Joseph Bédier
Joseph Bédier, nado en París en 1864 e finado en 1938, foi un escritor e filólogo francés, un dos máis importantes romanistas de comezos do século XX.
Traxectoria[editar | editar a fonte]
Naceu en París pero a súa infancia e adolescencia pasou na terra de seu pai, a illa de Reunión. En 1883 ingresou na École Normale, onde permaneceu ata a súa graduación. Asistente habitual ás conferencias que ofrecían a École des Hautes Études e Collège de France, o que lle permitiu coñecer a Gaston Paris, que se converteu no seu mestre. Frecuentou tamén a Universidade de Friburgo, confesionalmente católica, que se viña de inaugurar, pero Bedier, agnóstico, non se sentía cómodo nese ambiente. Volveu a Francia en 1891 para ocupar unha praza na Facultade de Letras de Caen. Casou con Eugénie Bizarelli e con ela tivo tres fillos. Publicou artigos nas revistas Romania e Revue des Deux Mondes.
Cando en 1914 estoupa a guerra, a situación muda completamente. Foi asesor do Estado Maior polos seus coñecementos da lingua alemá, permanecendo afastado da docencia toda a guerra. En 1920 ingresou na Académie française, en substitución de Edmond Rostand. En 1929 foi elixido director do Collège de France. O seu labor administrativo restoulle tempo á súa carreira investigadora, con moi escasas publicacións despois desa data.
Obra[editar | editar a fonte]
Bédier dedicou a súa vida ó estudo das obras máis relevantes da literatura medieval francesa, destacando a súa preocupación polo problema das orixes. Clasifica e compara todo ese corpus e chega á conclusión que a tradición era menos rica e variada do que se crera ata entón, e que os textos máis antigos posúen un fondo común de elementos, dispostos nunha orde constante, que se poderían remontar á mesma orixe.
A fama e o recoñecemento chéganlle en 1900 coa publicación do Roman de Tristan et Iseut, unha historia ata entón descoñecida para o gran público francés. Entre 1920 e 1924 traballou, xunto a Paul Hazard nunha Histoire illustrée de la littérature française. Entre as súas obras tamén destaca a edición da Chanson de Roland, así como diversos estudos dedicados á épica medieval e ás cuestións relacionadas coas orixes das obras clave da literatura francesa antiga. Un deles, Légendes épiques, recherches sur la formation des chansons de geste, postula unha tese individualista respecto á creación das xestas, considerando ás obras como son nos textos existentes no canto de procurar hipotéticos modelos perdidos das cancións de xesta.
Listaxe de obras[editar | editar a fonte]
- Le Lai de l’ombre (1890)
- Le Fabliau de Richeut (1891)
- Les Fabliaux, études de littérature populaire et d’histoire littéraire du Moyen Âge (1893)
- De Nicolao Museto (gallice Colin Muset), francogallico carminum scriptore (1893)
- Le Roman de Tristan et Iseut (1900)
- Le Roman de Tristan par Thomas (2 volumes, 1902-05)
- Études critiques (1903)
- Les Deux Poèmes de la Folie Tristan (1907)
- Légendes épiques, recherches sur la formation des chansons de geste (1908-13)
- Les Chansons de croisade (1909)
- Les Chansons de Colin Muset (1912)
- Les Crimes allemands d’après les témoignages allemands (1915)
- Comment l’Allemagne essaie de justifier ses crimes (1915)
- L’Effort français (1919)
- La Chanson de Roland (édition critique, 1920)
- La Chanson de Roland (d'après le manuscrit d'Oxford, 1922)
- Commentaires sur la Chanson de Roland (1927)
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
Ligazóns externas[editar | editar a fonte]
- Textes en liña : La Chanson de Roland, Tristan et Iseult
- Biografía na Académie française
| Control de autoridades |
|
|---|
