Federico de Luna
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | década de 1400  Reino de Sicilia |
| Morte | 29 de maio de 1438 (28/38 anos) Urueña, España |
 Conde de Luna (1348) Condado de Luna (1348) | |
Señor de Segorbe lordship of Segorbe (en)  | |
| Pretender to the Aragonese throne (en) | |
| | |
| Actividade | |
| Ocupación | pretendente, guerreiro |
| Outro | |
| Título | Conde de Luna (1348) Señor de Segorbe Señor de Cuéllar |
| Familia | House of Luna (en) |
| Cónxuxe | Violant Lluïsa de Mur |
| Pais | Martiño o Mozo e Tarsia Rizzari |
| Irmáns | Pedro de Aragão, herdeiro da Sicília Martim de Aragão, herdeiro da Sicília Iolanda de Aragão, Condessa de Niebla |
Federico de Luna, coñecido tamén como Federico de Aragón, Federico de Sicilia e Fadrique de Aragón, nado en Sicilia c. 1400 e finado en Urueña, Reino de Castela, o 29 de maio de 1438, foi duque de Arjona, IV conde de Luna, señor de Cuéllar (1430 – 1433)[1] e de Segorbe.[2][3]
Traxectoria
[editar | editar a fonte]Federico era fillo ilexítimo do rei de Sicilia, Martiño o Mozo,[4][5] e dunha das súas amantes, a nobre de Catania Tarsia Rizzari.[6]
Martiño o Mozo (Martiño I de Sicilia) era o fillo primoxénito do rei de Aragón, de Valencia, de Mallorca, de Sardeña e de Córsega e conde de Barcelona e dos outros condados cataláns Martiño I de Aragón, coñecido tamén como Martiño o Vello, e da súa primeira esposa María de Luna, filla e herdeira do primeiro conde de Luna e señor de Segorbe, Lope de Luna, e de Brianda de Got (ou d'Agaout).
Ilexítimo polo seu nacemento, ao falecer en 1407 o fillo froito do matrimonio de Martiño o Mozo coa súa segunda esposa Branca I de Navarra, seu pai iniciou o proceso de lexitimación que o convertería no seu herdeiro, para o cal lle concedeu os títulos de conde de Luna e señor de Segorbe.
A morte por paludismo de Martíño o Mozo en 1409 interrompe o proceso de lexitimación que aínda non rematara. Pero estre proceso foi retomado entón polo seu avó, o rei Martiño I de Atagón (Martiño o Vello), que recorre ao antipapa Benedito XIII, Pedro Martínez de Luna (coñecido como o papa Luna), parente da súa falecida esposa María de Luna (morrera en 1406),[7] que fora elixido papa o 28 de setembro de 1394,[8] para, co seu apoio, elaborar un plan que lexitimase a Federico para sucedelo como rei de Sicilia e soberano da Coroa de Aragón.
O papa rematou o documento de lexitimación o 1 de xuño de 1410 pero, a morte de Martiño I o día anterior fixo que o pontífice non se encontrara coa suficiente forza moral para proceder por si só á lexitimación.
Abriuse entón un período de dous anos, coñecido como o interregno de Aragón, no que o trono aragonés permaneceu vacante e o reino ao bordo da guerra civil, xa que xurdiron até sete pretendentes ao trono, entre eles o conde de Luna Ferderico.[4][9]
- Véxase tamén: Compromiso de Caspe.
As Cortes de Cataluña, Valencia e Aragón decidiron solucionar a crise sucesoria do trono mediante unha arbitraxe para a cal cada unha delas nomeou a tres representantes que, no denominado Compromiso de Caspe, celebrado en 1412, decidiron que o soberano da Coroa de Aragón e o rei de Sicilia debería ser Fernando de Antequera, da casa de Trastámara.
Tras o Compromiso de Caspe, no que Federico non obtivo ningún voto, e ao ser aínda menor de idade, foi posto baixo a tutela de Ramón de Torrelles e Blanes. Federico reconñeceu a Fernando I como rei de Aragón e ao seu fillo Afonso como herdeiro, pero mantivo as súas pretensións ao trono siciliano enfrontándose á viúva do seu pai Branca I de Navarra.
Ao alcanzar a maioría de idade Federico participou, co título de almirante, na expedición que contra a illa de Xerba comandaba o infante Pedro, duque de Noto (fillo de Afonso V de Aragón) en 1425. Tamén acompaou o exército do rei Afonso o Magnánimo a Castela para liberar o irmán do rei, o infante Henrique, duque de Villena.[10]
Federico casou con Violante Luísa de Mur, aínda que o matrimonio foi breve ao abandonar pronto á súa esposa. Reclamada a súa presenza na corte debido ás súas pretensións sobre o reino de Sicilia, lonxe de deixalas manobrou politicamente para obtelo, o que provocou o malestar do novo rei de Aragón Afonso V, que o declarou en rebeldía en 1430, e desposeeuno do ducado de Luna (título que foi abolido), e de todas as súas outras terras (incluído o señorío de Segorbe),[7] obrigándoo a buscar refuxio no reino de Castela, cuxo rei, Xoán II, encontrábase daquela en guerra contra Aragón.
En 1434 foi feito prisioneiro e, acusado de participar nun intento de roubo a uns comerciantes xenoveses de Sevilla. Encarcerado en Urueña falecería catro anos máis tarde.[7]
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ Velasco Bayón (1996): Historia de Cuéllar. Segovia, pp. 121-123.
- ↑ Álvarez Palenzuela, Vicente Ángel, coord. (2002): Historia Universal de la Edad Media. Barcelona: Ariel. ISBN 978-84-344-2644-3, páx. 715.].
- ↑ Fadrique de Aragón "Fadrique de Aragón, conde de Luna y Ejérica, señor de Segorbe, * 1400/3, + Ureña 1438, hijo nat. de Martín II, el Joven, rey de Sicilia (1392/1402-1409", en grandesp.org.uk
- ↑ 4,0 4,1 Reis de Aragón (en inglés).
- ↑ (en inglés) Casa dr Barcelona - xenealoxía Arquivado 05 de outubro de 2018 en Wayback Machine. (en inglés)
- ↑ Tarsia Rizzari en geni.com (en castelán).
- ↑ 7,0 7,1 7,2 Earenfight 2005.
- ↑ Percivaldi, Elena (2014): Il grande scisma (1378-1417). Gli antipapi. Storia e segreti. Roma: Newton Compton. ISBN 978-88-5417-152-7.
- ↑ Grierson, P.; Travaini, Lucia (1998).
- ↑ Sáiz Serrano 2011.
Véxase tamén
[editar | editar a fonte]Bibliografía
[editar | editar a fonte]- Earenfight, Theresa (2005): Queenship And Political Power In Medieval And Early Modern Spain. Farnham, Surrey, Inglaterra: Ashgate Publishing. ISBN 0-7546-5074-X.
- Grierson, P.; Travaini, Lucia (1998): Medieval European Coinage, vol. 14: Italy (3). South Italy, Sicily, Sardinia. Cambridge University Press. ISBN 9780521582315
- Sáiz Serrano, Jorge (2011): Caballeros del rey: Nobleza y guerra en el reinado de Alfonso el Magnánimo. Valencia: Universitat de València. ISBN 84-3708-433-4.
Outros artigos
[editar | editar a fonte]Ligazóns externas
[editar | editar a fonte]- Frederic d’Aragó i de Sicília na Gran enciclopèdia catalana (en catalán).
