Gabriel Marcel
  | |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | (fr) Gabriel Honoré Marcel 7 de decembro de 1889 8.º arrondissement de Paris, Francia (pt)  |
| Morte | 8 de outubro de 1973 (83 anos) VII Distrito de París, Francia |
| Presidente Société des amis de Charles Du Bos (en) | |
| 1955 – 1973 | |
| Datos persoais | |
| País de nacionalidade | Francia |
| Relixión | Igrexa católica |
| Educación | Universidade de París |
| Actividade | |
| Campo de traballo | Filosofía |
| Ocupación | dramaturgo , músico , crítico literario , filósofo , escritor |
| Empregador | Universidade de París |
| Membro de | |
| Movemento | Existencialismo cristão (pt) |
| Profesores | Colegio Maristas de San Isidro (en) |
| Alumnos | Paul Ricoeur |
| Influencias | |
| Lingua | Lingua francesa |
| Obra | |
Obras destacables
| |
| Familia | |
| Pai | Henry Marcel |
Premios
| |
Sinatura  | |
 | |
Gabriel Marcel, nado en París o 7 de decembro de 1889 e finado o 8 de outubro de 1973, foi un filósofo francés. Mantiña que os individuos tan só poden ser comprendidos nas situacións específicas en que se ven implicados e comprometidos. Esta afirmación constitúe o eixo do seu pensamento, cualificado como existencialismo cristián ou personalismo. En 1969 foi galardoado co Premio Erasmus.[1]
Traxectoria[editar | editar a fonte]
Marcel perdeu á súa nai a unha idade moi temperá, o que lle deixou un profundo sentimento de perda. Foi educado nun ambiente de cariño, aínda que sufocante, pola súa avoa máis pola súa tía, converténdose esta última na súa madrastra.
No seu primeiro libro, Diario metafísico, Marcel abogaba por unha filosofía do concreto que recoñecese que a encarnación do suxeito nun corpo e a situación histórica do individuo condicionan en esencia o que se é en realidade.
Marcel distinguiu a reflexión primaria, que ten que ver cos obxectos e máis as abstraccións e acada a súa forma máis elevada na ciencia e na tecnoloxía, do seu propio método, a reflexión secundaria, que se ocupa daqueles aspectos da existencia humana, coma o corpo e a situación de cada persoa, nos que se participa de forma tan completa que o individuo non pode abstraerse dos mesmos. A reflexión secundaria contempla os misterios e proporciona unha especie de verdade (filosófica, moral e relixiosa) que non pode ser verificada mediante procedementos científicos, pero que é confirmada en tanto ilumina a vida de cada un.
Marcel, ao contrario que outros seguidores do existencialismo, fixo fincapé na participación nunha comunidade, no canto de denunciar o ontolóxico illamento humano. Non só expresou estas ideas nos seus libros, senón tamén nas súas obras de teatro, que presentaban situacións complexas onde as persoas víanse atrapadas e conducidas cara á soidade e a desesperación, ou ben establecían unha relación satisfactoria coas demais persoas e con Deus.
Defensor dos sublevados durante a guerra civil española, Albert Camus polemizou con el en varias cartas públicas onde denunciou as contradicións éticas da súa reflexión filosófica humanista.
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ Fundación Praemium Erasmianum (ed.). "Former Laureates - Praemium Erasmianum". Arquivado dende o orixinal o 30 de setembro de 2015. Consultado o 9 de novembro de 2015.
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
Outros artigos[editar | editar a fonte]
| Control de autoridades |
|
|---|
