCO e San Salvatore, Brescia.

A área monumental co conxunto monástico de San Salvatore-Santa Giulia en Brescia inclúe o convento de Santa Giulia así como a basílica de San Salvatore e a zona arqueolóxica do Foro Romano.

Fundada no 753 como igrexa para o convento por Desiderio, duque de Brescia e futuro rei dos longobardos, e a súa esposa Ansa, o convento de San Salvatore, caracterizado polo uso contemporáneo do estilo longobardo e motivos decorativos clásicos e ornamentados, é un dos mellores exemplos da arquitectura relixiosa da Alta Idade Media. Co paso dos séculos modificouse moitas veces e pasou a formar parte do novo conxunto conventual, cuxa Igrexa, dedicada a Santa Giulia, rematouse en 1599.

Ao oeste do conxunto monástico atópase a zona monumental formada polo Capitolium, o santuario republicano e o teatro romano, estreitamente vinculados coas historias de San Salvatore-Santa Giulia. O edificio relixioso máis antigo do foro romano remóntase a finais do século I a.C.. O excepcional nivel de conservación dos aspectos arquitectónicos e decorativos fai desta zona arqueolóxica un exemplo único no norte de Italia.

• 
  O Capitolio na zona monumental do foro romano.
• 
  Basílica de San Salvatore.
• 
  Igrexa de Santa Maria en Solario.
• 
  O coro de monxas do mosteiro de San Salvatore-Santa Giulia.

Castrum coa torre de Torba e a igrexa extramuros, Santa María foris portas, en Castelseprio

Artigos principais: Castelseprio (parque arqueolóxico) e Mosteiro de Torba.

O castrum coa Torre de Torba e a igrexa extramuros en Castelseprio (Provincia de Varese) inclúe o Mosteiro de Torba, a igrexa de Santa Maria foris portas cos seus frescos e as ruínas da basílica evanxelística de San Giovanni. Os longobardos converteron o Castrum de Castelseprio, que antes foi un posto militar romano e un bastión defensivo Ostrogodo, primeiro nun lugar para o comercio e despois nun mosteiro (século VIII).

O mosteiro inclúe a torre, construída polos ostrogodos e readaptada para fins monásticos polos longobardos, e tamén a pequena igrexa que leva o nome da Virxe María. Só quedan as ruínas da gran basílica de Castelseprio, tres naves con ábsida central e absidio, con todo Santa María foris portas permaneceu intacta, incluíndo grandes partes dos seus frescos absidais, que son algunhas das pinturas muriais máis grandes atopadas de todo o período da Alta Idade Media.

• 
  A Torre de Torba.
• 
  Restos da basílica de San Giovanni Evangelista.
• 
  Igrexa de Santa María foris portas.
• 
  Santa María foris portas, detalle dos frescos.

Basílica de San Salvatore en Spoleto

Artigo principal: Basílica de San Salvatore, Spoleto.

A basílica de San Salvatore en Spoleto (Provincia de Perugia) foi unha basílica paleocristiá do século IV - século V, na que os longobardos realizaron amplas reformas durante o século VIII. A basílica construíuse con tres naves: tamén o presbiterio é tripartito e está cuberto por unha bóveda cunha base octogonal. A ábsida é un semicírculo e está pechada no exterior por un muro recto. A cada lado do flanco hai dúas ábsidas con bóveda de crucería. O interior perdeu as súas decoracións orixinais de estucos e pinturass, pero conserva un rico entaboamento con friso dórico, sobre columnas dóricas e corintias. Na fachada orixinal do século VIII, marcada por lesenas e dividida en dous tramos desde unha esquina, só consérvanse as esquinas das fiestras e os tres portais esculpidos con motivos clásicos.

• 
  A fachada da basílica de San Salvatore.
• 
  Detalle do portal.
• 
  Vista interior da basílica.
• 
  O presbiterio.

Clitunno Tempietto en Campello sul Clitunno

Artigo principal: Templo de Clitumnus.

O Tempietto de Clitunno en Campello sul Clitunno (Provincia de Perugia) é unha pequena igrexa dedicada a San Salvatore, en forma de templo corintio de estilo grego antigo. Os construtores probablemente reutilizaran restos dun antigo sacelo pagán así como material de spolia (restos doutros edificios): non obstante, a maioría dos adornos esculpidos son creacións orixinais e non se fixeron con materiais reutilizados da época romana. No arquitrabe hai capiteis cadrados romanos inscritos nos lados norte, sur e oeste, un raro exemplo de epigrafía monumental altomedieval. O interior consta dunha gran sala, cuberta por unha bóveda de canón e cunha edícula que enmarca a ábsida inferior. Tamén hai frescos do século VII.

• 
  A fachada do Tempietto Clitunno.
• 
  Vista lateral do Tempietto.
• 
  Vista exterior da ábsida.
• 
  Vista interna da ábsida.

Complexo de Santa Sofía en Benevento

Artigo principal: Santa Sofía, Benevento.

O complexo de Santa Sofía en Benevento (Campania) atópase arredor da igrexa de Santa Sofía, antes sede do máis importante duque longobardo da Langobardia Minor e fundada polo Duque Arechis II arredor do 760. Baseouse no modelo da capela palatina de Liutprando, Rei dos Longobardos en Pavía, a planta central está baseada na da igrexa homónima de Constantinopla Hagia Sophia, non obstante, no centro, hai seis columnas que sosteñen a cúpula que están situadas en cada unha das esquinas dun hexágono e están conectadas por arcos. O hexágono interior está entón rodeado por un anel decagonal con oito piares en pedra calcaria branca e dous piares a cada lado da entrada, cada un disposto paralelamente ao muro correspondente. Nas dúas ábsidas laterais quedan fragmentos de frescos orixinais, que adoitaban cubrir todo o interior da igrexa.

Tamén forma parte do conxunto un mosteiro, aínda que conservouse tras reconstruírse no século XIII, substituíndo o edificio longobardo orixinal con outro engadido posterior dun claustro cuadrangular.

• 
  O complexo de Santa Sofía.
• 
  O portal da igrexa.
• 
  Vista interior da igrexa.
• 
  Detalle dos frescos, coa Anunciación de Zacarías.

Santuario de San Michele no Monte Sant'Angelo

Artigo principal: Santuario do Monte Sant'Angelo.

O Santuario de San Michele en Monte Sant'Angelo (Provincia de Foggia) está situado no Ducado de Benevento e fundouse antes do chegada dos longobardos pero adoptado por estes como santuario nacional despois da súa conquista do Gargano (século VII). O santuario, testemuño do culto a San Miguel, foi obxecto do monumental mecenazgo dos dous duques de Benevento, que se estableceron ambos en Pavia, que foi mellorado con numerosas reformas co fin de facilitar o acceso á cova da primeira aparición e acomodar aos peregrinos. San Michele Arcangelo converteuse nun dos principais destinos de peregrinación para os cristiáns, é unha etapa nunha das variantes da Vía Francigena que conduce á Terra Santa.

O santuario reconstruíuse na súa maioría, sobre todo nas partes máis altas, durante a idade longobarda, só as criptas daban acceso á cova onde, segundo a tradición, aparecera o arcanxo Miguel.

• 
  O Santuario de San Miguel
• 
  Estatua de San Miguel con vistas á entrada do santuario.
• 
  A torre octogonal (campanile) do santuario.
• 
  A cova onde se di que apareceu o Arcanxo Miguel.

Notas

Referencias

Véxase tamén

Bibliografía

• Adorno, Piero (1992). "L'Alto Medioevo". En D'Anna. L'arte italiana. Firenze. p. Vol. 1, tomo II, pp. 558-579. 
• Argan, Giulio Carlo (1968). "Correnti bizantine e barbariche nell'Alto Medioevo". En Sansoni. Storia dell'arte italiana. Firenze. p. Vol. 1, pp. 225-231. ISBN 88-383-0803-9. 
• De Vecchi, Pierluigi; Cerchiari, Elda (1991). "Gli affreschi di Santa Maria Foris Portas a Castelseprio". En Bompiani. L'arte nel tempo. Milano. p. Vol. 1, tomo II, pp. 346-349. ISBN 88-450-4219-7. 

Ligazóns externas

• (en inglés) (en francés) "Entrada Unesco". Consultado o 29 de decembro de 2012. 
• (en italiano) Web Oficial do sitio serial
• (en inglés) (en italiano) "Sitio oficial do patrimonio". Arquivado dende o orixinal o 23 de outubro de 2016. Consultado o 29 de decembro de 2012. 
• (en inglés) "Sitio oficial da candidatura". Arquivado dende o orixinal o 29 de xaneiro de 2013. Consultado o 29 de decembro de 2012. 
• "Scheda del patrimonio sul sito del ministero per i Beni e le Attività culturali". Arquivado dende o orixinal o 30 de outubro de 2016. Consultado o 29 de decembro de 2012. 
• Historia dos Longobardos - ^{[Ligazón morta]}