Ictineu 3

Ictineu 3
Características xerais
Eslora	4,8 metros
Manga	manga 1,9 metros
Puntal	2,8 metros

O Ictineu 3 é un submerxible ou submarino civil, de uso científico e técnico, de deseño e construción cataláns,^[1] inspirado nos submarinos Ictíneo I e Ictíneo II creados polo empresario figuerés Narcís Monturiol na segunda metade do século XIX. Opera baixo bandeira francesa co número de rexistro MA-933181.^[2]

Proxecto[editar | editar a fonte]

O proxecto foi promovido pola Asociació Institut Ictineu, Centre Catalá de Recerca Submarina, rexistrada en febreiro de 2006.^[3] O deseño e construción foi realizado pola empresa Ictineu Submarins SL ^[4] (constituída en febreiro de 2007), nun primeiro momento nun taller do Muse Marítim de Barcelona,^[5] e posteriormente nos seus propios talleres situados en Sant Feliu de Llobregat . Os seus promotores e arquitectos son os enxeñeiros Pere Forès e Carme Parareda. O submarino está certificado pola sociedade de clasificación Germanischer Lloyd. O financiamento do proxecto realízase mediante o mecenado de entidades e empresas, e as doazóns de persoas en forma de micromecenado.^[6] ^[5] Neste sentido, solicitáronse 60.000 euros a través da plataforma Verkami, e as achegas superaron esta cantidade.^[7]

Prestacións[editar | editar a fonte]

É un vehículo submarino deseñado para a exploración científica e os traballos submarinos. Require un só tripulante e pode transportar un máximo de 2 pasaxeiros adicionais. As súas dimensións son: lonxitude de eslora 4,8 metros, manga 1,9 metros, e puntal 2,8 metros, cun desprazamento de 5 toneladas métricas, soportando unha carga de até 300 quilogramos.^[8]

Consta dun dobre casco formado por un casco resistente á presión, sobre o cal se superpón un carenado hidrodinámico que alberga parte dos sistemas de navegación. O recipiente a presión consta dunha cabina esférica de aceiro inoxidable de 1,7 metros de diámetro, cunha ventá frontal de observación formada por unha cúpula de polimetilmetacrilato de 1,2 metros de diámetro. Pegada á esfera principal, hai unha máis pequena situada en posición superior e traseira, que integra un zapón de acceso de 54 cm de diámetro, e que conta cunha cúpula de metacrilato de 54 cm de diámetro, para permitir tamén a observación exterior.

A súa profundidade operativa máxima é de 1.200 metros. A profundidade do colapso estímase en 2.076 metros.

A súa propulsión é eléctrica, con catro hélices cada unha accionada por un motor, cunha potencia total de 108 quilovatios (4x 27 Kw). Ademais, utiliza catro propulsores de manobra de 1,25 kW cada un. Os seus acumuladores son innovadoras baterías de ións de litio de altas prestacións, desenvolvidas pola mesma construtora, que permiten unha autonomía de traballo de 10 horas.^[9] ^[10]

A velocidade esperada na superficie é de 2,5 nós e a velocidade de cruceiro en inmersión é de 1,5 nós. A autonomía prevista en distancia é de 10 millas náuticas.

A reserva de aire é de 160 litros a 700 atmosferas, divididos en 4 tanques, con 20 litros adicionais de osíxeno a 200 atmosferas en 2 tanques. Dispón de depósitos de osíxeno cunha reserva de emerxencia de 80 litros a 200 atmosferas en 4 depósitos, así como de dispositivos absorbentes de dióxido de carbono. Todo iso garante o soporte vital durante 5 días (120 horas/home).

Dispón de 2 brazos robóticos, cun alcance de 1,5 metros, pinzas intercambiables, e varios graos de liberdade, que lle permiten realizar tarefas como manipular e recoller obxectos, utilizar ferramentas, etc. En caso de emerxencia poden depender do submarino.^[11] Incorpora focos cunha potencia total de 2.000 watts e flashes con 2.000 watts adicionais. Está equipado cunha radio submarina, radio VHF de superficie, sonda acústica e sonda gráfica de 360°. Tamén conta cunha boia de seguridade con 1.800 metros de cabeza.

Trátase dun vehículo con autonomía limitada e dependerá dun buque enfermeiro de superficie, en forma de catamarán, que proporciona transporte, enerxía e apoio loxístico. Espérase que se poida mover cos seus accesorios nun recipiente.