Uz lusitana

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
(Redirección desde «Erica lusitanica»)

A uz lusitana (Erica lusitanica) é un tipo de uz ( familia das ericáceas) orixinaria de Europa central e occidental. Aparece nos montes galegos máis temperados de aciñeiras e sobreiras.

Descrición[editar | editar a fonte]

É un arbusto de até 3 m, moi ramificado, coas pólas con moita vilosidade cos pelos lisos e abrancazados. As follas son simples, (2-) 3-4 verticiladas, curtamente pecioladas, lineares, sen pelos, co bordo moi revirado pola parte inferior. As medidas son 2,1 – 7,5 x 0,4 – 0,5 mm, e van reunidas en verticilos de 3 folliñas. As flores son hermafroditas, actinomorfas, tetrámeras, en acios terminais. Cáliz con sépalos soldados na base, ovados, aquillados na metade superior. Corola de (3,5) 4-5 (5,5) mm, con pétalos soldados, tubulosa, branco rosada. Androceo con 8 estames con anteras incluídas e con apéndices basais. Ovario súpero, con estilo longo lixeiramente exerto. Froito en cápsulas de arredor de 2 mm, con numerosas sementes miudiñas.[1] Florea de decembro a marzo. O froito é unha cápsula de até 2,3 mm, máis ou menos globosa, glabra, coas sementes elipsoidais no interior.

Distribución[editar | editar a fonte]

Distribúese pola Europa atlántica. Orixinaria do occidente da Península Ibérica, especialmente de Portugal, foise naturalizando cara Galiza, chegando ás Illas Británicas. Espallouse tamén por Nova Zelandia, Australia, California e Hawai onde se converteu nunha especie invasora.

Hábitat e ecoloxía[editar | editar a fonte]

Medra en matogueiras frescas, aciñeirais e sobreirais frescos, formacións de ribeira e cavorcos húmidos. Prefire solos acedos, dende o nivel do mar aos 800 m de altitude. Medra a plena luz aínda que atura a sombra, en zonas con calor moderada do piso montano principalmente. É indicadora de sequidade moderada xa que non require de humidade edáfica, porén si de acidez (pH 3,5 – 5,5). É a primeira etapa de substitución de varios tipos de forestas e fragas. Aparece principalmente en xesteiras de solos silíceos, e fondos, formacións de xesta brava con outras especies de Cytisus e Genistas: codesos (Adenocarpus complicatus subsp. lainzii), Cytisus cantabricus, xesta branca (Cytisus multiflorus), xesta brava (Cytisus scoparius subsp. scoparius), a uz branca (Erica arborea), Orobanche rapum-genistae e o fento común (Pteridium aquilinum. Tamén aparece en carballeiras e faiais nos que se mesturan abruñeiros (Prunus spinosa), silvas, roseiras bravas (Rosa canina), Rosa nitidula, Rosa obtusifolia, Rosa pouzinii, Rosa micrantha e Rosa villosa.

Etimoloxía[editar | editar a fonte]

Crese que o nome xenérico Erica deriva do grego ἐρείκειν ereikein: quebrar, en alusión ás súas ramas fráxiles. O nome común: uz, urce, dá nome en galego a distintas especies do xénero Erica. Procede do latín ūlǐce (nome da planta nesa lingua). A designación vulgar da especie: “lusitana” (o mesmo que a designación específica culta lusitanica), fai referencia á súa abundancia en Portugal.

Notas[editar | editar a fonte]

  1. Santa-Bárbara Carrascosa, C.; Valdés Castrillón B. (2008). Guía de la Flora y Vegetación del Andévalo. Sevilla:Consejería de Medio Ambiente de la Junta de Andalucía. ISBN 978-84-96776-85-2. 

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Outros artigos[editar | editar a fonte]