Gabriel Marcel

Gabriel Marcel
Nome completo	Gabriel Honoré Marcel
Nacemento	7 de decembro de 1889
Lugar de nacemento	8.º arrondissement de Paris
Falecemento	8 de outubro de 1973
Lugar de falecemento	VII Distrito de París
Nacionalidade	Francia
Relixión	Igrexa católica
Alma máter	Universidade de París
Ocupación	dramaturgo, filósofo, crítico literario, músico e escritor
Pai	Henry Marcel
Coñecido por	sen etiquetar
Premios	Premio Erasmus, Prêmio da Paz do Comércio Livreiro Alemão, Grande prémio de literatura da Academia francesa, Prix Brieux, Grand prix national des Lettres e Cabaleiro da Lexión de Honra
Na rede
[ editar datos en Wikidata ]

Gabriel Marcel, nado en París o 7 de decembro de 1889 e finado o 8 de outubro de 1973, foi un filósofo francés. Mantiña que os individuos tan só poden ser comprendidos nas situacións específicas en que se ven implicados e comprometidos. Esta afirmación constitúe o eixo do seu pensamento, cualificado como existencialismo cristián ou personalismo. En 1969 foi galardoado co Premio Erasmus.

Traxectoria

Marcel perdeu á súa nai a unha idade moi temperá, o que lle deixou un profundo sentimento de perda. Foi educado nun ambiente de cariño, aínda que sufocante, pola súa avoa máis pola súa tía, converténdose esta última na súa madrastra.

No seu primeiro libro, Diario metafísico, Marcel abogaba por unha filosofía do concreto que recoñecese que a encarnación do suxeito nun corpo e a situación histórica do individuo condicionan en esencia o que se é en realidade.

Marcel distinguiu a reflexión primaria, que ten que ver cos obxectos e máis as abstraccións e acada a súa forma máis elevada na ciencia e na tecnoloxía, do seu propio método, a reflexión secundaria, que se ocupa daqueles aspectos da existencia humana, coma o corpo e a situación de cada persoa, nos que se participa de forma tan completa que o individuo non pode abstraerse dos mesmos. A reflexión secundaria contempla os misterios e proporciona unha especie de verdade (filosófica, moral e relixiosa) que non pode ser verificada mediante procedementos científicos, pero que é confirmada en tanto ilumina a vida de cada un.

Marcel, ao contrario que outros seguidores do existencialismo, fixo fincapé na participación nunha comunidade, no canto de denunciar o ontolóxico illamento humano. Non só expresou estas ideas nos seus libros, senón tamén nas súas obras de teatro, que presentaban situacións complexas onde as persoas víanse atrapadas e conducidas cara á soidade e a desesperación, ou ben establecían unha relación satisfactoria coas demais persoas e con Deus.

Defensor dos sublevados durante a guerra civil española, Albert Camus polemizou con el en varias cartas públicas onde denunciou as contradicións éticas da súa reflexión filosófica humanista.

Véxase tamén

Outros artigos

• Personalismo
• Existencialismo