Lina Wertmüller
Lina Wertmüller | |
---|---|
![]() | |
Nome completo | Arcangela Felice Assunta Wertmüller von Elgg Spañol von Braueich |
Nacemento | 14 de agosto de 1928 |
Lugar | Roma |
Falecemento | 9 de decembro de 2021 |
Lugar | Roma |
Nacionalidade | Italia |
Educada en | Accademia Nazionale d'Arte Drammatica Silvio D'Amico |
Cónxuxe(s) | Enrico Job |
Fillos | Zulima |
Profesión | guionista, directora de cine, letrista e realizadora |
Na rede | |
http://www.linawertmuller.com/ | |
![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() | |
[ editar datos en Wikidata ] | |
Arcangela Felice Assunta Wertmüller von Elgg Spanol von Braueich, nada en Roma o 14 de agosto de 1928 e finada na mesma cidade o 9 de decembro de 2021,[1] foi unha directora de cinema e guionista italiana.
Traxectoria[editar | editar a fonte]
Descendente dunha familia aristocrática suíza, comezou a súa carreira como actriz. En 1962 traballou como axudante de dirección no filme de Federico Fellini 8½. O ano seguinte debutou na dirección con I Basilischi, filme cun tema principal (a vida das xentes do sur de Italia) que foi recorrente nos seus traballos posteriores.
A este filme seguírono outros que tamén tiveron certo éxito, mais non foi ata 1972 cando Wertmüller recibiu o recoñecemento internacional cunha serie de catro filmes protagonizados por Giancarlo Giannini. O último foi Pasqualino Settebellezze (1976), que recibiu catro candidaturas aos premios Oscar e foi un éxito internacional. Con este filme, Wertmüller pasou á historia por ser a primeira muller en ter unha candidatura ao Oscar á mellor dirección.[2]
A pesar de seguir tendo unha carreira prolífica dende entón, ningún dos seus filmes posteriores logrou tanta repercusión como estes catro con Giannini.
Política[editar | editar a fonte]
En xeral, os filmes de Wertmüller reflicten os seus propios compromisos políticos, sendo os seus principais protagonistas ou ben anarquistas ou ben feministas (ou ambos), e a acción principal céntrase en conflitos de natureza política ou socio-económica. A pesar diso, os filmes de Wertmüller raramente son didácticos, e adoitan reflectir as súas propias sensibilidades iconoclastas. En Travolti da un insolito destino nell'azzurro mare d'agosto (1974), por exemplo, conta a historia da dona dun rico industrial que só se sente realizada logo de ser «dominada» por un mariñeiro comunista.
Filmografía[editar | editar a fonte]
- I basilischi (1963)
- Questa volta parliamo di uomini (1965)
- Rita la zanzara (1966)
- Non stuzzicate la zanzara (1967)
- Il mio corpo per un poker, co-regia di Piero Cristofani (1968)
- Mimì metallurgico ferito nell'onore (1972)
- Film d'amore e d'anarchia - Ovvero "Stamattina alle 10 in via dei Fiori nella nota casa di tolleranza..." (1973)
- Tutto a posto e niente in ordine (1974)
- Travolti da un insolito destino nell'azzurro mare d'agosto (1974)
- Pasqualino Settebellezze (1975)
- La fine del mondo nel nostro solito letto in una notte piena di pioggia (1978)
- Fatto di sangue fra due uomini per causa di una vedova. Si sospettano moventi politici (1978)
- Scherzo del destino in agguato dietro l'angolo come un brigante da strada (1983)
- Sotto.. sotto.. strapazzato da anomala passione (1984)
- Un complicato intrigo di donne, vicoli e delitti (1985)
- Notte d'estate con profilo greco, occhi a mandorla e odore di basilico (1986)
- In una notte di chiaro di luna (1989)
- Sabato, domenica e lunedì (1990)
- Io speriamo che me la cavo (1992)
- Ninfa plebea (1996)
- Metalmeccanico e parrucchiera in un turbine di sesso e politica (1996)
- Ferdinando e Carolina (1999)
- Peperoni ripieni e pesci in faccia (2004)
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ È morta Lina Wertmüller, grande protagonista del cinema italiano: aveva 93 anni (en italiano)
- ↑ "The first woman nominated for Best Director in 1977: interview with Academy Honorary Award winner Lina Wertmüller". The Shortlisted (en inglés). 2020-06-22. Consultado o 2022-02-11.