Xinuda III, papa de Alexandría

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Infotaula de personaXinuda III, papa de Alexandría

Editar o valor em Wikidata
Nome orixinal(ar) ثٮٺودة الثالث Editar o valor em Wikidata
Biografía
Nacemento3 de agosto de 1923 Editar o valor em Wikidata
Manfalut, Exipto (en) Traducir Editar o valor em Wikidata
Morte17 de marzo de 2012 Editar o valor em Wikidata (88 anos)
Alexandría, Exipto Editar o valor em Wikidata
Causa da morteInsuficiencia renal Editar o valor em Wikidata
Lugar de sepulturaMosteiro de San Bishoi Editar o valor em Wikidata
Papa da Igrexa Ortodoxa Copta de Alexandría
14 de novembro de 1971 – 17 de marzo de 2012 (morte)
← Cirilo VI de Alexandría – Teodoro II → Editar o valor em Wikidata
Datos persoais
País de nacionalidadeExipto Editar o valor em Wikidata
RelixiónIgrexa Ortodoxa Copta Editar o valor em Wikidata
EducaciónUniversidade do Cairo Editar o valor em Wikidata
Actividade
Ocupaciónteólogo , sacerdote , escritor Editar o valor em Wikidata
LinguaÁrabe, lingua inglesa, lingua francesa e lingua italiana Editar o valor em Wikidata
ConsagraciónCirilo VI de Alexandría Editar o valor em Wikidata
Premios
Musicbrainz: de19e41a-f687-43a8-ae3e-56db19c6d51e Discogs: 4227991 Find a Grave: 86928018 Editar o valor em Wikidata

O Papa Xinuda III (en copto: Ⲡⲁⲡⲁ Ⲁⲃⲃⲁ Ϣⲉⲛⲟⲩϯ ⲅ̅, e en árabe: بابا الإسكندرية شنودة الثالث), nado o 3 de agosto de 1923 nas proximidades de Asiut[1] e finado o 17 de marzo de 2012,[2] foi o 17º patriarca de Alexandría e Papa da Igrexa ortodoxa copta, de credo monofisita segundo a fe do concilio de Éfeso.

Traxectoria[editar | editar a fonte]

Inicios[editar | editar a fonte]

Naceu en Asiut en agosto de 1923, sendo o pequeno de oito irmáns. Foi bautizado co nome de Nazeer Gaied. Graduouse en historia pola Universidade do Cairo.

En 1953 escolleu a soidade do deserto onde viviu durante seis anos nunha gruta escavada por el mesmo. Cambiou o seu nome polo de Antonio en honra de San Antón Abade o fundador do monacato exipcio. Nese período adicouse á meditación, a ascese, o estudo e a oración.

En 1962, foi chamado polo Papa Cirilo para ser consagrado bispo de Educación cristiá e Presidente do Seminario de Teoloxía copta, onde triplicou o número de seminaristas. Foi editor-xefe da revista El Keraza.

Liderado relixioso[editar | editar a fonte]

En 1971 foi elixido Papa de Alexandría e, xa que logo, Papa da Sé de San Marcos. Ordenou a máis de 80 bispos e restableceu varios mosteiros dando pulo á antiquísima tradición monástica do cristianismo exipcio. Semanalmente congregaba a máis de 7.000 fieis que se reúnen para escoitar de viva voz as súas ensinanzas na catedral de San Marcos no Cairo.

Deu un gran pulo á expansión internacional da Igrexa Ortodoxa Copta en América (Estados Unidos e Brasil), Australia e o Reino Unido. Asinou con Paulo VI unha declaración cristolóxica que puña fin a debates encarnizados dende o Concilio de Calcedonia. Lonxe de acantonarse en conceptos de metafísica teolóxica, a declaración céntrase na fe común acerca da unidade da persoa de Xesús, verdadeiro fillo de Deus e verdadeiro home. Ten estreitado os vencellos coas Igrexas monofisitas (Igrexa Ortodoxa Siríaca, Igrexa Apostólica Armenia e outras), coas que comparte un mesmo credo. Introduciu á súa Igrexa no movemento ecuménico internacional, mantendo unha forte conexión coa Igrexa Ortodoxa de tradición bizantina, incluído o Patriarcado de Moscova. Abriuse tamén a un diálogo co protestantismo. O feito de que algún relevante cismático da súa Igrexa fose acollido pola Igrexa de Inglaterra non foi óbice para o mantemento dunha relación cordial con esta Igrexa. Recibiu a Xoán Paulo II na súa viaxe a Exipto.

Fiel á tutela da Igrexa Ortodoxa Copta sobre a Igrexa Etíope Tewahedo condenou a detención, desposuimento e execución de Teófilo, cabeza da Igrexa Etíope, e negouse a recoñecer ao candidato gobernamental. El mesmo sufriu o exilio, en 1981, de mans do presidente Sadat, ata o levantamento da condena por Hosni Mubarak en 1985. Favoreceu a independencia da Igrexa Eritrea Tewahedo no Santo Sínodo de 28 de outubro de 1993.

No ano 2000 recibiu o premio á tolerancia e a non violencia outorgado pola UNESCO pola súa defensa da convivencia entre cristiáns e musulmáns e a difusión dos ideais contrarios á vinganza na acosada e illada comunidade copta.

A súa acción pastoral tivo como eixos de actuación a mocidade, como futuro da fe copta, e a defensa da dignidade e a participación da muller no seo da comunidade cristiá copta, nun contexto de endurecemento social do islam. Porén, mantivo a imposibilidade da ordenación sacerdotal feminina e a negativa a recoñecer a licitude moral das relacións homosexuais.

Autor de máis de 100 libros traducidos ao inglés, francés, alemán ou o italiano, neles ten reivindicado as raíces apostólicas do cristianismo copto, o espírito de humildade, servizo e concordia, e o avance da unidade dos cristiáns sobre a base dunha mesma fe, fronte a visión católica da unidade de xurisdición.

Notas[editar | editar a fonte]

  1. ↑ Anthony O'Mahony, Emma Loosley (editores) (2009). Routledge, ed. Eastern Christianity in the Modern Middle East. p. 74. ISBN 9781135193713. 
  2. ↑ Lois M. Farag (2013). Routledge, ed. The Coptic Christian Heritage: History, Faith and Culture. p. 100. ISBN 9781134666843. 
Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Xinuda_III,_papa_de_Alexandría&oldid=6700039»